Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Για μια ψυχή που χάθηκε πρόσφατα μέσα στο βοστάνειο

Με όλο το θράσος που μπορεί να διακατέχει τους δημαγωγούς, η πολυπληθής αντιφασιστική διαδήλωση της 14ης Μαρτίου κατηγορήθηκε και λοιδωρήθηκε ως έργο ανεύθυνων απέναντι στο νέο μπαμπούλα του covid-19. Με το ίδιο καθεστωτικό θράσος κατηγορήθηκαν και οι λίγες δεκάδες που συμβολικά βρέθηκαν στο Βοστάνειο στις 7 Απρίλη διεκδικώντας κάτι αυτονόητα πραγματάκια. Με το ίδιο καθεστωτικό θράσος μοίρασαν οι ντόπιοι αρχοντίσκοι από τις δερμάτινες πολυθρόνες τους πολυκαιρισμένα τάμπλετ, ξεχασμένες στολές υγειονομικής προστασίας, διαδικτυακό οχετό από το 1ο γυμνάσιο Μυτιλήνης με τον κορονοκούλη και τους ντόπιους ομογάλακτους του ψεύτες. Με το ίδιο θράσος του καθεστώτος καραντίνας, πείθεται το πόπολο ότι στα μέρη μας έχουμε πρόβλημα κορονοντουβρουτζά, χωρίς κανένα κορονοθάνατο, την ίδια στιγμή που εδώ και χρόνια κάποιοι άνθρωποι με καθημερινά προβλήματα τραβιούνται και βασανίζονται. Ξέρουμε κάποιους. Όλοι μας! Είτε είναι φίλοι/ες είτε είναι παπούδια στην ουρά, είτε καθένας και καθεμία από εμάς όταν βρεθήκαμε σε ανάγκη. Στη γαμημένη ουρά σαν κακομοιράκια.

Με το ίδιο θράσος περνάνε στα ψιλά τα στοιχειώδη και οι αριθμοί. Με το ίδιο ακριβώς θράσος το ελληνικό κράτος προετοίμασε σήμερα τους υπηκόους του για χειρότερες μέρες, αναφερόμενο - ΦΕΥ! -  σε εργάτες και εργάτριες.

Με το ίδιο θράσος που οι προηγούμενοι επαίρονται πια ενώ άνοιξαν το δρόμο για την ξεφτίλα...

Δεν είμαστε ήρωες.
Δεν ζητάμε ψίχουλα, θέλουμε όλο το γαμημένο το φουρνάρικο.

Εμείς το φτιάξαμε!