Μυτιλήνη ενημέρωση για πρωτοχρονιάτικη παρέμβαση.
Παραμονή πρωτοχρονιάς και μια ομάδα συντρόφια αποφασίσαμε να αλλάξουμε χρόνο έξω από την ιδιότυπη φυλακή που υπάρχει στο νησί μας, το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών στην περιοχή Μαυροβούνι. Με πανό που έγραφε -φωτιά σε όλα τα κελιά- σε 4 γλώσσες προσεγγίσαμε όσο το δυνατόν πλησιέστερα σε μία από τις εισόδους του στρατοπέδου (το οποίο είναι σχεδιασμένο για να κάνει όσο γίνεται δυσχερέστερη την επικοινωνία των μέσα με τους έξω), φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης προς τις έγκλειστες μετανάστριες. Οι διαφόρων χρωμάτων μπάτσοι, που κατακυριεύουν το χώρο του στρατοπέδου, έδειξαν εμφανώς αιφνιδιασμένοι από την παρουσία μας, ανταλλάζοντας για λίγη ώρα, σαστισμένα βλέμματα. Σύντομα, στο άκουσμα των συνθημάτων μας, μετανάστες άρχισαν να βγαίνουν από τις σκηνές, γεγονός που ενεργοποίησε την μπατσαρία, με μια ομάδα να περικυκλώνει τις μετανάστριες, και τους υπόλοιπους να επιχειρούν σπρώχνοντάς μας να μας απομακρύνουν από το οποτικό και ακουστικό πεδίο. Πάνω στην αλλαγή του χρόνου, που μας βρήκε να φωνάζουμε Azadi, huria, λευτεριά άρχισαν να καταφτάνουν ασφαλίτικα και μπατσικά, προκειμένου να μας προσάγουν για εξακρίβωση. Κάπου στο βάθος εμφανίστηκε τροχάδην μια διμοιρία ΜΑΤ, σαν να μην έφταναν οι 50 συνάδελφοι τους, που ήδη βρίσκονταν στο σημείο. Μετά από καμιά ώρα στο τμήμα μας άφησαν, προειδοποιώντας μας ότι την επόμενη φορά δεν θα είναι τόσο ευγενεις.
Το προφανές συμπέραμσα από την υπέρμετρη κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής απέναντί μας, είναι ότι σε μια φυλακή που βράζει, ακόμη και η παρουσία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με διάθεση να ξεσηκώσει, είναι απειλή για τη διατήρηση της αρρωστημένης τάξης τους.
Αργότερα την ίδια νύχτα αφήσαμε πόρτα πόρτα στις γειτονιές της Μυτιλήνης το κείμενο που συνόδευε τη δράση μας, το οποίο ακολουθεί (Στα σχόλια θα βρείτε μετάφραση σε Αγγλικά και Φαρσί).
Νέος χρόνος, ίδια ιστορία
Δεκέμβρης 2021, μια ανάσα πριν το lockdown, και ο εορταστικός καταναλωτισμός δεν πτοείται από τις δεκάδες νεκρών και αγνοούμενων στο Αιγαίο ή από τη συνεχόμενη κατάσταση εγκλεισμού που επιβάλλεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών. Ενώ μέσα σε τέσσερις μέρες στο Αιγαίο 31 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και τουλάχιστον 45 αγνοούνται, το εορταστικό κλίμα δεν σταματά. Ταυτόχρονα όσο το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας κάνει τα ψώνια του, η έξοδος των μεταναστ(ρι)ών από το κέντρο κράτησης της Λέσβου απαγορεύεται για άλλη μια χρονιά, το διήμερο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, με πρόσχημα τοσο τη δημόσια υγεία, όσο και το γεγονός ότι τα καταστήματα είναι κλειστά.
Οι ειδήσεις των ναυαγίων με τις δεκάδες νεκρών και αγνοούμενων, δεν απασχόλησαν και πολύ τα ελληνικά μεσα ενημέρωσης. Αυτοί οι νεκροί δεν έχουν την ίδια σημασία με τους νεκρούς από τον covid, που εδώ και σχεδόν δύο χρόνια αποτελούν πρώτο θέμα σε κάθε ειδησιογραφικό μέσο. Ελληνικό κράτος και ΜΜΕ βρήκαν αμέσως ένα βολικό αφήγημα: “το τούρκικο κράτος και τούρκοι διακινητές θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, που οι ελληνικές αρχές επιχειρούν να σώσουν”. Και φυσικά αποσιωπούν τους λόγους που οδηγούν τους ανθρώπους σε αυτά τα ακόμα πιο επικίνδυνα θαλάσσια περάσματα, από την Τουρκία απευθείας στην Ιταλία: τη δράση της ελληνικής ακτοφυλακής και της Frontex, που με τα καθημερινά push backs θέτουν σε κίνδυνο ζωές, αλλά και την υποδοχή που τους περιμένει στα ελληνικά νησιά-φυλακές.
Όσον αφορά το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λέσβου, η απαγόρευση εξόδου κατά τις ημέρες των γιορτών και σε κάθε αργία είναι μόνο ένα ακόμα στιγμιότυπο της διαρκούς βίας και εξαναγκασμού που επιβάλλονται στους μετανάστες. Τις υπόλοιπες “κανονικές” μέρες βγαίνουν με ειδικές άδειες, για συγκεκριμένες ώρες, για να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες. Ένα συνεχόμενο lockdown δηλαδή, χωρίς προοπτική τερματισμού, αφού, όπως μας δείχνουν τα παραδείγματα από την υπόλοιπη Ελλάδα, η νέα κανονικότητα προβλέπει κλειστά κέντρα φυλακές, όπου η τεχνολογία επιτήρησης εμφανίζεται όλο και πιο αναβαθμισμένη. Αποκορύφωμα το κέντρο της Σάμου, πρότυπο και για τα υπόλοιπα κέντρα της χώρας, όπου συστήματα ελέγχου καταγράφουν κάθε κίνηση των εγκλείστων, μέχρι και στα κρεβάτια τους, ενώ κάμερες με τεχνητή νοημοσύνη είναι έτοιμες να σημάνουν συναγερμό σε κάθε “ύποπτη δραστηριότητα”, όπως η ανθρώπινη συνάρθροιση. Όλα αυτά βέβαια με τις ευλογίες και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας σιωπά. Οι μετανάστες, που υπάρχουν στις συνειδήσεις μας ως ξένοι, αλλόθρησκοι, λαθραίοι, δεν έχουν τίποτα κοινό με εμάς. Και έτσι ο έλεγχος, η βία και η καταστολή στα σώματα και την καθημερινότητά τους, δεν μας αφορούν. Κι ας βλέπουμε με το πρόσχημα της νέας υγειονομικής κρίσης με πόση ευκολία το σύστημα στο οποίο ζούμε γεννά νεους διαχωρισμούς, κι άλλες ζωές με μικρότερη αξία. Κι ας βλέπουμε την καθημερινότητά μας να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μια ατελείωη φυλακή.
Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσο υπάρχει έστω και μία φυλακή καμιά μας δεν είναι ελεύθερη. Γνωρίζουμε ότι οι φυλακές κάθε είδους υπάρχουν για να δημιουργούν ψευδείς διαχωρισμούς και να ενισχύουν την κυριαρχία αυτών που μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλέυονται. Και γνωρίζουμε ότι αύριο ο καθένας μας μπορεί να είναι στη θέση των εγκλείστων. Για όλους αυτούς τους λόγους, και ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στις φυλακισμένες μετανάστριες, αποφασίσαμε φέτος να μην αλλάξουμε χρονιά στο σπίτι με το συνηθισμένο τρόπο, αλλά έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών του Καρά Τεπέ. Οι συγκεντρώσεις έξω από φυλακές και κέντρα κράτησης, τις ημέρες που παραδοσιακά προορίζονται για εορτασμούς, είναι κινήσεις έμπρακτης αλληλεγγύης στους αιχμάλωτους του κράτους. Με αυτό τον τρόπο υπένθυμιζουμε στους ανθρώπους αυτούς ότι δεν είναι μόνοι, ακόμη και αν το κράτος τους απομονώνει και η κοινωνία τους ξεχνά.
Γιατί όταν όλος ο κόσμος γιορτάζει, εμείς θυμόμαστε όσους και όσες επιλέγει να ξεχνά.
Ας εξεγερθούμε σήμερα απέναντι σε κάθε πτυχή της ζωής μας που θυμίζει φυλακή
Απέναντι σε κάθε μηχανισμό που μας θέλει να ζούμε ελεγχόμενα
φωτιά σε όλες τις φυλακές
σε κάθε εξουσία που τις γεννά
Αzadi liberte λευτεριά
σε όσες είναι στα κελιά
