Σκοτώστε τους φτωχούς

 Κοίτα φιλαράκι, πάρτο χαμπάρι. Είτε τα εμβόλια είναι για το καλό σου (που πολύ αμφιβάλω), είτε με κάτι παρενέργειες που θα αντιμετωπίσεις κάποτε, ένα πράγμα είναι καθαρό: Αυτοί και αυτές που θα την πληρώσουν στο τέλος είναι οι φτωχοί και οι φτωχές. Εμείς.

Ως παράδειγμα συμβαίνει στη Δυτική Αττική τις τελευταίες βδομάδες: Χωματερές ανθρώπων επί δεκαετίες. Εκεί μεγάλωσα. 

Αληθινών ανθρώπων, με αληθινές ανάγκες και αληθινές ζωές. Είναι μακρυά; 

Μπα! 

Ετοιμάσου για φριχτή ζωή όσο δεν υπερασπίζεσαι την ίδια τη Ζήση.

Λάβαμε

 Από την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Λέσβου:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μυτιλήνη, Δεκέμβριος 2020

Η ατιμωρησία γεννά νέα εγκλήματα. Στη Λέσβο θα αποδοθεί η δικαιοσύνη;

Η καταδικαστική απόφαση και η φυλάκιση των στελεχών της Χρυσής Αυγής γι’ αυτό που πραγματικά υπήρξε αυτό το πολιτικό κόμμα, δηλαδή μία εγκληματική οργάνωση, φαίνεται να ενόχλησε πολλούς ομοϊδεάτες της στη Λέσβο, όπου ένας ένας άρχισαν να αρνούνται ότι κάποτε στήριξαν το μόρφωμα αυτό. Από την άλλη, το αποτέλεσμα της μακρόχρονης δίκης αποτέλεσε μια ανάσα ελευθερίας για μεγάλη μερίδα του δημοκρατικού, μαχόμενου αντιφασιστικού κινήματος. Όχι γιατί μπορεί να υπάρξει κάποια ουσιαστική δικαίωση για τα χιλιάδες θύματα του νεοναζισμού, αλλά γιατί η απόφαση αυτή είναι ένα ακόμα λιθαράκι- απόδειξη, πως οι φασιστικές πρακτικές μόνο ως εγκληματικές πρέπει να εκλαμβάνονται, τόσο από την δικαιοσύνη όσο και από την κοινωνία στο σύνολο της.

Ιδιαίτερα για τη Λέσβο, ξεκινώντας από το πογκρόμ της πλατείας Σαπφούς τον Απρίλιο του 2018, μέχρι τις εκατοντάδες επιθέσεις που έλαβαν χώρα από το Φεβρουάριο του 2020 σε πρόσφυγες και μετανάστες, σε εργαζόμενους σε ΜΚΟ και σε απλούς πολίτες, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της άρνησης των διωκτικών και δικαστικών αρχών να κινήσουν τις διαδικασίες που απαιτούν οι εγκληματικές αυτές ενέργειες, ώστε οι υπαίτιοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Με τον τρόπο αυτό, εσκεμμένα δημιουργείται ένα κλίμα ατιμωρησίας που δίνει το πράσινο φως σε επίδοξους τραμπούκους να φέρονται βίαια εναντίον οποιουδήποτε τολμάει να φέρει αντίσταση στη ρατσιστική και μισαλλόδοξη πρακτική τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τελευταία βίαιη επίθεση, από υπόδικο για το πογκρόμ και εκλεγμένο στην τοπική κοινότητα Μυτιλήνης, απέναντι σε μια κοπέλα, και μάλιστα μπροστά στα μάτια περαστικών, 8 η ώρα το απόγευμα, σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως αν οι διωκτικές αρχές είχαν κινηθεί ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα γεγονότα του προηγούμενου διαστήματος, τέτοιες ενέργειες θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Όσο όμως οι αρχές σιωπούν, ενώ παράλληλα, εκλεγμένα μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης σιγοντάρουν τέτοιου είδους πρακτικές νομιμοποιώντας μπλόκα και επιθέσεις απέναντι σε πολίτες, τόσο ένα μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας θα βρίσκεται απροστάτευτο απέναντι στις τραμπούκικες αυτές επιθέσεις.

Ειδικά στην παρούσα συνθήκη της πανδημίας, τώρα που η κρατική καταστολή έρχεται να υποκαταστήσει τα μέτρα πρόνοιας και ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, και που μεγάλο μέρος της κοινωνίας βιώνει τις συνέπειες του εγκλεισμού και της οικονομικής ανέχειας, η κοινωνική δράση και αλληλεγγύη αποτελεί τη μοναδική πρακτική που μπορεί να εξασφαλίσει κοινωνική συνοχή και ελπίδα απέναντι στον φόβο της νόσου και της απομόνωσης, αλλά και του κοινωνικού κανιβαλισμού και εν τέλει του φασισμού.

Μας είναι επίσης ξεκάθαρο πως ένα κομμάτι συμπολιτών μας μπορεί να μη συναινεί σε αυτές τις πρακτικές, ωστόσο φοβάται να αντιδράσει ή εκτιμά ότι δεν το αφορούν. Η στάση όμως αυτή είναι που δίνει χώρο στους τραμπούκους, γι’ αυτό και εμείς επιλέγουμε να μην το κάνουμε. Γιατί δε θα επιτρέψουμε στο φόβο να γίνει σύμβουλος μας για το δίκαιο, τη ζωή και την αξιοπρέπεια. Γιατί ξέρουμε ότι ο φασισμός πρώτα έρχεται για κάποιους και μετά για όλους μας. Και γιατί πιστεύουμε ότι ο κύκλος της βίας θρέφεται από την ατιμωρησία, το μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό και την αδιαφορία, ενώ απ’ τον κύκλο αυτό δεν ξεφεύγει όποιος πιστεύει ότι δεν τον αφορά. Αυτός ο κύκλος της βίας πρέπει να σπάσει μια και καλή.

Οι δράστες των φασιστικών πρακτικών πρέπει επιτέλους να βρεθούν μπροστά στη δικαιοσύνη. Απαιτούμε να βγει άμεσα από το συρτάρι η υπόθεση του πογκρόμ της πλατείας Σαπφούς. Να κινηθούν οι διαδικασίες για την απόδοση ευθυνών για τη σωρεία επιθέσεων τον Μάρτιο του 2020, τόσο στα μπλόκα της Μόριας, όσο και στο λιμανάκι της Θερμής.

Ο ΦΟΒΟΣ ΘΡΕΦΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

-- 

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΛΕΣΒΟΥ Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης

LESVOS ANTIFASCIST INITIATIVE Against Detention Centers

τιλουγιά μαθέ:

 Απεργιακή μοτοπορεία στην Αθήνα από τη ΣΒΕΟΔ στις 8/10.2020.

Τη συνέλευσης βάσης των ντελιβεράδων.

 Χίλια μηχανάκια σε πορεία. 

Τί θα κάνουμε στη Μυτιλήνη;

Ποιοί σκυλεύουν;

 

Η ζωή θα νικήσει (2)

 Κάποιες μέρες πριν στο ψηφιακό Κλάξον γράψαμε: Η ΖΩΗ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ.

Παρακάτω θα δείτε ή θα δουν τα κινήματα κάτι "απαρχαιωμένο": Τον αγώνα για αξιοπρέπεια! 

Στην καθημερινότητα!

Ακόμα περισσότερο, τον τρόπο που τα αδέρφια μας οι μετανάστες/πρόσφυγες απαντάνε στους δυτικούς φιλάνθρωπους. Σ' αυτόν τον εσμό, σ' αυτή την αηδία που αναπαράγει την αηδία της λευκής υπεροχής.

Στα κείμενα που θα δείτε παρακάτω, στην απάντηση δηλαδή των Αφγανών του Καρά Τεπέ, κάντε, παρακαλώ τον κόπο να διαβάσετε τη συνέντευξη του chief της ολλανδικής NGO στην οποία απαντάνε οι άνθρωποι. Αναρωτηθείτε μετά. Σκεφτείτε. Σκεφτείτε. Σκεφτείτε.

Ρίξτε λίγο κόπο ε;

Προς το παρόν, με σιγουριά, με πόνο, η ζωή κερδίζει σε πείσμα των "κινημάτων", των θεωριών, των ακαδημαϊκών, των φλώρων. 

Θα επανέλθουμε.

Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται (θυμάστε;)

 Σε αναβρασμό βρίσκεται η Αλβανία από τις 9/12 μετά την αστυνομική δολοφονία ενός 25χρονου  με πρόσχημα την παραβίαση των μέτρων για τον κοροντουβρουτζά, καθώς βγήκε για να αγοράσει τσιγάρα στις 1.45 το πρωί, όπου υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας. Πρόκειται για τον Κλόντια Ράσα, που δολοφονήθηκε από ένστολο την Τρίτη, ενώ στη συνέχεια υπήρξε προσπάθεια συγκάλυψης από την αστυνομία, η οποία αρχικά ισχυρίστηκε πως ο Ράσα δε σταμάτησε σε εντολή για έλεγχο, έκανε “ύποπτες κινήσεις” και δήθεν κουβαλούσε όπλο. Αφού έδωσε τρεις διαφορετικές εκδοχές στην οικογένεια, η αστυνομία τελικά παραδέχτηκε ότι ο άντρας έφερε κάποιο αντικείμενο, αλλά όχι όπλο όπως αρχικά ανέφερε.

Εδώ όπως το περιέγραψε το site katiousa:

Ο αστυνομικός τον σημάδεψε δυο φορές πισώπλατα, ενώ μια σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά και ο νεαρός ξεψύχησε στο νοσοκομείο λίγο αργότερα.

Το περιστατικό αυταρχισμού προκάλεσε έκρηξη δικαιολογημένης διαμαρτυρίας, ιδιαίτερα της νεολαίας, που κατά χιλιάδες ξεχύθηκε στους δρόμους των Τιράνων, φωνάζοντας “Κάτω η δικτατορία”. Οι διαδηλωτές ζήτησαν την παραίτηση του υπουργού εσωτερικών, πετώντας αντικείμενα στο κτίριο του υπουργείου, ενώ στις φλόγες τυλίχθηκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από το πρωθυπουργικό γραφείο, ανακαλώντας παρόμοιες σκηνές στο Σύνταγμα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η αλβανική αστυνομία αντιμετώπισε τους διαδηλωτές με ρίψεις δακρυγόνων και προσφυγή στις “αύρες”.

Σύμφωνα με πληροφορίες, δυο αστυνομικοί και ένας δημοσιογράφος έχουν ελαφρά τραυματιστεί. Ο αστυνομικός που σκότωσε με το υπηρεσιακό του όπλο τον Ράσα, συνελήφθη και σε βάρος του έχει ξεκινήσει έρευνα. Φέρεται να ανήκε στην επίλεκτη ομάδα “Eagle”, ενώ σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Klodiana Lala, ο αστυνομικός έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν για εμπόριο κάνναβης και κοκαΐνης.

Παρακάτω πανό που αναρτήθηκε στη Θεσσαλονίκη  για τη δολοφονία. Γι αυτήν τη δολοφονία στα Τίρανα, στην Αλβανία, στα Βαλκάνια εν μέσω υγιεινιστικού πραξικοπήματος:

και το χριστουγεννιάτικο δέντρο στα Τίρανα:

Λάβαμε

Σκίτσο καραντίνας.

Από τη Λήδα.

 

Η ζωή θα κερδίσει!

Όπως έκανε πάντα.

Όπως χτίστηκε και χτίζεται στη Λαγκάδα, όπως χτίστηκε και χτίζεται στον Συνοικισμό, όπως πάντα, μα πάντα βρίσκει τον τρόπο να κατατροπώνει τους ηλίθιους αλαλάζοντες μισάνθρωπους. Στον τόπο αυτό, στη Μυτιλήνη, οι πραγματικοί όροι έχουν τεθεί πολλές δεκαετίες πριν. 

Γνωριζόμαστε έδιου...

Παράδοξο; Μπααα

Σε ανάρτησή μας στις 8 Δεκεμβρίου δώσαμε κάποιες πηγές σε σχέση με τη μαφία των φαρμακευτικών και τις πατέντες καθώς και σε σχέση με μια θεραπεία. Η "αποκάλυψη" της ύπαρξης θεραπείας από τον Δ. Κούβελα δημιούργησε σάλο. Το ερώτημα που τέθηκε από διάφορα χείλια είναι για ποιό λόγο δεν δόθηκε στο κοινό ένα φάρμακο που θα μπορούσε να θεραπεύσει ήπιες περιπτώσεις covid αντί να γεμίζουν οι εντατικές. Επιπλέον, γιατί προωθούνται τα εμβόλια των διάφορων ετειαρειών με τα παρεπόμενα υψηλότατα κέρδη. 

Εμείς επανερχόμαστε με τα εξής:

Πέρα από τον ανταγωνισμό των φαρμακοβιομηχανιών και των κρατών/οργανισμών εγκρίσεων (βλ. και εδώ), δεν τίθενται και κάποια βασικά πραγματάκια για το υγιεινιστικό πραξικόπημα που βιώνουμε ανά την υφήλιο; Με άλλα λόγια από πού κι ως πού υπήρξε μια τεράστια και τρομακτική αντιστροφή: Αυτό που ξέραμε πάντα ως θεραπεία, δηλαδή το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ μόλυνσης-νοσοκομείου-εντατικής-νεκροταφείου εξαφανίστηκε από το χάρτη! Όπως εξαφανίστηκαν από το χάρτη κι άλλες θανατηφόρες ασθένειες. Όπως εξαφανίστηκε από το δημόσιο λόγο πως αποτελεί πρωτοφανές στα ιστορικά γεγονός να μαντρώνεις δισεκατομμύρια υγιούς πληθυσμού αντί να θεραπεύσεις ή φροντίσεις ιδιαίτερα ήδη πάσχοντες και ευπαθείς. Ενώ μπορούσε να υπάρξει θεραπεία! Δεν τα λέει το κλαξονάκι. Τα λένε άλλοι. Υπήρχε ο τρόπος που θα ανακούφιζε ασθενείς, συστήματα υγείας και πάει λέγοντας. Αυτό όμως που υποστηρίζουμε είναι πως αυτή η εγκληματική αντιστροφή δεν έγινε πριν λίγες μέρες. Έγινε από την αρχή της τρομοεκστρατείας του covid με σκοπούς που αφορούν διάφορα άλλα πέρα από τα υπέρογκα κέρδη. Ενώ, δηλαδή, πρώτης γραμμής big pharma  είχαν αναλάβει, σ’ ένα είδος «καταμερισμού ερευνών», την αναζήτηση θεραπευτικών μεθόδων (υψηλής βιο-τεχνολογίας) σχετικά αθόρυβα με τα αποτελέσματα που ο Κούβελας κι άλλοι πια αναφέρουν, άλλες big pharma, σε συμμαχία με big tech και τα λοιπά, έκαναν εκτός από τις έρευνες τους και τρομακτικές δημόσιες σχέσεις. Αξίζει να θυμίσουμε ότι στο πεδίο της θεραπείας δεν υπήρξαν / υπάρχουν μόνο τα μονοκλωνικά αντισώματα των AbCellera και Regeneron. Ή μήπως δεν είχε πάρει τ' αυτί μας κάτι  κινέζικες προτάσεις, που έγιναν διεθνώς γνωστές απ’ την αρχή, μόνο για να απορριφθούν ακαριαία και χωρίς πολλά πολλά απ’ τους δημαγωγούς της δυτικής «βιομηχανίας της υγείας». Απ’ το «κινέζικο παράδειγμα» τα δυτικά καθεστώτα ένα μόνο ήθελαν να μιμηθούν, κι ένα μόνο εισήγαγαν: την καταστολή και τον γενικευμένο έλεγχο…

Σκάνδαλο; Όχι. Θα το επαναλάβουμε: Απλός στυγνός καπιταλισμός των καιρών μας! Νέο παράδειγμα, ριζική αλλαγή των κοινωνικών/εργασιακών σχέσεων προς όφελος των κυριάρχων.

Και φυσικά (για να προλάβουμε τυχόν καλοθελητές) δεν έχουμε σκοπό να υπερασπιστούμε τις "καλές' βιομηχανίες που παρήγαγαν το φάρμακο σε σχέση με τις άλλες, του εμβολίου. Παρεμπιπτόντως, δες κι εδώ από την ασταμάτητη μηχανή. 

Τα μυαλά μας θέλουμε να υπερασπιστούμε.

Επαυξημένοι στρατιώτες;

 Η εικόνα παραπέμπει σε video game. Έτσι δεν είναι; Ας εξετάσουμε κάτι που εγκρίθηκε στη Γαλλία πριν λίγες μέρες από την η επιτροπή δεοντολογίας και ηθικών θεμάτων των γαλλικών ένοπλων δυνάμεων. Δηλαδή, την ανάπτυξη «ενισχυμένων στρατιωτών» με τη χρήση ρομποτικών εξωσκελετών και εμφυτευμάτων. Η έγκριση αυτή αφορά επίσης την χρήση τεχνολογικών ευρημάτων, με στόχο τη βελτίωση των σωματικών, διανοητικών και ψυχολογικών ικανοτήτων των στρατιωτών. Ορισμένα τέτοια παραδείγματα, είναι η μείωση του πόνου που θα ένιωθαν σε συνθήκες μάχης , μέσω ορισμένων ιατρικών μεθόδων, αλλά και η ενίσχυση της ψυχικής αντοχής τους, μέσω  χημικών ουσιών που θα εκκρίνονταν από τον εγκέφαλο (μέσω της συμβολής εγκεφαλικών εμφυτευμάτων) και ως αποτέλεσμα, θα μείωναν την κούραση και το άγχος που θα ένιωθαν οι «βιονικοί» στρατιώτες. Εδώ παραπέμπουμε σε μια "παλιά" ιστορία...

Η επιτροπή, επέτρεψε την ανάπτυξη τεχνολογικών μέσων που θα βοηθούσαν στον γεωγραφικό εντοπισμό των στρατιωτών από τους ανώτερους τους στην εμπόλεμη ζώνη αλλά και θα επέτρεπαν την ηλεκτρονική τους σύνδεση με οπλικά συστήματα ή άλλους στρατιώτες.

Κάπου εδώ αρχίζουν κάτι "αλλά"... Ο φορέας αυτός διαφωνεί κάθετα με την χρησιμοποίηση εμφυτευμάτων ή εξωσκελετών που θα «μεταμόρφωναν» τους στρατιώτες, σε ένα είδος υπερανθρώπου, δίχως αναστολές και αυτοσυνείδηση, τονίζοντας μάλιστα ότι υπάρχουν κάποιες άλλες χώρες (όπως η Κίνα), που επιδιώκουν ακριβώς τη συγκεκριμένη «μεταμόρφωση». Μαθαίνουμε λοιπόν πως παρά το γεγονός πως η Κίνα απέρριψε τους ισχυρισμούς, τόσο η ίδια, όσο και η Ρωσία, επενδύουν σε βιονικούς εξωσκελετούς της Hyundai, οι οποίοι θα επιτρέπουν στους στρατιώτες να σηκώνουν και να μεταφέρουν περισσότερα κιλά, δίχως να κουράζονται, να σκαρφαλώνουν ευκολότερα. Σημειώνεται πως οι τεχνολογίες αυτές θα δίνουν παράλληλα τη δυνατότητα σε άτομα με αναπηρίες, να περπατήσουν ξανά! Ε; Ψυχοπονιάρηδες έτσι;  Εδώ, αντιγράφουμε από τη σελίδα tvxs:

"Αυτός ήταν και ο λόγος που ο καθηγητής βιοϊατρικής μηχανικής και νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, Justin Sanchez, δήλωνε στο TedX το 2012, πως «τέτοιες τεχνολογίες (όπως οι βιονικοί εξωσκελετοί και τα εμφυτεύματα), πρέπει να βοηθήσουν πρώτα απ’ όλους τους ανθρώπους με αναπηρία».

«Θα αισθανόμουν τόσο χαρούμενος, εάν έβλεπα ότι καταφέραμε να κάνουμε έναν άνθρωπο με αναπηρικό αμαξίδιο, να περπατήσει ξανά», τόνιζε ο Sanchez, με το Atlantic να αναφέρει πως «καμία εφεύρεση από την εποχή της δημιουργίας του ίντερνετ, δεν αποτέλεσε αποδέκτη τόσων θετικών σχολίων», όσο η χρήση εξωσκελετών και εμφυτευμάτων από άτομα με αναπηρία.

Μόνο που, όπως φαίνεται, παρά τον σημαντικότατο αντίκτυπο αυτών των τεχνολογικών ευρημάτων στους ανθρώπους με αναπηρία, η προτεραιότητα των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη, δίνεται στην χρησιμοποίηση τέτοιων τεχνολογιών, για την ενίσχυση του στρατού".

Και ο ανταγωνισμός; Τι λέει ο ανταγωνισμός; Από το ίδιο site:

"Οι ΗΠΑ, δε θα μπορούσαν να είναι η εξαίρεση στον συγκεκριμένο κανόνα.

Ήδη μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και τις μαζικές επιχειρήσεις επιτήρησης των αμερικανών πολιτών από τις μυστικές υπηρεσίες, κυριαρχούσε η ιδέα της «βιολογικής ενίσχυσης» του στρατού και των Αρχών γενικότερα, όπως αναφέρει το Atlantic.

Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε να περάσουν 13 χρόνια, ώστε, το 2014, να δημιουργηθεί η Υπηρεσία Βιολογικών Τεχνολογιών (Biological Technologies Office), με επικεφαλή τον Justin Sanchez.

Ο στόχος της Υπηρεσίας, η οποία υπάγεται στο αμερικανικό πεντάγωνο, αφορούσε την «αναβάθμιση και τη διατήρηση των ικανοτήτων του αμερικανικού στρατού». Ορισμένα projects που είχε αναλάβει το Biological Technologies Office, σχετίζονταν με την ικανότητα των στρατιωτών να τρέφονται με χορτάρι, να επικοινωνούν με τηλεπάθεια, να έχουν καλύτερη μνήμη, να μην επηρεάζονται από την έλλειψη ύπνου, από την πείνα, από τα χτυπήματα και τα ηλεκτροσόκ, και ασφαλώς να μπορούν να αντιστέκονται στο συναίσθημα του άγχους, όπως αναφέρει το Atlantic.

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί πως το Κογκρέσο, ήταν κάθετο προς την Υπηρεσία, αποσαφηνίζοντας της πως «δε θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν υπέρανθρωπο», σύμφωνα με όσα δήλωνε στέλεχος του Biological Technologies Office στο ίδιο περιοδικό. Παρ’ όλα αυτά, όπως δηλώνε ο Geoff Ling, πρώην στρατιωτικός και νευρολόγος, στέλεχος της Υπηρεσίας, «ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά αν όμως ο υπεράνθρωπος, δημιουργηθεί...καταλάθος».

Καθώς όμως η δήλωση του Ling, όπως και η έννοια του «υπεράνθρωπου» είναι ασαφής, θυμίζοντας σκηνές από σειρές όπως το Westworld και το Black Mirror, εγείρεται στο σημείο αυτό ένα ενδιαφέρον ερώτημα: Μπορούν οι στρατιώτες να γίνουν πράγματι «υπεράνθρωποι;»

«Υπάρχουν κάποιες προκλήσεις οι οποίες είναι αδύνατο να ξεπεραστούν. Πρώτον, όταν οι επιστήμονες τοποθετούν ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο, αυτά αποτυγχάνουν πάντα. Το μεγαλύτερο και πιο δισεπίλυτο πρόβλημα, είναι η διαρροή του αίματος που προκαλείται από κάθε τέτοια συσκευή, καθότι, κάθε φορά που ένα ξένο αντικείμενο μπαίνει στον εγκέφαλο, υπάρχει η εξής διαδικασία: ο εγκέφαλος αρχικά ματώνει, έπειτα θεραπεύει την πληγή, έπειτα ξαναματώνει και όλο αυτό συνεχίζεται, με τον εγκέφαλο να «αντιστέκεται» σε κάθετι θεωρεί ως «εισβολή», με αποτέλεσμα, το άτομο να αρρωσταίνει», δηλώνει στο Atlantic ο Doug Weber, νευρολόγος, από το πανεπιστήμιο του Pittsburg, που εργάστηκε για τέσσερα χρόνια σε υπηρεσίες του Πεντάγωνου.

Η δεύτερη πρόκληση, που ο Weber, θεωρεί «αδύνατη να ξεπεραστεί», έγκειται στην ίδια τη λειτουργία του ανθρώπινου νου: «Ο εγκέφαλος δεν είναι σαν έναν υπολογιστή. Μέσω των νευρώνων, όλες οι πληροφορίες που έχουμε, βρίσκονται παντού, ακόμη και την ίδια στιγμή. Η τεχνολογία λοιπόν που θα μπορεί να σε όλη αυτή την κυκλοφορία πληροφοριών, βρίσκεται πολύ πολύ μακριά», επισημαίνει ο Weber, o οποίος βέβαια, υποστηρίζει πως οι νευροεπιστήμονες, διαθέτουν τη δυνατότητα να συμβάλλουν στο να μαθαίνει ένας άνθρωπος κάποιες ικανότητες πιο εύκολα".

Σκοντάφτουν λίγο σ' αυτόν τον μπαγάσα τον ανθρώπινο εγκέφαλο αλλά θα το παλέψουν. Επιστημονική φαντασία; Μπα. Απλός, στυγνός καπιταλισμός των καιρών μας.

Παραπέμπουμε εν τω μεταξύ και σ' αυτό το άρθρο  από τη lemonde. Για γαλλομαθείς:

 https://www.lemonde.fr/international/article/2020/12/04/defense-feu-vert-ethique-pour-la-recherche-sur-le-soldat-augmente_6062153_3210.html

RCEP?

Περί τίνος πρόκειται; Χμμ. Πρόκειται για την «Περιφερειακή Ολοκληρωμένη Οικονομική Εταιρική Συνεργασία» που συμφωνήθηκε πριν λίγες μέρες. Αφορά τη μεγαλύτερη ζώνη ελεύθερου εμπορίου στον κόσμο που αποτελείται από 15 χώρες της Ασίας, του Ειρηνικού και της Ωκεανίας.  Μια τεράστια αγορά 2,2 δισ. ανθρώπων που συγκεντρώνουν αθροιστικό ΑΕΠ ύψους 26,2 τρις δολαρίων. Covid ξεCovid ο Καπιταλισμός αναδιαρθρώνεται, τα κέντρα ισχύος αλλάζουν, οι σφαίρες επιρροής δεν παραμένουν ούτε θα είναι ίδιες με ό,τι ως τώρα γνωρίζαμε. Στον εντεινόμενο οικονομικό πόλεμο και τους ανταγωνισμούς των αφεντικών θα δούμε πολλά και πολλά θ' αλλάξουν εκτός από την εκμετάλλευση των ανά τη γη "από κάτω". Με μάσκες ή χωρίς...

Αντιγράφουμε από την ειδησεογραφία των ημερών:

"Η RCEP ενοποίησε τις προϋπάρχουσες συμφωνίες μεταξύ Ινδονησίας, Σιγκαπούρης, Μαλαισίας, Ταϊλάνδης, Φιλιππίνων, Βιετνάμ, Καμπότζης, Λάος, Μπρουνέι και Μυανμάρ, που διαθέτουν την  «Ένωση Εθνών της Νοτιοανατολικής Ασίας-Asean» και εισήγαγε στην ομάδα πέντε νέους εμπορικούς εταίρους. Όμως, αυτοί δεν είναι όποιοι κι όποιοι, μια και πρόκειται για την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, που ποτέ δεν είχαν συνυπάρξει σε ανάλογη κοινή δομή. Έτσι, το νέο μπλοκ θα είναι μεγαλύτερο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και τη συμφωνία ΗΠΑ-Μεξικού-Καναδά, με δεσπόζουσα την παρουσία της Κίνας.

Ώπα! Μα καλά η Κίνα και η Ιαπωνία δεν "βρίσκονται στα μαχαίρια" για κάτι διεκδικούμενα νησάκια εκεί γύρω; Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα δεν είναι επίσης σε αντιπαράθεση με θέμα της αποζημιώσεις που διεκδικεί η δεύτερη από την πρώτη για τις απαγωγές, τους βιασμούς και τα βασανιστήρια 200.000 γυναικών από τη Νότια Κορέα κατά τη διάρκεια του β'ΠΠ; Ε, εντάξει τώρα. Αν χρειαστεί θα τα ξαναθυμηθούν και θα καλέσουν πάλι εθνικές ενότητες κι άλλα τέτοια όμορφα. Προς το παρόν, πεδίο δόξης λαμπρό στον στίβο των συσχετισμών".

Συνεχίζουμε από την ειδησεογραφία των ημερών:

"Κατ’ αρχήν να υπογραμμιστεί πως το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ασίας-Ειρηνικού-Ωκεανίας έχει καταφέρει μέχρι τώρα να προστατεύσει την οικονομική ανάκαμψή του χάρη στον επιτυχή έλεγχο της εξάπλωσης της πανδημίας. Έτσι, οι προαναφερόμενες χώρες διέθεταν το περιθώριο να επικεντρωθούν στη δημιουργία της RCEP, που προσδοκούν να μετατραπεί σε σημαντικό μηχανισμό για την επιτάχυνση της ανάπτυξης τους.

Προς το παρόν, βέβαια, πρόκειται για ένα βήμα, το οποίο, όμως, σε βάθος χρόνου φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε Ελεύθερη Ζώνη  Εμπορίου ή ακόμη και σε τελωνειακή ένωση με χαμηλούς ως μηδενικούς δασμούς. Έτσι, το εν λόγω εμπορικό σύμφωνο προβλέπει την εξάλειψη περίπου του 90% των δασμών στις εισαγωγές μεταξύ των υπογραφόντων εντός 20 ετών από την έναρξη ισχύος, αλλά και τη θέσπιση κοινών κανόνων για το ηλεκτρονικό εμπόριο, το εμπόριο γενικότερα και την πνευματική ιδιοκτησία.

Να σημειωθεί ότι στην πρώτη φάση περιλαμβάνονται σχετικά μικρές μειώσεις δασμών σε περιορισμένο αριθμό προϊόντων και υπηρεσιών. Όμως λόγω μεγέθους ΑΕΠ και πληθυσμών, ακόμη κι αυτές οι ελαφρύνσεις αναμένεται να οδηγήσουν σε θεαματικά οικονομικά αποτελέσματα. Επιπλέον, προβλέπεται μείωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών στις διασυνοριακές διακινήσεις με ένα μόνο έγγραφο, που θα ισχύει για όλα τα κράτη μέλη και διευκολύνσεις σε αλυσίδες παραγωγής οι οποίες χρησιμοποιούν εξαρτήματα κατασκευασμένα σε άλλη χώρα της Συμφωνίας".

Μάλιστα. Το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ασίας-Ειρηνικού-Ωκεανίας έχει καταφέρει μέχρι τώρα να προστατεύσει την οικονομική ανάκαμψή του χάρη στον επιτυχή έλεγχο της εξάπλωσης της πανδημίας. Και στας Ευρώπας τί γίνεται; Στο usa;

"Οι περισσότερες  οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις γύρω από τη δημιουργία της RCEP προβλέπουν ότι, εκτός από τον αποκλεισμό των αμερικανικών επιχειρήσεων, αρνητικές επιπτώσεις θα υπάρξουν και για πολλές ευρωπαϊκές εταιρίες,  καθώς θα βρεθούν με ανταγωνιστικό μειονέκτημα  στη νέα ζώνη ελεύθερου εμπορίου.

Περισσότερο από όλα τα ΜΜΕ στην Ευρώπη, ήταν ο γερμανικός Τύπος που ασχολήθηκε με τις εξελίξεις γύρω από την RCEP. Oι σοβαρές γερμανικές εφημερίδες και ιστοσελίδες αφιέρωσαν άρθρα και αναλύσεις, τα οποία αντιλαμβάνονται τη νέα ζώνη ελεύθερου εμπορίου ως προειδοποιητική βολή για τη Γερμανία και ενδεχομένως για το σύνολο της Ευρώπης. Επίσης, δεξαμενές σκέψεις στην ΕΕ εκτιμούν πως στο μέλλον η έως τώρα κατ’ εξοχήν εξαγωγική δύναμη της Κίνας δεν θα εξαρτάται τόσο από τις πωλήσεις των προϊόντων της στις μεγάλες ευρωπαϊκές αγορές, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Προβλέπουν, επίσης, πως οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα βρίσκονται σε μειονεκτική θέση εφόσον θα παράγουν στην Ασία ή όταν θα επιδιώκουν να προωθήσουν τα προϊόντα τους στις ασιατικές οικονομίες.

Η ιδέα της RCEP γεννήθηκε το 2012 αλλά κέρδισε «πόντους» όταν ο Τραμπ διέκοψε τις διαπραγματεύσεις που γίνονταν υπό την αιγίδα ΗΠΑ για την Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού (Trans-Pacific Partnership). Ο λόγος για την εμπορική συμφωνία, που αν και δεν υλοποιήθηκε ποτέ, έμεινε γνωστή με το ακρωνύμιο ΤΡΡ και την οποία διέλυσε ουσιαστικά ο Ντόναλντ Τραμπ αποσύροντας τις ΗΠΑ τρεις μόλις ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, τον Ιανουάριο του 2017. Να σημειωθεί ότι η πρωτοβουλία για την ΤPP είχε αναληφθεί από την κυβέρνηση Ομπάμα 8 χρόνια πριν.

Τελικά, η διακυβέρνηση Τραμπ με τις κινήσεις της διευκόλυνε τη διαδικασία για την RCEP. Kι αυτό γιατί οι άλλες 11 χώρες της Αμερικανικής Ηπείρου και του Ειρηνικού που επρόκειτο να πάρουν μέρος στην ΤΡΡ, αποφάσισαν να προχωρήσουν το 2018, ερήμην της Ουάσιγκτον, σε μια άλλη εμπορική συμφωνία μεταξύ τους, που ονομάστηκε «Ολοκληρωμένη προοδευτική εταιρική σχέση του Ειρηνικού-CPTPP». Αυτή, γνωστή και ως TPP11 ή TPP-11 περιέλαβε την Αυστραλία, το Μπρουνέι, τον Καναδά, τη Χιλή, την Ιαπωνία, τη Μαλαισία, το Μεξικό, τη Νέα Ζηλανδία, το Περού, τη Σιγκαπούρη και το Βιετνάμ.

Επτά από αυτές τις χώρες μετέχουν τώρα και στην RCEP, η οποία έρχεται να συνδέσει τις οικονομίες της Βόρειας και ΝΑ Ασίας και χωρών του Ειρηνικού, συνδυάζοντας τα πλεονεκτήματά τους στην τεχνολογία, τη μεταποίηση, τη γεωργία και τους φυσικούς πόρους. Επιπλέον, τα κράτη που μετέχουν εναλλακτικά ή προσθετικά στην RCEP και την CPTPP στοχεύουν να αντισταθμίσουν τις παγκόσμιες απώλειες από τον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας".

Μας ενδιαφέρουν οι κοσμογονικές αλλαγές ανά τον πλανήτη εν μέσω κορονοντουβρουτζά; Μας ενδιαφέρουν οι ανταγωνισμοί των αφεντικών κι οι πόλεμοί τους; Φυσικά μας ενδιαφέρουν. Επειδή αυτοί οι ανταγωνισμοί έχουν μία και μόνη απόληξη: Είναι διαδικασίες καταστροφής. Δικής μας.

Το φως που καίει

 Στις 16/12/1974 έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Βάρναλης, γεννημένος στις 26/2/1884, στο σημερινό Μπουργκάς της Βουλγαρίας. Δεν θα γράψουμε πολλά. Άλλωστε έχουν γραφτεί τόσα και τόσα. Θα παραθέσουμε μόνο τα λόγια του ίδιου όταν ρωτήθηκε για τη "στρατευμένη τέχνη" όταν τιμήθηκε με το βραβείο "Λένιν" το 1969:

«…το δόγμα “η Τέχνη δεν κάνει πολιτική” διαψεύδεται από τα πράγματα. Ο Αριστοφάνης, ο Ντάντες, ο Θερβάντες, ο Ζολά, ο Τολστόι κάνουνε πολιτική. Πολιτική κατά των “κακώς κειμένων”. Πολιτική έξω απ’ τα δόντια. Ποιος μυθολόγος της εξωπολιτικής Τέχνης θα ‘χει το κουράγιο να υποστηρίξει πως αυτοί οι ήλιοι του πνευματικού στερεώματος δεν είναι μέγιστοι δημιουργοί του λόγου; Να λοιπόν, μια απόδειξη πως η Τέχνη μπορεί να κάνει πολιτική, χωρίς να πάψει να ‘ναι Τέχνη και μάλιστα τρισμεγάλη. Ζήτημα, λοιπόν, υπάρχει μόνο για το ποια πολιτική δίνει ζωή και δύναμη στην Τέχνη και την απλώνει στο χώρο και στο χρόνο και ποια πολιτική τη χαλάει, τη σκοτώνει και τη μεταβάλλει σε καπνό χωρίς φλόγα…». 

Παρακάτω η γνωστή Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου (αυτή που ξεφτίλισαν μέσα στα χρόνια κάθε λογής τυμβωρύχοι) όπως την απήγγειλε ο ίδιος και όπως τραγουδήθηκε κατά πώς πρέπει.

Από την Πάτρα.

                                                                Για ανάγνωση ΕΔΩ.

Ποιοί φοβούνται να γεράσουν;

 

Λάβαμε

Μεταφρασμένο βίντεο της ομάδας lundi matin (https://lundi.am)

Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο "Επιτήρηση και τιμωρία" του Μισέλ Φουκώ.

Υποτιτλισμός-Προσαρμογή: δυστοπική κομμούνα

Φύλλο 19 (καραντίνα #2)

 πόρτα-πόρτα

για ανάγνωση ΕΔΩ

ΝΤΑΓΙΑΝΑΜΑΝΤΙ (3)

Σιγά σιγά κόσμος και κοσμάκης αντιλαμβάνεται ότι η "χαρωπή δουλειά από το σπίτι" δεν είναι και τόσο χαρωπή. Η ψευδαίσθηση μιας κάποιας ελευθερίας από τον προϊστάμενο μέσω τηλε-εργασίας είναι απλά, ψευδαίσθηση.

Ότι όσο δεν παλεύουμε να κρατήσουμε τα κεκτημένα στους χώρους δουλειάς, τόσο θα χάνουμε (βλ. αλλαγές στο καθεστώς υπερωριών, μειώσεις μισθών, 10ωρη εργασία). Ότι τελικά, όσο ξεχνάμε να διεκδικούμε, τόσο θα μας θάβουν. 

Διαβάστε εδώ, για παράδειγμα, ή εδώ ή εδώ ή εδώ  και ρωτήστε τίποτα φίλους, συναδέλφους, τίποτα deliverάδες, δασκάλους και δασκάλες, τίποτα άνεργους και άνεργες.

Και ας ετοιμαστούμε...

ΝΤΑΓΙΑΝΑΜΑΝΤΙ (2)

 

Από τις σελίδες του κλάξον (χάρτινες ή ψηφιακές) δεν διεκδικήσαμε ποτέ το ρόλο ειδικών ή γιατρών, δεν αμφισβητήσαμε καν την ύπαρξη του κοροντουβρουντζά, προσέξαμε πάρα πολύ πώς μιλήσαμε για τις πραγματικές απώλειες ανθρώπων. 

Εννοείται πως δεν την "γλυτώσαμε" φυσικά. Τα μέσα εξαπάτησης και σύγχυσης έχουν φτιάξει έναν ωραιότατο κοινό χαρακτηρισμό όπου μέσα του πετιούνται συλλήβδην τερατολόγοι φασίστες, συνωμοσιολόγοι τύπου επίπεδης γης, αντιεμβολιαστές, επιστήμονες που αμφισβητούν την κυρίαρχη ρητορική, άνθρωποι και συλλογικότητες που επιμένουν να εκφράζουν αντιρρήσεις. Όλοι, μα όλοι αυτοί είναι ψεκασμένοι/ες. Κι έτσι έχουμε πάλι μια τυπική θεωρία "δύο άκρων" που πολύ όμορφα βολεύει τα αφεντικά. Οι άνθρωποι που σπεύδουν να οικειοποιηθούν τους φορεμένους από πάνω χαρακτηρισμούς ενδύονται το μανδύα της "υπεύθυνης στάσης". Με μια πιο προσεκτική ματιά όμως, με λίγο διάβασμα κι ανάλυση οι διαφορές και οι στοχεύσεις είναι σαφείς. Οι τερατολόγοι/συνωμοσιολάγνοι μια χαρά θολώνουν τα νερά προς όφελος των κερδών και των επιδιώξεων των αφεντικών. Από πού κι ως πού είναι το ίδιο με όσους/ες αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη; Οι οικειοποιούμενοι/ες αυτή τη θεωρία των δύο άκρων κάνουν ένα τραγικό κατ' ημάς λάθος: Ανοίγουν διάπλατα την πόρτα στην κρατική/εργοδοτική/επιχειρηματική αυθαιρεσία.

Από την πλευρά μας, δεν πρόκειται να κάνουμε τους χαζούς. δεν πρόκειται να κατεβάσουμε αμάσητα τα ψέματα που μας πετάνε στα μούτρα, ψέματα που με λίγο ψάξιμο τα βρίσκει ο καθένας/καθεμία. Όχι αμφισβητώντας τον ιό (πάμε πάλι από την αρχή), όχι αμφισβητώντας την ύπαρξη νεκρών. Αμφισβητώντας όμως τα νούμερα που δίνουν οι από πάνω (τι γίνεται τελικά ρε παιδιά με τις διπλές λίστες κρουσμάτων στην ψωροκώσταινα;), αμφισβητώντας τις "καλές προθέσεις" των φαρμακοβιομηχανιών (από πότε μας αγάπησαν;, από πότε ξεχνάμε εγκλήματα του παρελθόντος;),  επισημαίνοντας τη δολιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από κράτη, επιχειρήσεις και δημαγωγούς η κατάσταση, αμφισβητώντας την κοινωνία ελέγχου, επιτήρησης και εθελοδουλείας που σερβίρει η 4η βιομηχανική επανάσταση, τα κέρδη των αφεντικών και η μεμψιμοιρία των λογή λογής όψιμων συμμάχων τους. Έχουμε γράψει διάφορα εδώ. Μιλάμε για κάποια φοβερή και τρομερή συνωμοσία; Όχι. Είναι απλός, στυγνός καπιταλισμός.

Κι επειδή εμείς είμαστε περιθωριακοί, σας δίνουμε τα παρακάτω από ανθρώπους που μόνο γι αυτό δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Δεν θα σχολιάσουμε τίποτα, δεν θα διευκρινίσουμε πού συμφωνούμε και πού όχι. Απλώς, ψάχνοντας τα βρήκαμε. Επειδή ρωτάμε. Όσο μπορούμε.

1. Η καθηγήτρια Γενετικής Alexandra Henrion Caude λέει τα παρακάτω:

2 Συνέντευξη του Δημήτρη Κούβελα, καθηγητή – διευθυντή του Εργαστηρίου Κλινικής Φαρμακολογίας στο ΑΠΘ στον real fm για τη θεραπεία  και το εμβόλιο: ΕΔΩ

3. Ένα podcast του Χατζηστεφάνου (info-war) για τις πατέντες των φαρμακοβιομηχανιών: ΕΔΩ

Θα επανέλθουμε. Χωρίς να παριστάνουμε τίποτα. 

ΝΤΑΓΙΑΝΑΜΑΝΤΙ (1)

Τα καθημερινά τρομοδελτία ειδήσεων, τα τρομοδιαγγέλματα, οι παλινωδίες, τα ωμά ψέματα σε σχέση με τον κορονοντουβρουντζά, οι καραντίνες, οι διαγκωνισμοί μεταξύ φαρμακοβιομηχανιών για το εμβόλιο, η κατάργηση όσων ξέραμε ως δικαιωμάτων κι ελευθεριών στα εργασιακά, στην καθημερινότητα, στις σχέσεις μας, η ωμή καταστολή (όχι μόνο στα μέρη μας) σηματοδοτούν την πολυθρύλητη "νέα κανονικότητα" 

Να, μερικές εκφάνσεις της:

Η Carolyn, δεξιά, αγκαλιάζει τη μητέρα της, Susan Watts, στο Guelph του Οντάριο, στις 16 Μαΐου. Αποφεύγουν την άμεση επαφή χρησιμοποιώντας το "γάντι αγκαλιάς" που δημιούργησε η Carolyn και ο σύζυγός της, Andrew, ως δώρο για τη γιορτή της μητέρας. Από πλαστικό μουσαμά με τέσσερα προσαρτημένα μανίκια.

Δασκάλες στην Βαρκελώνη προσπαθούν να χωρίσουν παιδάκια που προσπαθούν ν' αγκαλιαστούν.

Επίδειξη δείπνου κάτω από πλαστικές ασπίδες σε  εστιατόριο του Παρισιού. 

Κάποιες άλλες εκφάνσεις αυτής της "νέας κανονικότητας" τις είδαμε στις 17 Νοέμβρη καθώς και στις 6 Δεκέμβρη. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ε;

Από την πρωτοβουλία ανειδίκευτων γιατρών Λέσβου

ΤΟ ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Τις τελευταίες εβδομάδες, με την αύξηση των διασωληνωμένων και των θανάτων από COVID-19 και την ολοένα πιο ασφυκτική κατάσταση στις δομές υγείας, παρατηρούμε την παντελή έλλειψη υγειονομικών κριτηρίων στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Η απόφαση του Υπουργείου Υγείας για ανάκληση των αδειών όλων των εργαζομένων στο ΕΣΥ, λίγες μέρες πριν την επιβολή καθολικού lockdown, προηγήθηκε της πιο πρόσφατης πρότασης της κυβέρνησης, να στελεχωθεί προσωρινά το ΕΣΥ από ιδιώτες ιατρούς, (οι οποίοι πέραν της παχυλής αμοιβής που θα λάβουν, θα διατηρήσουν παράλληλα και το δικαίωμα ιδιώτευσης), απαξιώνοντας τη θέση και τα αιτήματα των εργαζόμενων ιατρών του δημοσίου και την ανάγκη για ένα μόνιμα και επαρκώς στελεχωμένο σύστημα δημόσιας υγείας. Ταυτόχρονα, λαμβάνονται και άλλες εξίσου επικίνδυνες αποφάσεις- πασαλείμματα, όπως η παράταση της εργασίας των συναδέλφων μας που θα έβγαιναν στη σύνταξη για ακόμα ένα 6μηνο, καθώς και η απόσπαση προσωπικού από την πρωτοβάθμια περίθαλψη προς την τριτοβάθμια ανά την επικράτεια. Την ίδια στιγμή που τελειώνουν τα τεστ στα νοσοκομεία, τα ΜΜΕ προβάλλουν εικόνες συνεχούς επιδημιολογικής επιτήρησης με δειγματοληψίες σε πλατείες, ενώ παράλληλα η αναγγελία για προσλήψεις 300 εντατικολόγων, στην πραγματικότητα αφορά τη μετακίνηση γιατρών που ήδη στελεχώνουν το ΕΣΥ. Η υποσχόμενη ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων (κλίνες, ΜΑΠ, προσωπικό, ΜΕΘ) είναι κάτι που περιμένουμε να δούμε παρ’ όλη την αργοπορία, χωρίς αυτό να καλύπτει τα κενά του ΕΣΥ που ως εργαζόμενα άτομα είτε ασθενείς βιώνουμε καθημερινά, και τώρα αλλά και πριν την έλευση της πανδημίας.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι ήδη ορατά και αφορούν την περαιτέρω αποσάρθρωση της πρωτοβάθμιας υγείας αλλά και τομέων που δεν αφορούν άμεσα τον COVID-19. Αυτό συμβαίνει μέσω της υποστελέχωσης – μετακίνησης προσωπικού, και μέσω του ακόμα μεγαλύτερου περιορισμού της προσβασιμότητας στις δομές υγείας. Συγκεκριμένα, στο νησί της Λέσβου, το Κέντρο Υγείας Μυτιλήνης υπολειτουργεί, με 5 γιατρούς να έχουν αποσπαστεί στο Νοσοκομείο. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι μετανάστ(ρι)ες, που αποτελούν μια πληθυσμιακή ομάδα που πλήττεται ακόμα περισσότερο από τον λοιπό πληθυσμό, παραμένουν ακόμα, χωρίς διακοπή από το πρώτο lockdown, σε απομόνωση και απομακρυσμένοι/ες από τις δομές υγείας, πέραν ελαχίστων επειγουσών περιπτώσεων. Παράλληλα, βλέπουμε την απόφαση για αναβολή των τακτικών χειρουργείων με μόνη λογική εξήγηση τη δέσμευση προσωπικού και κλινών για τις ανάγκες της πανδημίας, κάτι που άμεσα οδηγεί στη μετατροπή του δημοσίου συστήματος υγείας σε σύστημα αντιμετώπισης μιας νόσου ενώ έμμεσα στέλνει όσους/ες ασθενείς μπορούν να απευθυνθούν σε ιδιωτικά κέντρα και όλους τους υπόλοιπους στα σπίτια του να αναζητά ατομικές λύσεις. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, η κυβέρνηση έρχεται να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, ωθώντας για μια ακόμη φορά στα όριά τους, τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους σε αυτές, στερώντας μας τις άδειες που δικαιούμαστε και επιβάλλοντάς μας εξαντλητικά ωράρια.

Και ενώ η κυβέρνηση αφήνει το ΕΣΥ να καταρρέει, για μια ακόμα φορά το μόνο μέτρο που επιλέγει να εφαρμόσει για την εξάλειψη την πανδημίας είναι το lockdown, ένα αμφισβητήσιμο μέτρο καθώς στηρίζεται σε πολιτικά κριτήρια και όχι υγειονομικά. Ενώ στο 1ο lockdown το επιχείρημα ήταν η ανετοιμότητα του ΕΣΥ, φτάνουμε στο 2ο και το ΕΣΥ παραμένει εξίσου ανοχύρωτο. Κυβέρνηση και κράτος αποφασίζουν να καταπολεμήσουν την πανδημία με τον εκφοβισμό των πολιτών, ρίχνωντας τους το μπαλάκι της «ατομικής ευθύνης». Ο συνωστισμός όμως στα εργοστάσια, στις φυλακές, στα καμπ, στα γηροκομεία αλλά και στα ΜΜΜ εντείνεται και παραμένει επικίνδυνος και ταξικά χρωματισμένος.

Την ίδια στιγμή βέβαια γινόμαστε μάρτυρες ενός πρωτοφανούς -σε ποσότητα και συχνότητα- καιροσκοπισμού από μεριάς κράτους, που στο όνομα της πανδημίας δεν χάνει την ευκαιρία να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του ίδιου αλλά και του κεφαλαίου. Προς αυτή την κατεύθυνση είδαμε να ψηφίζονται τα τελευταία αντεργατικά νομοσχέδια (κατάργηση 8ωρου – κυριακάτικης αργίας – απλήρωτες υπερωρίες – ποινικοποίηση απεργιών), το (αντι-) περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, που διευκολύνει «επενδύσεις» - εκτρώματα στα πρότυπα των εξορύξεων στη Χαλκιδική, τον πτωχευτικό κώδικα. Εκεί που πρέπει να σταθούμε, όμως, είναι η επέκταση του δόγματος τάξη - ασφάλεια σε κάθε επίπεδο του κοινωνικού γίγνεσθαι. Οι χιλιάδες προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας, τα υπέρογκα ποσά σε εξοπλισμό καθώς και η ενίσχυση του ρόλου στρατού και αστυνομίας μπορεί να φαίνονται αντιφατικά με την ανυπαρξία οποιασδήποτε στήριξης στο δημόσιο σύστημα υγείας, δείχνουν, όμως και τις πραγματικές προθέσεις του κράτους. Κι αυτές δεν είναι άλλες από το να ενισχύσει τη θέση του απέναντι σε ορατότατους εχθρούς του, εντός και εκτός των συνόρων. Σε αυτή την κατεύθυνση βλέπουμε τα καλέσματα για εθνική ενότητα και ομοψυχία, ωσάν ο ιός να έχει εξαλείψει τις όποιες κοινωνικές ανισότητες και ταξικές διαφορές.

Επειδή, όμως, ανισότητες και διαφορές δεν έχουν εξαλειφθεί αλλά εντείνονται, κι επειδή η δημόσια δωρεάν και ποιοτική υγεία δεν είναι εμπόρευμα που ποσοτικοποιείται και πωλείται αναλόγως, αλλά κοινωνικό αγαθό, δεν θα δεχτούμε να βάλουμε πλάτη σε καμία πολιτική που δεν εξασφαλίζει υγεία δημόσια, προσβάσιμη και ικανή να καλύπτει τις όποιες ανάγκες.

 Διεκδικούμε:

-Δημόσια δωρεάν ποιοτική υγεία, προσβάσιμη σε όλες/ους/α

-Ενίσχυση του ΕΣΥ (μαζικές προσλήψεις, μονιμοποίηση επικουρικών/συμβασιούχων, άρση αναστολής αδειών υγειονομικών, επίταξη κλινών ΜΕΘ, μαζικά τεστ, ΜΑΠ)

-Επαρκή μέριμνα για την προστασία των ευάλωτων ομάδων απέναντι στον κορωναιό

-Ελεύθερη μετακίνηση των μεταναστ(ρι)ών με ένταξη στον κοινωνικό ιστό και επαρκή πρόσβαση στην περίθαλψη

-Άμεση απόσυρση του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου

Στις 2/12/2020

 Ο πνιγμός δύο ανθρώπων στον Παληό στις 2 Δεκεμβρίου ήρθε να υπενθυμίσει εμφατικά αυτό που δεν σταμάτησε στιγμή να συμβαίνει. Το γεγονός ότι τέτοια γεγονότα έχουν μειωθεί στα νερά του Αιγαίου σε σχέση με περασμένα χρόνια δεν παραγράφει ότι ναυάγια και πνιγμοί συμβαίνουν κάθε μέρα σε άλλα σημεία του χάρτη της Μεσογείου. Οι διαδρομές μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με τους συσχετισμούς αλλά  ανθρώπινες ζωές χάνονται. Και για όσους/ες πουν "αυτά είναι μακριά", θα υπενθυμίσουμε πώς απαντάει η Ιστορία σ' όσους/ες έχουν πει με αυταρέσκεια "αυτά συμβαίνουν σε άλλους". 

Η επίρριψη ευθυνών που καταλογίζουν η μία στην άλλη οι δύο πλευρές του Αιγαίου για τις τραγωδίες, αποτελεί ωμή, κυνική, απάνθρωπη επιβεβαίωση του στυγνού προσώπου του καπιταλισμού και των κρατών του. Η εργαλειοποίηση ανθρώπων που ξεριζώθηκαν με ευθύνη των αφεντικών του δυτικού κόσμου, οι θάνατοι αυτών των ανθρώπων, η απάθεια μπροστά σε διαρκή εγκλήματα προσπαθούν να βρουν ανθρωπιστικά προπετάσματα καπνού με διακηρύξεις που υπόσχονται "πιο ανθρώπινες" συνθήκες εγκλεισμού. Σαν αυτές που "πρεσβεύει" το μνημόνιο συνεργασίας για τη νέα δομή στη Λέσβο. Το αίσχος των στρατοπέδων προσπαθεί να φορέσει στολίδια, σαν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια των άδειων πόλεων.

Το αίτημα για καμία δομή εγκλεισμού δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την απαίτηση για ελεύθερη μετακίνηση και μάχη ενάντια στο μισανθρωπισμό, τη μισαλλοδοξία και τη φασιστική τερατολογία. Οι υγιείς κοινωνικές δυνάμεις των δύο πλευρών του Αιγαίου το γνωρίζουν αυτό καλά.

Nosferatu

 

Λάβαμε

 Σε ποιά υγειά μας ρε παιδιά;

Η άσφαλτος πάγωσε. Τα βράδια μείναν άδεια από την ηχώ των χτεσινών μας αναμνήσεων. Η όρεξη για το σήμερα χάθηκε μπροστά στο φοβισμένο αύριο. Ο χρόνος δεν ξεκινά παρά μόνο τελειώνει, πιο νωρίς απ’όσο αναμενόταν. Η συνήθεια της επιβολής έγινε η επιβολή της συνήθειας. Πόσες βδομάδες μείναν για να χαρακτηριστούν κι αυτές κρίσιμες; Μια ίσον καμία, δυαδικοί αριθμοί, ο νόμος των τριών, τέσσερα επί τέσσερα, κάλλιο πέντε και στο χέρι, έξι έξι έξι, εφτά ζωές, εννιά έχει ο μήνας και πάλι απ’ την αρχή, το μηδέν που δεν είναι ποτέ εντελώς μηδέν κι όμως στο τέλος αυτό μόνο θα μείνει.

Νιώθουμε ότι γεμίζουμε μπαταρίες, ενώ ουσιαστικά τις αδειάζουμε. Πιστεύαμε στην αρχή ότι όλα γίνονται για το καλό αυτών που τελικά βρήκαν το κακό τους. Νομίζαμε ότι θα έρθουν να μας σώσουν λευκές στολές και ήρθαν τελικά σκούρες μπλε με κράνη. Πως πραγματικά μπερδέψαμε το ψέμα τους με την αλήθεια μας; Ποιες αγωνίες είναι εντελώς δικές μας; Για ποιο φόβο γίνονται όλα;

Αργά ή γρήγορα, μεθοδικά ή ακανόνιστα, με άγχος ή με αποφασιστικότητα, τη μέρα ή τη νύχτα, φωναχτά ή σιωπηλά, με επιχειρήματα ή με διαταγές, αυτοί μιλούν. Ορίζουν τη νέα πραγματικότητα που δεν χρειάζεται τροφή για σκέψη, τέχνη για άρνηση, χώρο για ζύμωση, μόνο δουλειά, εκκλησία, μαμ, κακά και νάνι. Με μόνη απάντηση να μας μένει η κατάφαση, το χειροκρότημα στους ευγενείς και ζάπλουτους χορηγούς μας, η ήπια αποδοχή των σκεπτικών, η συγκατάβαση, η προσμονή ότι όλα θα πάνε στο τέλος καλά, όπως ακριβώς μας λένε. Καταλήγουμε να βλέπουμε σαν τους γονείς μας το Στην υγειά μας ρε παιδιά σε διάφορες παραλλαγές σε παρόμοια κανάλια νομίζοντας ότι είμαστε υγιείς και ασφαλείς, χαρούμενοι και ευδιάθετοι, ενώ γινόμαστε ολοένα και πιο καταθλιπτικοί, πιο ανασφαλείς, πιο άρρωστοι, σχεδόν ανίατοι μέσα στην ανιαρή ζωή μας.

Αν όμως κρέμεται στα χείλη ένα ερώτημα; Ένα ερώτημα ανάμεσα σε τόσα, πότε θα το ξεστομίσουμε αν όχι τώρα; Πότε ή ποτέ; Ένα απλό ερώτημα για αρχή. Ένα μόνο…

Μπάμπης Κολτράνης

Ενδιαφέροντες καιροί. Δεν βρίσκετε;

 

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για το lockdown

Παρακάτω μια συνέντευξη του Γιώργου Νικολαϊδη (ψυχίατρος, διευθυντής ψυχικής υγείας του ινστιτούτου ψυχικής υγείας του παιδιού), όπως αλιεύτηκε από την ιστοσελίδα της εφημερίδας "πριν" (ευχαριστούμε τον Μ). Εντοπίζουμε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κριτική που ο Νικολαϊδης κάνει στους "εξ αριστερών" υπέρμαχους των περιορισμών.

Στις εικόνες: κάποια από τα αυτοκόλλητα που κυκλοφορούν πανελλαδικά από τα Κόκκινα Μαντήλια. 

- Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως τα πάει καλά στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Ποια είναι η γνώμη σου;

- Αυτό να το συζητήσουμε ξανά σε λίγους μήνες: η κυβέρνηση δανείστηκε χρόνο με το lockdown την άνοιξη, χρόνο που δεν αξιοποίησε στην αποσυμφόρηση των δομών μαζικής συγκέντρωσης πληθυσμού (φυλακές, ιδρύματα, camps), στη λήψη μέτρων προστασίας στους χώρους φιλοξενίας ηλικιωμένων και χρονίως πασχόντων, και στην ενίσχυση των υποδομών πρωτοβάθμιας περίθαλψης και επιδημιολογικής επιτήρησης. Η πολιτική του lockdown της άνοιξης εμφανώς απέτυχε, καθώς εντός τριμήνου μας έφερε ξανά στο ίδιο σημείο που ήμασταν.

 - Δεν είναι η Ελλάδα σε καλύτερη θέση σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

- Φυσικά, αλλά αυτό πιθανότατα θα αλλάξει τους επόμενους μήνες. Άλλωστε η βασικότερη παράμετρος που φαίνεται να καθορίζει την έκθεση μιας χώρας στην επιδημία είναι ο βαθμός διεθνοποίησης: με την παραγωγική βάση της χώρας αποδιαρθρωμένη πέραν του τουρισμού και της ναυτιλίας, και με τόσο μειωμένη κίνηση στους δυο αυτούς κλάδους, δεν είναι παράξενο που η Ελλάδα έχει ακόμα σχετικά λιγότερους θανάτους από την πανδημία. Ωστόσο τέτοιες διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις χώρες θα τείνουν να εξισωθούν.

 - Όταν στριμώχνονται οι κυβερνητικοί λένε πως την ίδια πολιτική εφαρμόζουν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, παντού. Δεν είναι έτσι;

- Καλό είναι να θυμόμαστε πως η Ισπανία και η Ιταλία, που έλαβαν ανάλογα μέτρα, είναι σήμερα στην πρώτη δεκάδα παγκοσμίως των χωρών στην θνησιμότητα από τον κορονοϊό – άρα μάλλον δεν μπορούν να αποτελέσουν πρότυπο προς μίμηση. Τις μέρες αυτές δε η Γαλλία ξεπέρασε σε θνησιμότητα τη Σουηδία, που τόσο είχε επικριθεί την άνοιξη.

- Η κυβέρνηση εκβιάζει τον κόσμο, λέγοντας πως θα πάμε σε lockdown, επειδή δεν πειθαρχούν στα μέτρα. Ποια είναι η γνώμη σου;

- Η πολιτική του lockdown αποδείχτηκε μια τραγική αποτυχία από άποψη δημόσιας υγείας: απέτυχε να διασφαλίσει εκείνο στο οποίο αποσκοπούσε ήτοι τον έλεγχο της επιδημίας. Είναι μια αποτυχημένη πολιτική αγνώστου πατρός, καθώς κανένας ακόμα δεν το παραδέχεται και σε κανέναν δεν καταλογίζεται. Παρά τις φρούδες ελπίδες περί εμβολίου κ.λπ., είναι πλέον προφανές σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του λαού ότι αυτές οι πολιτικές ούτε είχαν ούτε έχουν κανένα νόημα. Οι πολιτικές του lockdown είναι η χειρότερη μορφή άρνησης της επιδημίας: το εμπόριο ελπίδας ότι είναι δυνατόν τάχα να αποφύγουν οι κοινωνίες το επιδημικό κύμα. Αντιθέτως θα έπρεπε οι κοινωνίες, αποδεχόμενες ότι η επιδημία θα εξελιχθεί, να επενδύσουν στην ενίσχυση της ανθεκτικότητάς τους, στην προστασία των ευάλωτων και στην αλληλεγγύη στους πληττόμενους. Όλα τα υπόλοιπα εκπορεύονται από άλλες οικονομικές ή πολιτικές σκοπιμότητες.

- «Ναι, αλλά αυτό λένε οι ειδικοί» είναι η μόνιμη επωδός κυβέρνησης και ΜΜΕ…

- Ποιοι ακριβώς; Οι πληρωμένοι πλασιέ των πολυεθνικών που ανταμείφθηκαν από τους εργοδότες τους με μια προβεβλημένη θέση σε κάποιο πανεπιστήμιο; Οι καλοταϊσμένοι με προγράμματα κρατικοδίαιτοι «επιδημιολόγοι» που δεν βρίσκει κανείς μισή πραγματικά επιστημονική δουλειά στο βιογραφικό τους; Οι επαγγελματίες δημοσιοσχεσίτες του peer review; Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η παλινδρόμηση σε συντηρητικές οπτικές στον δημόσιο λόγο της Αριστεράς στις μέρες μας: για παράδειγμα, διαβάζει κανείς σε ιστότοπους που ευαγγελίζονται τον κομμουνισμό άρθρα που προτρέπουν σε πανεθνικά προσκλητήρια με τη συμμετοχή της Εκκλησίας και των μεγάλων ιδιωτικών ομίλων υγείας! Η πιο οξυδερκής, ριζοσπαστική και ταξική τοποθέτηση στην εγχώρια συζήτηση δημοσιεύεται αυτόν τον καιρό σε ιστοσελίδες όπως η avantgarde2009 ή η serajevomag, ενώ αρκετές οργανώσεις της Αριστεράς μοιάζουν να έχουν προσχωρήσει στην ηγεμονία της αστικής ιδεολογίας…

- Η πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα προκαλούν ανεργία, φτώχεια, στρες. Ποιες είναι οι ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις και τι προβλήματα υγείας μπορούν να προκαλέσουν;

- Οι επιπτώσεις και σε νοσηρότητα και σε θνησιμότητα των μέτρων του lockdown θα είναι πολύ μεγαλύτερες από ό,τι της επιδημίας αυτής καθαυτής. Η πτώση του ΑΕΠ παγκοσμίως (και εγχωρίως) και η ταυτόχρονη αποσάθρωση κάθε πλαισίου προστασίας της εργασίας θα προκαλέσουν εκατομμύρια θανάτους κυρίως από καρδιαγγειακά, κακοήθεις νεοπλασίες και μεταβολικό σύνδρομο την επόμενη δεκαπενταετία. Επίσης, η παραμέληση ιατρικών προβλημάτων στον καιρό της πανδημίας έχει ήδη προκαλέσει σημαντικό αριθμό θανάτων.

-  Έχουν καταγραφεί αυξημένες τάσεις αυτών των ψυχοκοινωνικών πιέσεων στον πληθυσμό;

- Φυσικά, έχουμε ήδη σε όλη την Ευρώπη αύξηση των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας, καταθλιπτικών και αγχωδών διαταραχών και των κοινωνικών προβλημάτων που σχετίζονται με ακραία φτώχια. Σε κάποιες χώρες έχουν ληφθεί μέτρα. Στην Ελλάδα έχουν γίνει περισσότερο επικοινωνιακού χαρακτήρα παρεμβάσεις.

- Πως συνδέονται οι επιπτώσεις της πανδημίας με την κοινωνικο-οικονομική θέση των εργαζομένων;

- Οι επιπτώσεις και της πανδημίας και των μέτρων αντιμετώπισής της –που είναι οι περισσότερες– έχουν ξεκάθαρα ταξικό πρόσημο. Δείτε για παράδειγμα τις ΗΠΑ, στις οποίες υπήρχαν πριν την επιδημία 70 εκατομμύρια ανασφάλιστοι ή μισοασφαλισμένοι: είναι διαφορετικού επιπέδου η ευαλωτότητα κάποιου που πάσχει π.χ. από διαβήτη, αλλά λαμβάνει φροντίδα και συστηματικά αγωγή κ.λπ., από κάποιον που γενικά ο διαβήτης του είναι αρρύθμιστος. Σήμερα έχουμε ήδη στοιχεία για το γεγονός ότι οι θάνατοι είναι πολύ περισσότεροι στα φτωχότερα στρώματα. Κι ακόμα: η θνησιμότητα από τον ιό αφορά βασικά ηλικιωμένους και χρονίως πάσχοντες. Κάνει λοιπόν εντύπωση που κανένα υποκείμενο της Αριστεράς δεν προβάλει τον αυτονόητο πολιτικό στόχο της μείωσης των ορίων συνταξιοδότησης, της αποκατάστασης του επιπέδου των συντάξεων γήρατος και αναπηρίας σε αξιοπρεπή επίπεδα, έτσι ώστε οι άνθρωποι σε αυτές τις ηλικίες να μπορούν να ζουν στην κοινότητα και όχι σε γηροκομεία, χωρίς να αναγκάζονται να εκτίθενται στην καθημερινή έξοδο για το βιοπορισμό τους. Γιατί;

Ουδέν κακόν αμιγές καλού mr covid

 Μέρα τη μέρα, σιγά-σιγά, νιώθει κόσμος στο πετσί του τί σημαίνουν οι απαγορεύσεις και μάλιστα, οι απαγορεύσεις οι βασισμένες σε ψέματα. Φαρδιά, πλατιά, θρασύτατα, στομφώδη ψέματα. Για να έχουμε κατάργηση οχτάωρου, δεκάωρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, μηδεμία πρόνοια υγείας.

Αυτά τα ψέματα που κάθε μέρα μας σκάνε στα μούτρα. Αυτά τα ψέματα κι οι γελοιότητες των υπουργών με τις οποίες γελάμε-αναρωτιόμαστε.

 Όμως:

Η θρασύτητά τους είναι ευθέως ανάλογη της δικής μας κριτικής ένδειας. Είναι ευθέως ανάλογη της ψευδούς καλοπέρασης τεσσάρων-τουλάχιστον-δεκαετιών. Της άρνησης των διεκδικήσεων. Της άρνησης αυτής που ντύθηκε με πάμπολλα θεωρητικά στολίδια Αυτής της δεδομένης ψευδούς άρνησης που κάνει σήμερα και τώρα την αριστερά, την αναρχία, την αντιεξουσία να διεκδικεί περισσότερες απαγορεύσεις από όσες οι άνθρωποι του μόχθου, του μόχθου, του μόχθου, αντέχουν.  Και μας τα επιστρέφουν στα μούτρα ελέω αλλαγής παραδείγματος, ελέω 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ελέω πλήρους ισοπέδωσης.

Οι αντουανέτες και οι λουδοβίκοι μας χλευάζουν και μας γαμούν κάθε μέρα επειδή ξεχάσαμε τα βασικά. Αλίμονο  στον κόσμο που ξέχασε τα βασικά κι επαναπαύθηκε. Περισσότερα αλίμονο όμως σε όσους από εμάς δεν ψάχνουμε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, σε δύσκολες συνθήκες, συγκεκριμένες γειτονιές συμμάχων μας. Αλίμονο αν δεν καταλαβαίνουμε ποιοί είναι "άτυπος στρατός προέδρων ΠΑΕ" και ποιοί "δεν αντέχουν" την κλεισούρα.

Οι γειτονιές είναι το στοίχημα της κοινωνικής απελεύθερωσης.

Βόρεια Βορειοανατολικά: τεύχος 5.

 Το λογοτεχνικό περιοδικό της πόλης μας συνεχίζει το ταξίδι του στις δύσκολες μέρες μας. Το θέμα του 5ου τεύχους είναι "ο τόπος κι ο εκτοπισμός". Ακολουθεί το εισαγωγικό σημείωμα:

«Τον άντρα και τις μάχες του υμνώ, τον πρόσφυγα […]»

Βιργιλίου, Αινειάδα

«Όταν αγαπάς πρέπει να φεύγεις» έγραφε ο Blaise Cendrars στα Φύλλα πορείας. Και πράγματι το ταξίδι, κάθε ταξίδι (πλην, βέβαια, του τουρισμού), είναι και μία ρήξη. Ρήξη που ανατρέπει όλα τα δεδομένα της μέχρι τότε ύπαρξης. Ελάχιστα ενδιαφέρει αν το ταξίδι είναι ακούσιο ή εκούσιο, αν πρόκειται για φυγή, για εξορία, για προσκύνημα, για περιπλάνηση. Το ταξίδι έρχεται να μεταβάλλει τις συνθήκες του ατομικού βίου και, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και να τον ξεθεμελιώσει εντελώς. Πίσω από κάθε ταξίδι υποκρύπτεται η ίδια εκείνη βία που ο ταξιδευτής, ως ξένος, υποχρεούται να βιώσει: τη βία του εκτοπισμού.

Είτε πρόκειται για συνειδητά βίαιο από την Εξουσία εκτοπισμό είτε για πολιτική εξορία είτε για οικονομική μετανάστευση ή προσφυγιά, πίσω από όλους αυτούς τους ξεριζωμούς και «την ανάγκη για ρίζες» που υποδηλώνουν, ελλοχεύει η βία που υφίσταται ο ταξιδευτής ως ξένος και παρίας, ως ανθρώπινο ον περιστοιχισμένο από άλλους, η μετατόπισή του στα περιθώρια της εκάστοτε «χώρας υποδοχής». Διότι οι ξένοι δεν έχουνε πατρίδα κι οι παρίες είναι πάντοτε ξένοι παντού.

Για όλους αυτούς τους λόγους, όλοι σχεδόν οι πολιτισμοί, από την αρχαιότητα μέχρι τις απαρχές της «διττής επανάστασης» (που παρείχε υπό τη μορφή του ταξιδιού μύησης στους νεαρούς γόνους της αδηφάγας ευρωπαϊκής αστικής τάξης την ευκαιρία μιας πρωταρχικής συσσώρευσης «εμπειριών» μέσω της καταλήστευσης των τοπικών παραδόσεων και πολιτισμών), προσέλαβαν το ταξίδι ως έναν «μικρό θάνατο» και τον θάνατο ως ταξίδι. Οι ίδιες οι ρίζες της λογοτεχνίας εδράζουν στον πρωταρχικό εκτοπισμό που δηλοί το ταξίδι: ο εκτοπισμός του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο, ο Γκιλγκαμές, ο Ορφέας, ο Οδυσσέας, ο Διόνυσος, ο Ώρος και ο Όσιρις, ο Αινείας, ο Τωβίτ, ο Δάντης (ως λογοτεχνικός ήρωας και ως πραγματικός εξόριστος), ο Περιπλανώμενος Ιουδαίος και ο Μέλμοθ, το πεπρωμένο όσων περιπλανούνται ατέρμονα, η ανεστιότητα, είναι μία κατάσταση της ψυχής που προσιδιάζει στον θάνατο. Αργά ή γρήγορα, όσοι και όσες βιώνουν τις συνέπειες του εκτοπισμού, της περιπλάνησης, καλούνται να βιώσουν την κατάβαση στον κόσμο των νεκρών, μια νέκυια στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής.

Υπάρχει, βέβαια, πάντα το περίφημο εκείνο ομηρικό «πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω», αλλά ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση ακούμε καθαρά στ’ αυτιά μας την απειλητική ηχώ: αυτός ο εμβληματικός ομηρικός στίχος είναι κυριολεκτικά πολιορκημένος –ποιητικά, σημασιολογικά, οντολογικά– από τους στίχους «ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη» και «πολλὰ δ’ ὅ γ’ ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὃν κατὰ θυμόν» («που περισσά πλανήθηκε […]» και «πολλά στα πέλαα βρήκε πάθια» μεταφράζει έξοχα ο Αργύρης Εφταλιώτης), για να μας θυμίζει ότι η αναχώρηση, ο ξεριζωμός απ’ τον γενέθλιο τόπο δεν είναι ανα- ψυχή, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά κακοδαιμονία, δρόμος στρωμένος πάθη.

 Κι αν ο εκτοπισμός, ως όρος, είναι δικαίως φορτισμένος, η μετατόπιση, η εγκατάλειψη του οικείου τόπου, με δυο λόγια το ταξίδι, είναι εξαθλίωση· η εξαθλίωση, ο εκμηδενισμός που συνεπιφέρει η καταστροφή του μέχρι τότε εαυτού και η δημιουργία ενός άλλου, μιας καινούργιας ταυτότητας από τα θραύσματα της παλιάς και τα ξεφτίδια του ανοίκειου και μηδέποτε οικειοποιήσιμου καινούργιου τόπου. Να ταξιδεύεις σημαίνει ν’ ανοίγεσαι στην Τύχη, να παραβιάζεις τα σύνορα της κοινωνίας –της «δικής σου» κοινωνίας πρώτα-πρώτα και της άλλης στην οποία διεισδύεις αλαφιασμένος–, να παραβιάζεις τα σύνορα του τόπου και του χρόνου.

 Ο γενέθλιος τόπος σε δένει με τους χυμούς του, σε σαρκώνει, αλλά δεν σου δίνει ταυτότητα. Μεγαλώνοντας σ’ έναν τόπο γίνεσαι κομμάτι του και μαθαίνεις ν’ αναπνέεις στον αέρα του. Ο τόπος όμως δεν σου ανήκει. Κανένας τόπος δεν ανήκει σε κανέναν. Εσύ ανήκεις στον τόπο. Στον τόπο που γεννήθηκες, στον τόπο που σ’ έριξε η Τύχη, στον τόπο που επέλεξες να ζεις. Και κάθε άνθρωπος χωνεύεται μέσα στον τόπο από την αφομοιωτική δύναμη του τόπου. Έτσι, ο τόπος και η α-τοπία, το αίσθημα του ανήκειν, το να ανήκεις σ’ έναν τόπο, και η κάθε μορφή εξορίας του ξένου, του παρία, δημιουργούν τις προϋποθέσεις εκείνης της διττής συνθήκης που είναι απαραίτητη για να δημιουργήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του: παραβάλλοντας και χτίζοντας, πατώντας και πετώντας.

Μυτιλήνη,

Νοέμβρης 2020

 

Αναδημοσίευση

 Κάποια πράγματα που διαβάζουμε μας αρέσουν πολύ. παρά πολύ. Ειδικά όταν "χτυπάνε νεύρο". Εδώ, κάτι από την ασταμάτητη μηχανή:

Αν δεν σου αρέσει αγόρασε δικό σου jet…

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Η αυστραλέζικη αεροπορική έκανε την ηχηρή αρχή· έρχονται με γρήγορα βήματα κι άλλοι: μια ιδιωτική εταιρεία επιβάλει σαν όρο στους πελάτες της να υποδουλωθούν σε μια ακόμη ιδιωτική εταιρεία – για λόγους «δημόσιας υγείας» φυσικά! Αλλιώς ας κάτσουν σπίτι τους…

Όλοι οι φίλοι της καραντίνας θα βλέπουν πια (αν τους έχουν απομείνει μάτια για να δουν) να ξετυλίγεται μπροστά τους, βήμα βήμα, το κτήνος που τάισαν· αλλά θα είναι πια αργά. Πολύ αργά. Ενόσω οι ντόπιοι caradinieri θα ασχολούνται με το αν υπάρχουν αρκετές εντατικές ή χρειάζονται περισσότερες, η ατσάλινη θηλειά του βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα σφίγγει στο λαιμό τους (και τον δικό μας…)· αλλά θα είναι πια αργά.

Η Quantas ανακοίνωσε ότι θα δέχεται μόνο σανεμβολιασμένους πελάτες / επιβάτες. Προσέξτε ότι είναι τέτοια η βιασύνη, τέτοια τα συμφέροντα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ώστε κλιμακώνει τους εκβιασμούς ξεδιπλώνοντας την στρατηγική του ΠΡΙΝ καν υπάρξουν σανεμβόλια· μόνο με τις φήμες, τις ανακοινώσεις και τις PR των big pharma!!! Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, καπιταλιστική και μη, που η «υγεία» αποδεικνύεται τόσο γρήγορα αυτό που επιμένουμε τόσους μήνες: πολιτική κατηγορία του κεφάλαιου και της εξουσίας – αυτό και μόνον αυτό!

Τέτοιο είναι το κτήνος που τάισαν, με τα χεράκια τους πάνω στα πληκτρολόγιά τους και με την εθελοδουλία τους, κάθε είδους caradinieri: με την βία, με μια άγρια, επιθετική, ισοπεδωτική καθεστωτική βία, τελειώνει μια ολόκληρη εποχή (των καπιταλιστικών κοινωνιών). Και με κλωτσιές, με μπουνιές, με απαγορεύσεις και τιμωρίες, με φόβους και με απειλές, τα κοπάδια των αιχμάλωτων, με μπροστοτράγους τους caradinieri, οδηγούνται σε μια καινούργια καπιταλιστική εποχή, που για καιρό θα είναι, απλά, ανυπόφορη, καταστροφική.

Να, ενδεικτικά, τι είναι αυτό που τα αφεντικά και οι κάθε είδους λακέδες τους, επώνυμοι κι ανώνυμοι, προσπαθούν να εξαφανίσουν:

– Κώδικας της Νυρεμβέργης (20 Αυγούστου 1947):

Στη διάρκεια των δικών της Νυρεμβέργης εναντίον των ναζί, μία απ’ αυτές ονομάστηκε «η δίκη των γιατρών». Αφορούσε ναζί γιατρούς και την μεταχείριση που επεφύλαξαν σε αιχμάλωτους μετατρέποντάς τους σε πειραματόζωα… Η δίκη κατέληξε στις 20 Αυγούστου του 1947 στην καταδίκη 23 τέτοιων ναζί γιατρών· αλλά και στη διαμόρφωση του «Κώδικα της Νυρεμβέργης» που θεωρείται το πιο σημαντικό ντοκουμέντο σε σχέση με την ηθική των κλινικών / ιατρικών ερευνών. Το βασικότερο στοιχείο του «κώδικα» είναι η ελευθερία (και η ελεύθερη βούληση) των ατόμων απέναντι στην ιατρική, όταν κάνει «πειράματα» (αυτά αφορά κυρίως ο κώδικας) – κατά προέκταση ωστόσο και όταν εφαρμόζει θεραπείες.

– Καταστατικό παγκόσμιου οργανισμού υγείας (1947):

Ενόσω εκείνο το μεταπολεμικό καταστατικό κατοχυρώνει την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας σαν θεμελειώδες ανθρώπινο δικαίωμα και, κατά συνέπεια, την παροχή όλων των διαθέσιμων υπηρεσιών υγείας προς τους υπηκόους τους σαν βασική υποχρέωση των κρατών, αναγνωρίζει επίσης τον απόλυτο έλεγχο στο σώμα του / της για τον καθένα / καθεμιά, σαν εξίσου θεμελειώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό σημαίνει (σήμαινε…) ότι δεν μπορεί να επιβληθεί καμμία θεραπεία, για οποιονδήποτε λόγο, με οποιαδήποτε μορφή βίας… (Και επειδή οι covidκτυπημένοι περισσεύουν στις μέρες μας και είναι πάντα ικανοί να φωνάζουν «καλύτερα υγεία παρά ελευθερία», θυμηθείτε, απλά, τις «ψυχιατρικές» θεραπείες, τις επιβεβλημένες στειρώσεις, καθώς και την ψυχο-παθολογικοποίηση των πολιτικών αμφισβητιών με τα «στρατόπεδα επανένταξης»…)

– Παγκόσμια διακήρυξη για την βιοηθική και τα ανθρώπινα δικαίωματα (19 Οκτώβρη 2005):

Άρθρο 6/1: Κάθε προληπτική, διαγνωστική και θεραπευτική πράξη μπορεί να γίνει μόνο με την έγκαιρη, ελεύθερη και πληροφορημένη συναίνεση του εμπλεκόμενου προσώπου, βασισμένη στην επαρκή πληροφόρηση. Αυτή η συναίνεση επιτρέπεται, όπου χρειαστεί, να εκδηλωθεί και να αναιρεθεί απ’ το εμπλεκόμενο πρόσωπο οποιαδήποτε στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο επιλέξει, χωρίς να βρεθεί σε μειονεκτική θέση ή να υποστεί οποιαδήποτε ζημιά εξαιτίας της επιλογής του.

Είναι πιθανό όλα αυτά είτε να αγνοούνται είτε να έχουν ξεχαστεί. Είτε η άγνοια είτε λήθη, κάτω από ένα βαρύ πέπλο φόβου, εξασφαλίζουν την προέλαση σχεδίων και μεθοδεύσεων που επί χρόνια προετοιμάζονταν για να ανοίξουν τη λεωφόρο τους. Όποιοι νομίζουν ότι «θα ξεμπερδέψουμε με τον φονιά ιό» κάνοντας μερικές «τακτικές παραχωρήσεις» στα αφεντικά είναι, επιεικώς βαθιά νυχτωμένοι! Τώρα αρχίζουν πολλά!

Η «διεθνής ένωση αερομεταφορέων» (IATA) και ο «διεθνής οργανισμός πολιτικής αεροπορίας του οηε» (ICAO) που καθορίζουν τις προδιαγραφές για τις αεροπορικές μετακινήσεις, υποστηρίζουν την «πρωτοπορεία» της Quantas· και φυσικά θα συστηματοποιήσουν το μοντέλο της «ταυτότητας υγείας» που θα συμπληρώνει το εισιτήριο και τα υπόλοιπα ταξιδιωτικά έγγραφα. Απλά θα πρέπει να συνεννοηθούν με την αγγλική «επαε» που έχει δηλώσει ήδη την απόφασή της να επιβάλει την «ψηφιακή ταυτότητα υγείας» (με την μορφή ενός ατομικού κωδικού QR) σαν προϋπόθεση για την είσοδο στα γήπεδα· μόλις βγουν στη γύρα τα σωτήρια εμβόλια. Δίπλα τους είναι η «διεθνής ολυμπιακή επιτροπή» που ετοιμάζεται για το «πως» των ολυμπιακών του Τόκιο, οι οποίοι έχουν μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2021…

Λίγο πριν ή λίγο μετά (οι χρονικές διαφορές θα είναι ασήμαντες από ιστορική άποψη) τις ίδιες απαιτήσεις θα έχουν τα πλοία και τα λιμάνια, τα τραίνα και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, τα υπεραστικά λεωφορεία και οι σταθμοί τους, τα μεγάλα συναυλιακά events και τα μικρότερα, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα εμπορικά κέντρα, τα μπακάλικα· και εκατομμύρια εργοδότες διαφόρων ειδών και μεγεθών. Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: μια τεράστια διαρκής 24/7 ροή προσωπικών δεδομένων (υγείας, αλλά και μετακινήσεων, γούστων, ηθών, εθίμων, αγορών) αλλά και μια τεράστια ροή προβλημάτων υγείας που θα δημιουργούνται, απλά, από τις παρενέργειες της καθε φορά προηγούμενης «θεραπείας», θα κατασκευάσει και θα κρατάει διαρκώς ενημερωμένη την αλγοριθμική φυλακή, το ψηφιακό υπερπανοπτικό, την κοινωνική παράλυση… Για κάθε χρήση που μπορείτε (ή δεν μπορείτε) να φανταστείτε…

Έγινε η ασταμάτητη μηχανή «Κασσάνδρα»; Αν αυτό βοηθάει τον οποιονδήποτε να είναι αισιόδοξος (ηλίθια αισιόδοξος θα λέγαμε) για το μέλλον, ας μας θεωρήσει «Κασσάνδρες»… Δεν πειράζει… Οι υπόλοιποι όμως, αντί να φοβηθούν (όπως επιδιώκει με κάθε τρόπο το σύστημα και οι λακέδες του) οφείλουν στους εαυτούς τους να θυμώσουν! Να θυμώσουν πολύ και αδιαπραγμάτευτα! Να θυμώσουν όχι μόνο για όσα θα γίνουν (οι περισσότεροι θα προσπαθήσουν να τα απωθήσουν…) αλλά και όσα έχουν γίνει ήδη: για το πόσο βρώμικα και πισώπλατα μαχαιρώνεται και ξαναμαχαιρώνεται αυτό που, για το καλύτερο ή για το χειρότερο, λέγεται «καθημερινή ζωή».