Τον Μάρτη του 2020 μεταξύ άλλων γράφαμε (έντυπο κλάξον, φύλλο 16) τα εξής:
"Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ζούμε σε μια κατάσταση στρεβλώσεων. Στρεβλώσεις οι οποίες είναι απότοκα μιας γενικευμένης κοινωνικής συνθήκης στην οποία το ατομικό Εγώ έχει καταλάβει κάθε σπιθαμή του δημόσιου βίου καταργώντας αιώνες συλλογικής ζωής, συλλογικών δράσεων, διαστρεβλώνοντας ή υποτιμώντας κατακτήσεις (θεωρητικές και πρακτικές). Εδώ και πολλά χρόνια τα σώματα αντιμετωπίζονται ως μηχανές, το κυνήγι της αιώνιας νεότητας διαπερνάει την κοινωνία σε βαθμό που φτάσαμε στην αντιστροφή της πραγματικότητας: θεωρούμαστε ή θεωρούμε πια τους εαυτούς μας “ασθενείς μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου”. Η γήρανση ξορκίζεται σαν κάτι εξωπραγματικό, τα πρότυπα υγείας και ομορφιάς ή οι διαστρέβλωση αιτημάτων και πρακτικών κινημάτων περασμένων δεκαετιών, όλα αυτά και άλλα πολλά, μας φόρεσαν καπέλο την ιδεολογία του υγιεινισμού. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ιδεολογίας: δεν αναγνωρίζει την πραγματικότητα, δημιουργεί και επιβάλλει νόρμες, αποσπά την προσοχή από αναγκαίες διεκδικήσεις του παρόντος (εργασιακές, κοινωνικές, κοινοτικές), έχει όλα τα εφόδια πλέον για να κ ρ α τ ι κ ο π ο ι θ εί! Δεν θέλουμε να το παίξουμε ούτε γιατροί, ούτε κοινωνιολόγοι, ούτε οικονομολόγοι. Δεν θέλουμε να προτείνουμε σε κανέναν και καμία να μην κάτσει σπίτι ή να αψηφίσει τα πάντα και να χυθεί στους δρόμους (θα προλάβουν έτσι κι αλλιώς οι ντουντούκες της αστυνομίας). Θέλουμε απλώς να μοιραστούμε μια γνώμη: Όλη αυτή η σκόνη που σηκώνει η παρούσα συνθήκη μπορεί να μην αφήσει πίσω της εκατόμβες νεκρών, αλλά κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε μια επόμενη μέρα όπου θα έχουν καταλυθεί τα πάντα και ο κόσμος, ο κλεισμένος και φοβισμένος στα σπίτια του θα φορέσει με μεγάλη ευχαρίστηση ακόμα περισσότερες αλύσιδες, θα καταρρεύσει ψυχικά και διανοητικά, θα κανιβαλίσει, θα καταναλώσει ακόμα περισσότερα fake news, θα δεχτεί με χαρά τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες φορεμένες σαν λουράκι ρολογιού στα χέρια του, όπως τα βραχιολάκια των εξοδούχων φυλακής, θα δεχτεί τα πάντα για την “επιστροφή στην κανονικότητα”, όπου “υγειονομικές βόμβες” θα έχουν χαρακτηριστεί μικρά παιδιά και νέοι άνθρωποι... Όπου “υγειονομική βόμβα” θα έχει θεωρηθεί η ίδια η ζωή. Θα ξεχάσει (αν δεν έχει ξεχάσει ήδη) ότι - όχι πολύ παλιά - όταν ανησυχούσαμε για κάποιον/α του λέγαμε “βγες να σε δει λίγο ο ήλιος”... Ας κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε με το κεφάλι στο λαιμό".
Καθώς επίσης και το παρακάτω:
"Δεν ξεχνάμε τους πάνω από 20.000 άστεγους μετανάστες του νησιού που δεν μπορούν να “μείνουν σπίτι” γιατί δεν έχουν. Που δεν θα απολυμάνουν πόμολα γιατί δεν έχουν. Που δεν κινδυνεύουν από συγχρωτισμό σε σχολεία και γυμναστήρια γιατί τους τα κάψανε οι τραμπούκοι παρακρατικοί. Που οργανώνονται, ενημερώνονται από εθελοντές για τον ιό και ράβουν οι ίδιες τις μάσκες τους".
Σε εκείνο το φύλλο πήραμε κι ένα ρίσκο ρωτώντας δημόσια τους καβλιάρηδες που επιτίθονταν σε μέλη ΜΚΟ αν θα παρακαλέσουν στο μέλλον τις υπηρεσίες αυτών των ΜΚΟ μετά την κατάρρευση του Βοστανείου. Το πήραμε το ρίσκο. Και καλά κάναμε. Εν τω μεταξύ η Μόρια κάηκε. Προβοκατόρικα. Ο Καρα Τεπές χτίζεται (κανονικότατα) μετά τον μεγάλο εμπρησμό για τον οποίο τραβιούνται χωρίς στοιχεία συγκεκριμένοι άνθρωποι. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.
Η μετακύληση ευθυνών πάντως έχει γραμμικότητα: Αν δεν φταίνε οι μετανάστες, ε, τότε, φταίνε, οι βλάχοι οι χωριάτες.
Ευκολάκι.
