Στη Μυτιλήνη

η 1η Μάη δεν είναι γιορτούλα

Πρώτη Μάη κουφάλες!

τρικάκια στη Μυτιλήνη.

Money makes the world go round...

Ο Φαρντίν Ριγκαμπάντι, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο ως Κούρδος πρόσφυγας του Ιράν και ο οποίος έχει συνδεθεί από τις ευρωπαϊκές και τις ελληνικές Αρχές με το ναρκόπλοιο noor1, στάθηκε ενώπιον Βρετανού δικαστή διεκδικώντας να μην εκδοθεί στην Ελλάδα για να δικαστεί. Γιατί; Απλούστατα διότι φοβάται για τη ζωή του. Αντιγράφουμε από το ίδιο άρθρο και μετά θα φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας:

"Ωστόσο εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι την Τρίτη το μεσημέρι (28 Απριλίου) η εφημερίδα «Daily Express», που ανέδειξε το θέμα, στην ηλεκτρονική της έκδοση κατέβασε το σχετικό άρθρο την ίδια ώρα που αφαίρεσε και από τον λογαριασμό της στο Twitter τη σχετική ανάρτηση που παρουσίαζε το ρεπορτάζ. Οι δύο αυτές κινήσεις, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα, «προδίδουν» παρέμβαση στην εφημερίδα η οποία και προκάλεσε τις εσπευσμένες αυτές αλλαγές στις ψηφιακές αναρτήσεις. Επισημαίνεται πως οι ελληνικές ανακριτικές Αρχές υποπτεύονται πως βασικοί εμπλεκόμενοι στην υπόθεση Noor1 δεν επιθυμούν να υπάρξει οποιαδήποτε επαφή των ελληνικών ανακριτικών Αρχών με τον Κούρδο Φαρντίν Ριγκαμπάντι, ο οποίος προφανώς γνωρίζει πολλά και είναι σε θέση να καταθέσει ακόμα περισσότερα, τουλάχιστον για τις επαφές μεταξύ Τούρκων, Ελλήνων και Ιρανών διακινητών ναρκωτικών. Υπενθυμίζεται επίσης ότι ένας εκ των βασικών εμπλεκομένων στην υπόθεση Noor1, ο εφοπλιστής και εκδότης Βαγγέλης Μαρινάκης, έχει επιχειρηματική παρουσία τόσο στο City του Λονδίνου όσο και στον ποδοσφαιρικό κόσμο της Αγγλίας ως ιδιοκτήτης της Νότιγχαμ Φόρεστ. Παράλληλα, στο ρεπορτάζ της «Daily Express» περιλαμβάνονται και αποσπάσματα από το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2019 για τον Φαρντίν Ριγκαμπάντι, τα οποία αναφέρουν πως ο Κούρδος βρισκόταν σε «προφορικές συνεννοήσεις» για να προμηθευτεί ποσότητες από το φορτίο του «Noor1» προκειμένου να τις διακινήσει.  

Στο δικαστήριο, σύμφωνα με το δημοσίευμα, βρέθηκαν και οι «ελληνικές Αρχές», προκειμένου να υποστηρίξουν την έκδοση του Ριγκαμπάντι. Επιπλέον στο δικαστήριο παρέστη και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης ως εμπειρογνώμονας για να καταθέσει τη γνώμη του για τις συνθήκες στις ελληνικές φυλακές. Ο κ. Τσιτσελίκης, ο οποίος είναι κοσμήτορας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στο Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών, υποστήριξε την επικινδυνότητα της έκδοσης του Κούρδου σημειώνοντας πως «μία σειρά ανθρώπων σε θέσεις εξουσίας» εμπλέκονται στην υπόθεση. Ωστόσο ο Βρετανός δικαστής απεφάνθη πως οι φόβοι για τη ζωή του Κούρδου εάν εκδοθεί στην Ελλάδα είναι υπερβολικοί και πως το Ηνωμένο Βασίλειο δεν πρέπει να αποτελεί ασφαλή παράδεισο για όσους προσπαθούν να αποφύγουν μία δίωξη. Ο Φαρντίν Ριγκαμπάντι έχει ασκήσει έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας".

Και τώρα ας φρεσκάρουμε τη μνήμη μας. κλάξον, φύλλο 7, Φεβρουάριος 2016:

Η μνήμη ενάντια στη λήθη (3): Καισαριανή 1944

Οι εκτελεσμένοι της Καισαριανής την πρωτομαγιά του 1944 είναι μέρος της ιστορίας μας. Του αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα. Απλά.

Η μνήμη ενάντια στη λήθη (2):Θεσσαλονίκη 1936

Στο παρακάτω  video, μεταξύ άλλων ο Γιάννης Ταμτάκος  περιγράφει τα γεγονότα της Πρωτομαγιάτικης απεργιακής κινητοποίησης του 1936 στη Θεσσαλονίκη. 

Αξίζει να ψάξετε ποιός ήταν ο Μπαρμπα-Γιάννης  Πάμε να δούμε την κατάθεσή του:

και μετά, ένα τραγούδι που γράφτηκε με τη φωνή του..

Η μνήμη ενάντια στη λήθη (1): Haymarket 1886

Οι αναμενόμενες εξαγγελίες περί ελάφρυνσης των περιοριστικών κορονομέτρων δημιουργεί την αίσθηση ανακούφισης. Μια μικρή χαλάρωση του σκοινιού και επιστροφή στην πολυδιαφημιζόμενη "νέα κανονικότητα" (ενδιαφέρων ευφημισμός ε;).  Η πραγματικότητα όμως του ασφυκτικού ψηφιακού/τεχνολογικού ελέγχου του κοινωνικού σώματος, η κατακρήμνιση όσων ξέραμε ως εργατικά δικαιώματα, η "στα μουλωχτά" επιβολή καταστροφικών πολιτικών σε περιβάλλον, εκπαίδευση, υγεία  ήρθαν για να μείνουν. Τίποτα πιο μόνιμο από τις έκτακτες καταστάσεις. Το δείχνει η ιστορία.

Πλησιάζει όμως και η 1η Μάη μαζί με όλα τα ξεχασμένα γεγονότα "άλλων, παλαιών εποχών".  Έτσι δεν είναι; Πού να τρέχεις τώρα, δε βαριέσαι;  Η 1η Μάη είναι απλά μια μέρα για εκδρομή και πικνίκ. Φέτος ειδικά, μια μέρα όπου απαγορεύεται η εκδρομή όπως και το πικνίκ.

Το κλάξον, ως γραφικό, επιμένει ότι η 1η Μάη είναι μέρα μνήμης. Με ό,τι η ζωντανή μνήμη μπορεί να επιφέρει στο τώρα. Ξεκινάμε σήμερα με ένα video για το τί συνέβη πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τα γεγονότα στη Haymarket του Σικάγο το 1886. Θα συνεχίσουμε τις επόμενες δύο μέρες με κάποια άλλα.

Βόρεια-Βορειοανατολικά, τεύχος 4ο

Το 4ο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού σε λίγες μέρες στα βιβλιοπωλεία και άλλα σημεία διανομής με καθυστέρηση λόγω κορονοντουβρουτζά. Αφιερωμένο στη λογοτεχνία της Λέσβου...

Σημείωμα της συντακτικής ομάδας:

ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ 8ης ΝΟΕΜΒΡΗ 1912, ο στόλος του ελληνικού κράτους κατέπλευσε στη Μυτιλήνη και τμήματα του στρατού αποβιβάστηκαν στο νησί κατά το μεσημέρι χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Μετά από έναν μήνα σποραδικών συγκρούσεων των ευρισκόμενων στο νησί οθωμανικών στρατιωτικών δυνάμεων με τον ελληνικό στρατό, υπογράφεται την 8η Δεκέμβρη η συνθηκολόγηση και το νησί αποσπάται από την οθωμανική κυριαρχία και περνά στην κυριαρχία του νεοελληνικού κράτους των Αθηνών.

Από τη στιγμή εκείνη, ήρθαν τα πάνω κάτω, σαν να έχασε κάπως το νησί τον προσανατολισμό του, σαν να χάλασαν όλες οι πυξίδες. Ακόμα και σήμερα, όταν φτάνει κανείς στο Σίγρι, το απώτατο δυτικό άκρο του νησιού, αγναντεύοντας την απέραντη θαλάσσια έκταση που ανοίγεται μπροστά του, έχει την εντύπωση πώς φτάνει σ’ ένα τέλος και όχι, όπως θα έπρεπε λογικά, πως βρίσκεται σ’ ένα σημείο εκκίνησης: την αρχή της θαλάσσιας «γέφυρας» που το συνδέει με την ηπειρωτική Ελλάδα. Όταν ανεβαίνει, αντίθετα, στο πανάρχαιο κάστρο της Μυτιλήνης και αγναντεύει, από τα μισογκρεμισμένα μπεντένια του, τα μικρασιατικά παράλια, έχει την αίσθηση μιας συνέχειας, πώς ο τόπος εκείνος πέρα από το στενό θαλάσσιο πέρασμα αποτελεί τη φυσική συνέχεια του γεωγραφικού και πολιτισμικού χώρου του νησιού. ο κόσμος, όμως, προς ανατολάς έκλεισε για τους νησιώτες το 1922 οριστικά. Το θαλάσσιο σύνορο που χαράκτηκε εκεί, λίγα μίλια απ’ τις ακτές του, τους απέκοψε απ’ την απέναντι στεριά. Υποχρεώθηκαν τότε εκόντες-άκοντες να στρέψουν την πλάτη και να κοιτάξουν προς δυσμάς. Προς δυσμάς, όμως, δεν εκτείνεται παρά μονάχα η θάλασσα.

Αυτό το «αναποδογύρισμα» της φυσικής οπτικής του νησιού και η εγκατάσταση των χιλιάδων μικρασιατών προσφύγων, συνέβαλαν καθοριστικά στις κοσμογονικές ζυμώσεις για τη συγκρότηση μιας νέας ταυτότητας των κατοίκων του. Την άνευ παραλλήλου πολιτισμική άνθηση του νησιού από το 1912 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1930 θα πρέπει να την εννοήσουμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ως το απότοκο, δηλαδή, της διαδικασίας συγκρό- τησης μιας νέας ταυτότητας. Μέχρι το ξέσπασμα του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου οι αλλαγές παγιώθηκαν, οι συνειδήσεις καταστάλαξαν. Από τα τέλη του εμφυλίου και εξής, η νέα ταυτότητα του νησιού έμοιαζε να ρέπει προς ένα «κλείσιμο», μια αναδίπλωση στον εαυτό της. Όσοι από τους λόγιους του νησιού αισθάνονταν αυτό το «κλείσιμο» επέλεξαν να φύγουν μακριά από το νησί για να δημιουργήσουν αφήνοντας πίσω τους τη λογοτεχνική παράδοση του τόπου τους, όπως, λόγου χάριν, ο Αριστοτέλης Νικολαΐδης, ο Μάριος Ποντίκας ή ο Νάσος Θεοφίλου. Όσοι έμειναν, αντίθετα, επέλεξαν ν’ αναδείξουν τις ρίζες της παράδοσης του νησιού και να ψάξουν ακάματα στα πιο βαθιά υποστρώματά της, όπως ο Στρατής Αναστασέλλης ή ο Θανάσης Παρασκευαΐδης. Τα έργα όλων τους διακατέχονται στο βάθος τους από την ίδια αγωνιώδη αναζήτηση ταυτότητας.