Κάποιοι δεν θα βαρεθούν να σκούζουν "πού σαι ρε παπαδόπουλε". που έφτιαξες δρόμους, που μείωσες την ανεργία, που ανύψωσες την αγροτική παραγωγή, που σταμάτησες τα σκάνδαλα κι άλλα τέτοια όμορφα χουντικά. Στην πραγματικότητα δεν ισχύει τίποτα απολύτως απ' αυτά που κάνουν χουντικούς κι απολειφάδια να χαίρονται. Στην πραγματικότητα ισχύουν τα ακριβώς αντίθετα. Ας τα θυμηθούμε μέρα που είναι, μιας και, μετά τον κορονοντουβρουτζά θα ακούσουμε πολλές μα πολλές ασυναρτησίες. Δίνουμε εδώ κάποια λίγα, πολύ λίγα και ενδεικτικά:
1. Αγρότες.
Στις 30 Μαρτίου 1968 ο δικτάτορας παπαδόπουλος σε ομιλία του στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο ενημέρωνε ότι διαγράφονται όλα τα χρέη τους στην Αγροτική τράπεζα μέχρι του ποσού των 100.000 δραχμών ανά αγρότη. Χρέη που είχαν προκύψει μέχρι την 21η Απρίλη 1967. Αυτό έγινε νόμος και αφορούσε ουσιαστικά το 52% του πληθυσμού τότε, όπως επαίρονταν οι χουντικοί και οι τωρινοί θαυμαστές τους. Στην πραγματικότητα βέβαια οι μικροί καλλιεργητές δεν είχαν χρέη δεδομένου ότι η ΑΤΕ σπάνια προχωρούσε σε πιστώσεις αν πρώτα δεν είχε εξοφληθεί. Εξηγεί ο καθηγητής Γ. Γιαννόπουλος το 1971: "μόνον οι μεγάλοι παραγωγοί, που διαθέτουν την απαραίτητη δύναμη για να επηρεάζουν τις αποφάσεις της τράπεζας και οι μεγάλοι συνεταιρισμοί κατάφεραν να παγώσουν τα χρέη τους". Τι ακολούθησε; Πλήρης αποδιοργάνωση του τομέα, μείωση του εισοδήματος, μείωση των εξαγωγών (από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972), πρωτοφανής αύξηση των εισαγωγών (που έφτασε το 70% σε είδη πρώτης ανάγκης επί Μακαρέζου), μετανάστευση, μείωση αγροτών έως 17,8%. Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε το ποσοστό του αγροτικού εισοδήματος στο εθνικό εισόδημα. Προσοχή: Εδώ καταγράφονται οι καταθέσεις συνεταιρισμών και ανωνύμων εταιρειών του αγροτικού τομέα. Αν λοιπόν βλέπεις τη μείωση αυτή, φαντάσου πόσο σκληρότερη ήταν η πραγματικότητα.
Οι φόροι που επιβάρυναν τους πληβείους ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος.Πάνω από το 60% των φορολογικών εσόδων του κράτους προερχόταν από έμμεσους φόρους, που πάντοτε πλήττουν τους ασθενέστερους και το 36% από την φορολόγηση των νοικοκυριών. Συγκεκριμένα οι έμμεσοι φόροι από 63% το 1967, έφτασαν σταδιακά στο 76,5% το 1973. Την τριετία 1970–73 υπολογίζεται ότι το 25% του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Με το διάταγμα 1078/1971 φοροαπάλλαξαν το μεγάλο κεφάλαιο μειώνοντας τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου και μετακύλησαν τις φοροαπαλλαγές αυτές στις πλάτες των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων. Ενώ το σύνολο των φόρων, ως ποσοστό, του μεικτού εθνικού εισοδήματος αυξήθηκε από 27,4% το 1966 σε 29,2% το 1972, οι φόροι επιχειρήσεων είχαν μείωση της τάξης του 10,9% μόνο την περίοδο 1972-73. Το 1971 οι φοροαπαλλαγές των 464 μεγαλύτερων επιχειρήσεων ήταν τριπλάσιες από τους φόρους που είχαν καταβάλει! Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους. Έτσι εξηγείται γιατί οι εφοπλιστές ανακήρυξαν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο σε ισόβιο πρόεδρό τους το 1972.
3. Ανεργία - Μετανάστευση
«Η μείωσις της ανεργίας προέκυψε κυρίως ως αποτέλεσμα υψηλών ρυθμών εξωτερικής μεταναστεύσεως και δευτερευόντως εκ της αυξήσεως της εγχωρίου απασχολήσεως». Ποιός φορέας το δήλωνε αυτό; Ο ΣΕΒ το 1973. Στα έτη 1961-1972 το εργατικό δυναμικό μειώθηκε κατά 412.00 άτομα. Η απασχόληση από το 1962 ως το 1970 μειώθηκε κατά 290.000. Από το 1967 ως το 1970 οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν κατά 52.000. Μετά, μέχρι και το 1974 αυξήθηκαν κατά 61.000. Δηλαδή από την περίοδο 1967-1968 (μείον 37.000) μέχρι την περίοδο 1973-1974 (συν 4.000) η απασχόληση αυξήθηκε κατά 9.000 θέσεις εργασίας. Στην πρώτη πενταετία της "εθνοσωτηρίου επαναστάσεως" ο μακαρέζος έταζε δουλειές και δουλειές και δουλειές... Η μετανάστευση όμως επί χούντας ήταν 392.218 άτομα. Αναλογία: 1:29. Είχε ο κόσμος δουλίτσα λένε οι χουντικοί...
4. Σκάνδαλα
* Εγνατία οδός: Ο οικονομικός εγκέφαλος της χούντας Ν. Μακαρέζος το 1969, υπέγραψε σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Η κατασκευή της άρχισε το 1994. Μπορεί τότε να μην έγινε τίποτα, ούτε καν μελέτη, όμως ο Αμερικανός «ενδιάμεσος» Ρόμπερτ ΜακΝτόναλντ τσέπωσε 4,5 εκατομμύρια δολάρια και 33 εκατομμύρια δραχμές σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου έναντι της αμοιβής του.
* Litton Industries: Η Litton Industries, στις 15/5/1967, ανέλαβε την Οργάνωση και διεκπεραίωση της οικονομικής ανάπτυξης, στην Κρήτη και την Δυτική Πελοπόννησο.Θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που θα έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο, συν κέρδος 11% και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800 εκατομμυρίων δολαρίων.Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1,2 εκατομμύρια δολάρια. Δυόμισι χρόνια μετά, η χούντα σταμάτησε το «έργο» αφού βέβαια εκπλήρωσε όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις του Δημοσίου. Δηλαδή τα "έσκασε".
* ESSO Pappas – Tom Pappas: Η χούντα ουσιαστικά έκανε δωράκι κάμποσα φορτηγά λεφτά στον Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας, αφού τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72) και χαριστικές ρυθμίσεις για το διυλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη και το εργοστάσιο εμφιάλωσης της Coca Cola που είχε πάρει (ΦΕΚ 1968/Α/201), ανταγωνιστικά προς τα ντόπια αναψυκτικά. Στη συνέχεια, ο διοικητής της ΚΥΠ Ρουφογάλης κανόνισε τμήμα αυτών των κονδυλίων να «επιστραφεί» στις ΗΠΑ, ως «ελληνική» συνεισφορά στην προεκλογική εκστρατεία του Νίξον (με 549.000 δολάρια) που δεν ήταν βέβαια δυνατόν να χρηματοδοτηθεί απευθείας από τη CIA. Ένας προσωπάρχης του Πάππας, με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ.
* Το «Τάμα του Έθνους»:Με το περίφημο «Τάμα του Έθνους», σχεδίαζαν να αποκτήσει η Αθήνα την μνημειώδη «Αθηναϊκή Αγιά Σοφία», υλοποιώντας το «Τάμα του Έθνους», που είχε αναλάβει η Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους το…1829! Σχεδίαζαν να τον κατασκευάσουν στα Τουρκοβούνια, σαν
«Το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό». Από εισφορές κρατικών και ιδιωτικών φορέων, επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και δάνεια, μαζεύτηκαν 453,3 εκατομμύρια δραχμές.Τον Ιανουάριο του 1974, στο ταμείο υπήρχαν μόλις 47,3 εκατομμύρια. Χάθηκαν δηλαδή 406 μύρια χωρίς καν να υπάρχει καν σχέδιο.
* ΔΕΗ – Siemens: O στρατηγός Καρδαμάκης, τέως αρχηγός ΓΕΣ, επί δικτατορίας είχε αναλάβει τη διοίκηση της ΔΕΗ. Αποφάσισε να αγοράσει η επιχείρηση: «Aπευθείας από τη Siemens και την AEG (χωρίς δημοπρασία και διαγωνισμό), μηχανήματα για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της». Ο αποδέκτης της εισήγησης Γεώργιος Παπαδόπουλος αποδέχτηκε την αγορά χωρίς διαγωνισμό και επέλεξε ο ίδιος προσωπικά τη Siemens (χαχαχαχα).
Επαναλαμβάνουμε από το Κλάξον. Αυτά είναι λίγα. πολύ λίγα. Με ψάξιμο και καλό διάβασμα θα βρείτε πολλά περισσότερα που δεν χωράνε εδώ. Όπως για παράδειγμα την παταγώδη αποτυχία των πολυδιαφημισμένων από το χουντικό καθεστώς ξένων επενδύσεων (ουπς!) που θα μεταμόρφωναν το τοπίο αλλά δεν έγιναν ποτέ για διάφορους λόγους παρόλο που τους δινόταν γη και ύδωρ. Ή τη ραγδαία αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, για να μιλήσουμε για παιδεία, υγεία, ασφάλιση και άλλα.
Για περισσότερα παραπέμπουμε στις πηγές:
-βιβλίο: Λαμόγια στο χακί του Διονύση Ελευθράτου, εκδόσεις Τόπος
-διαδίκτυο: https://www.imerodromos.gr/chounta-to-ikonomiko-thavma-itan-olethros/
http://greekjunda.blogspot.com/
http://www.katiousa.gr/istoria/ta-skandala-tis-chountas/
1. Αγρότες.
Στις 30 Μαρτίου 1968 ο δικτάτορας παπαδόπουλος σε ομιλία του στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο ενημέρωνε ότι διαγράφονται όλα τα χρέη τους στην Αγροτική τράπεζα μέχρι του ποσού των 100.000 δραχμών ανά αγρότη. Χρέη που είχαν προκύψει μέχρι την 21η Απρίλη 1967. Αυτό έγινε νόμος και αφορούσε ουσιαστικά το 52% του πληθυσμού τότε, όπως επαίρονταν οι χουντικοί και οι τωρινοί θαυμαστές τους. Στην πραγματικότητα βέβαια οι μικροί καλλιεργητές δεν είχαν χρέη δεδομένου ότι η ΑΤΕ σπάνια προχωρούσε σε πιστώσεις αν πρώτα δεν είχε εξοφληθεί. Εξηγεί ο καθηγητής Γ. Γιαννόπουλος το 1971: "μόνον οι μεγάλοι παραγωγοί, που διαθέτουν την απαραίτητη δύναμη για να επηρεάζουν τις αποφάσεις της τράπεζας και οι μεγάλοι συνεταιρισμοί κατάφεραν να παγώσουν τα χρέη τους". Τι ακολούθησε; Πλήρης αποδιοργάνωση του τομέα, μείωση του εισοδήματος, μείωση των εξαγωγών (από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972), πρωτοφανής αύξηση των εισαγωγών (που έφτασε το 70% σε είδη πρώτης ανάγκης επί Μακαρέζου), μετανάστευση, μείωση αγροτών έως 17,8%. Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε το ποσοστό του αγροτικού εισοδήματος στο εθνικό εισόδημα. Προσοχή: Εδώ καταγράφονται οι καταθέσεις συνεταιρισμών και ανωνύμων εταιρειών του αγροτικού τομέα. Αν λοιπόν βλέπεις τη μείωση αυτή, φαντάσου πόσο σκληρότερη ήταν η πραγματικότητα.
2. Φορολογία
Ο άλλος αγαπημένος μύθος των χουντικών περί φορολογικής δικαιοσύνης. Έγραφε η καθεστωτική εφημερίδα Ακρόπολις το 1972: «Η φοροδοτική ικανότητα του λαού έχει φτάσει στο έσχατο όριο και δεν πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα». Και το Βήμα: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονομίας περιορίστηκε. Τα συμπτώματα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σημειωθεί ένταση στην ανισοκατανομή µε την αύξηση της μερίδας των κερδών έναντι της μερίδας των μισθών στο εθνικό εισόδημα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής»
Οι φόροι που επιβάρυναν τους πληβείους ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος.Πάνω από το 60% των φορολογικών εσόδων του κράτους προερχόταν από έμμεσους φόρους, που πάντοτε πλήττουν τους ασθενέστερους και το 36% από την φορολόγηση των νοικοκυριών. Συγκεκριμένα οι έμμεσοι φόροι από 63% το 1967, έφτασαν σταδιακά στο 76,5% το 1973. Την τριετία 1970–73 υπολογίζεται ότι το 25% του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Με το διάταγμα 1078/1971 φοροαπάλλαξαν το μεγάλο κεφάλαιο μειώνοντας τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου και μετακύλησαν τις φοροαπαλλαγές αυτές στις πλάτες των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων. Ενώ το σύνολο των φόρων, ως ποσοστό, του μεικτού εθνικού εισοδήματος αυξήθηκε από 27,4% το 1966 σε 29,2% το 1972, οι φόροι επιχειρήσεων είχαν μείωση της τάξης του 10,9% μόνο την περίοδο 1972-73. Το 1971 οι φοροαπαλλαγές των 464 μεγαλύτερων επιχειρήσεων ήταν τριπλάσιες από τους φόρους που είχαν καταβάλει! Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους. Έτσι εξηγείται γιατί οι εφοπλιστές ανακήρυξαν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο σε ισόβιο πρόεδρό τους το 1972.
3. Ανεργία - Μετανάστευση
«Η μείωσις της ανεργίας προέκυψε κυρίως ως αποτέλεσμα υψηλών ρυθμών εξωτερικής μεταναστεύσεως και δευτερευόντως εκ της αυξήσεως της εγχωρίου απασχολήσεως». Ποιός φορέας το δήλωνε αυτό; Ο ΣΕΒ το 1973. Στα έτη 1961-1972 το εργατικό δυναμικό μειώθηκε κατά 412.00 άτομα. Η απασχόληση από το 1962 ως το 1970 μειώθηκε κατά 290.000. Από το 1967 ως το 1970 οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν κατά 52.000. Μετά, μέχρι και το 1974 αυξήθηκαν κατά 61.000. Δηλαδή από την περίοδο 1967-1968 (μείον 37.000) μέχρι την περίοδο 1973-1974 (συν 4.000) η απασχόληση αυξήθηκε κατά 9.000 θέσεις εργασίας. Στην πρώτη πενταετία της "εθνοσωτηρίου επαναστάσεως" ο μακαρέζος έταζε δουλειές και δουλειές και δουλειές... Η μετανάστευση όμως επί χούντας ήταν 392.218 άτομα. Αναλογία: 1:29. Είχε ο κόσμος δουλίτσα λένε οι χουντικοί...
4. Σκάνδαλα
* Εγνατία οδός: Ο οικονομικός εγκέφαλος της χούντας Ν. Μακαρέζος το 1969, υπέγραψε σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Η κατασκευή της άρχισε το 1994. Μπορεί τότε να μην έγινε τίποτα, ούτε καν μελέτη, όμως ο Αμερικανός «ενδιάμεσος» Ρόμπερτ ΜακΝτόναλντ τσέπωσε 4,5 εκατομμύρια δολάρια και 33 εκατομμύρια δραχμές σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου έναντι της αμοιβής του.
* Litton Industries: Η Litton Industries, στις 15/5/1967, ανέλαβε την Οργάνωση και διεκπεραίωση της οικονομικής ανάπτυξης, στην Κρήτη και την Δυτική Πελοπόννησο.Θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που θα έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο, συν κέρδος 11% και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800 εκατομμυρίων δολαρίων.Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1,2 εκατομμύρια δολάρια. Δυόμισι χρόνια μετά, η χούντα σταμάτησε το «έργο» αφού βέβαια εκπλήρωσε όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις του Δημοσίου. Δηλαδή τα "έσκασε".
* ESSO Pappas – Tom Pappas: Η χούντα ουσιαστικά έκανε δωράκι κάμποσα φορτηγά λεφτά στον Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας, αφού τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72) και χαριστικές ρυθμίσεις για το διυλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη και το εργοστάσιο εμφιάλωσης της Coca Cola που είχε πάρει (ΦΕΚ 1968/Α/201), ανταγωνιστικά προς τα ντόπια αναψυκτικά. Στη συνέχεια, ο διοικητής της ΚΥΠ Ρουφογάλης κανόνισε τμήμα αυτών των κονδυλίων να «επιστραφεί» στις ΗΠΑ, ως «ελληνική» συνεισφορά στην προεκλογική εκστρατεία του Νίξον (με 549.000 δολάρια) που δεν ήταν βέβαια δυνατόν να χρηματοδοτηθεί απευθείας από τη CIA. Ένας προσωπάρχης του Πάππας, με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ.
* Το «Τάμα του Έθνους»:Με το περίφημο «Τάμα του Έθνους», σχεδίαζαν να αποκτήσει η Αθήνα την μνημειώδη «Αθηναϊκή Αγιά Σοφία», υλοποιώντας το «Τάμα του Έθνους», που είχε αναλάβει η Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους το…1829! Σχεδίαζαν να τον κατασκευάσουν στα Τουρκοβούνια, σαν
«Το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό». Από εισφορές κρατικών και ιδιωτικών φορέων, επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και δάνεια, μαζεύτηκαν 453,3 εκατομμύρια δραχμές.Τον Ιανουάριο του 1974, στο ταμείο υπήρχαν μόλις 47,3 εκατομμύρια. Χάθηκαν δηλαδή 406 μύρια χωρίς καν να υπάρχει καν σχέδιο.
* ΔΕΗ – Siemens: O στρατηγός Καρδαμάκης, τέως αρχηγός ΓΕΣ, επί δικτατορίας είχε αναλάβει τη διοίκηση της ΔΕΗ. Αποφάσισε να αγοράσει η επιχείρηση: «Aπευθείας από τη Siemens και την AEG (χωρίς δημοπρασία και διαγωνισμό), μηχανήματα για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της». Ο αποδέκτης της εισήγησης Γεώργιος Παπαδόπουλος αποδέχτηκε την αγορά χωρίς διαγωνισμό και επέλεξε ο ίδιος προσωπικά τη Siemens (χαχαχαχα).
Επαναλαμβάνουμε από το Κλάξον. Αυτά είναι λίγα. πολύ λίγα. Με ψάξιμο και καλό διάβασμα θα βρείτε πολλά περισσότερα που δεν χωράνε εδώ. Όπως για παράδειγμα την παταγώδη αποτυχία των πολυδιαφημισμένων από το χουντικό καθεστώς ξένων επενδύσεων (ουπς!) που θα μεταμόρφωναν το τοπίο αλλά δεν έγιναν ποτέ για διάφορους λόγους παρόλο που τους δινόταν γη και ύδωρ. Ή τη ραγδαία αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, για να μιλήσουμε για παιδεία, υγεία, ασφάλιση και άλλα.
Για περισσότερα παραπέμπουμε στις πηγές:
-βιβλίο: Λαμόγια στο χακί του Διονύση Ελευθράτου, εκδόσεις Τόπος
-διαδίκτυο: https://www.imerodromos.gr/chounta-to-ikonomiko-thavma-itan-olethros/
http://greekjunda.blogspot.com/
http://www.katiousa.gr/istoria/ta-skandala-tis-chountas/
