Η ώρα είναι 14.10 το μεσημέρι, η ώρα που ξεκινάει “το μάθημα” για τα παιδιά του δημοτικού, όλοι οι μικροί μαθητές και οι μαθήτριες είναι καλωδιωμένοι/αντανακλόμενοι μπροστά στις οθόνες και τις κάμερες τους, αλλά η κυρία Σούλα στη θέση του host, είναι άφαντη. Που και που ακούγεται η αγχωμένη φωνή της διακεκομμένα, κατι σαν “παι-δια-μα-κου-τε?” , σε μια πράσινη οθόνη.
Η κυρία Σούλα θέλει άλλον ένα χρόνο για σύνταξη, κουρασμένη έτσι κι αλλιώς από τόσα χρόνια δουλειάς, με ένα εγκεφαλικό επεισόδιο την προηγούμενη δεκαετία που την κράτησε μόνο μια σχολική χρονιά εκτός εργασίας. Παλεύει με τον σίγουρα θεόπαλιο υπολογιστή της-όλοι το ξέρουν, η γυναίκα οδηγεί ένα παλιό καντέτ!- πειράζοντας τα καλώδια, σίγουρη πως κάπου “δεν κάνει καλή επαφή” σαν την πρίζα της τοστιέρας.
Η απελπισμένη της φωνή ακούγεται ρομποτοποιημένη ανάμεσα από τις κραυγές των μικρών πειραματόζωων, που ανοίγουν όλα μαζί τις κάμερες και τα μικρόφωνά τους, χαιρετιούνται μεταξύ τους και αλαλάζουν:
-Κυρία, δε σας ακούω….
-Γεια σου Αναστάση, ωραίο δωμάτιο, γεια σου Μαρία, γεια…
-Κυρία, εγώ σας ακούω αλλά λίγο…
-Κυρία δε σας βλέπουμε…
επί 10 φορές το καθένα, επί 17(από τα 22 της τάξης) παιδάκια που είναι συνδεμένα.
Κάποια στιγμή το πρόσωπο της κυρίας Σούλας εμφανίζεται στην οθόνη,
αλλά πάλι η μετάδοση κολλάει.
Έχει μείνει σε μια στραπατσαρισμένη γκριμάτσα, με τα χείλη σουφρωμένα και τα μάτια σφιχτά κλειστά στις έξω άκρες.
Είναι σαν να έχει φάει μια ξεγυρισμένη μπουνιά στα μούτρα από τον τύπο στην πόρτα του 21ου αιώνα, που διασφαλίζει το “ΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ ΠΙΣΩ!”
Λίγο παραπέρα, στο chatroom, που ανοίγει από ένα μικρό φουσκάκι δεξιά στην οθόνη και που η κυρία Σούλα σίγουρα αγνοεί, οι ύαινες e-μαμάδες συνεχίζουν το έργο ξεσκίζοντας τα απομεινάρια της, ποστάροντας κάτω από τα ονόματα των παιδιών τους:
-Δεν είστε σοβαρή/Γιατί λέτε μάθημα αφού δεν έχετε ένα σωστό υπολογιστή?/Γιατί δεν ζητάτε να σας δώσει ο διευθυντής του σχολείου υπολογιστή/Δεν είναι σωστά αυτά τα καραγκιοζιλίκια
Το λάθος στον τίτλο μου φωνάζει για την παραπλάνηση που μπορεί να προκαλεί το ακραίο παράδειγμα της 60άρας δασκάλας.
Την ίδια μπουνιά στα μούτρα τρώω και εγώ, όταν στέλνω βιογραφικά για δουλειά, σε λάθος φορμάτ ή με ορθογραφικά λάθη, από τον αρχαίο υπολογιστή μου που δεν σηκώνει διορθωτές και τελείως σύγχρονα εργαλεία.
Τον ίδιο τύπο στην πόρτα έχει να αντιμετωπίσει και η νεότερη δασκάλα, εκείνη που είχε μάθει να κοιτάει τα παιδιά στα μάτια και να ακούει προσεκτικά τί τη ρωτάνε, εκείνη που προτιμούσε να κάνει το μάθημά της στην αυλή και εκείνη που ως τώρα συνδύαζε τη διδασκαλία με το θεραπευτικά τρυφερό της άγγιγμα.
