Ο πνιγμός δύο ανθρώπων στον Παληό στις 2 Δεκεμβρίου ήρθε να υπενθυμίσει εμφατικά αυτό που δεν σταμάτησε στιγμή να συμβαίνει. Το γεγονός ότι τέτοια γεγονότα έχουν μειωθεί στα νερά του Αιγαίου σε σχέση με περασμένα χρόνια δεν παραγράφει ότι ναυάγια και πνιγμοί συμβαίνουν κάθε μέρα σε άλλα σημεία του χάρτη της Μεσογείου. Οι διαδρομές μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με τους συσχετισμούς αλλά ανθρώπινες ζωές χάνονται. Και για όσους/ες πουν "αυτά είναι μακριά", θα υπενθυμίσουμε πώς απαντάει η Ιστορία σ' όσους/ες έχουν πει με αυταρέσκεια "αυτά συμβαίνουν σε άλλους".
Η επίρριψη ευθυνών που καταλογίζουν η μία στην άλλη οι δύο πλευρές του Αιγαίου για τις τραγωδίες, αποτελεί ωμή, κυνική, απάνθρωπη επιβεβαίωση του στυγνού προσώπου του καπιταλισμού και των κρατών του. Η εργαλειοποίηση ανθρώπων που ξεριζώθηκαν με ευθύνη των αφεντικών του δυτικού κόσμου, οι θάνατοι αυτών των ανθρώπων, η απάθεια μπροστά σε διαρκή εγκλήματα προσπαθούν να βρουν ανθρωπιστικά προπετάσματα καπνού με διακηρύξεις που υπόσχονται "πιο ανθρώπινες" συνθήκες εγκλεισμού. Σαν αυτές που "πρεσβεύει" το μνημόνιο συνεργασίας για τη νέα δομή στη Λέσβο. Το αίσχος των στρατοπέδων προσπαθεί να φορέσει στολίδια, σαν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια των άδειων πόλεων.
Το αίτημα για καμία δομή εγκλεισμού δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την απαίτηση για ελεύθερη μετακίνηση και μάχη ενάντια στο μισανθρωπισμό, τη μισαλλοδοξία και τη φασιστική τερατολογία. Οι υγιείς κοινωνικές δυνάμεις των δύο πλευρών του Αιγαίου το γνωρίζουν αυτό καλά.
