Κείμενο της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ Λέσβου
Εισαγωγή: κράτος και η διαχείριση του κορωνοιού
Τις τελευταίες εβδομάδες σε παγκόσμιο επίπεδο διανύουμε μία ακόμη ‘κρίση’ που ενώ εμφανίζεται να είναι υγειονομικού χαρακτήρα, αντιμετωπίζεται από τα κράτη με όρους πολεμικής απειλής. Αυτό σημαίνει ότι άντι η εξάπλωση του νέου κορωνοϊού να κινητοποιεί την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και του δημόσιου συστήματος υγείας, αυτό που βιώνουμε είναι η ακόμη μεγαλύτερη επιτήρηση, η επιβολή όλο και πιο ολοκληρωτικών μέτρων ελέγχου των ζωών και των σωμάτων μας.
Στην ελληνικό παράδειγμα, η μοναδική στρατηγική της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, είναι ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών, μέσω διαδοχικών απαγορεύσεων, με πιο άμεση την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Από την άλλη, το δημόσιο σύστημα υγείας που έτσι και αλλιώς υπολειτουργούσε, έπειτα από μια δεκαετία σκληρής οικονομικής κρίσης και νεοφιλελεύθερης επίθεσης, έρχεται τώρα αντιμέτωπο με τη κρατική ανευθυνότητα και απραγία. Παρά τις εξαγγελίες, τα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν ενισχυθεί με προσωπικό, δεν έχουν ανοίξει περισσότερες ΜΕΘ, ενώ εργαζόμενοι και εργαζόμενες παλεύουν, μόνες και αβοήθητοι, χωρίς μέσα αυτοπροστασίας.
Χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη των δομών που είναι αρμόδιες να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία, ο μαζικός εγκλεισμός στα σπίτια μας, με επίκληση στην ατομική ευθύνη, εμφανίζεται ως το μοναδικό μέτρο που μπορεί να διασφαλίσει την προστασία της υγείας μας αλλά και του δημοσίου συστήματος υγείας από την ολική κατάρρευση. Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολιτών που διακηρύσσει η κυβέρνηση αφορά ακριβώς αυτό. Την ανάθεση της ευθύνης στην κοινωνία και τα άτομα και την ταυτόχρονη συναίνεση σε κάθε είδους μέτρα επόπτευσης και καταστολής. Πράγματι οι προσλήψεις των δυνάμεων καταστολής διαρκώς αυξάνουν, τα μπλόκα και ο έλεγχος της κυκλοφορίας είναι πια ένα κομμάτι της καθημερινότητας μας, ενώ μέρα με τη μέρα ακούμε για νέες απαγορεύσεις που όλο και αποσυνδέονται από την αναγκαιότητα περιορισμού των επαφών και εκτείνονται στην περαιτέρω πειθάρχηση του πληθυσμού.
Την ίδια στιγμή όμως που η καθημερινή ζωή μεταβάλλεται τόσο δραματικά στο όνομα της προστασίας της ζωής των πολιτών, διατηρούνται άθικτα τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες προσέρχονται κανονικά στις εργασίες τους χωρίς καμία προφύλαξη ή απολύονται λόγω του μειωμένου τζίρου.
Την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινής και κοινωνικής δραστηριότητας έχει μπει στον καταψύκτη, συνεχίζει ακόμα πιο έντονη η καταστολή όσων ανθρώπων επιλέγουν να αντιστέκονται, με τρανό παράδειγμα το κόψιμο του ρεύματος στο εργαστάσιο ΒΙΟΜΕ.
Την ίδια στιγμή που καλούμαστε να κάνουμε υπομονή στο όνομα των ευάλωτων που κινδυνεύουν περισσότερο, αφήνονται απροστάτευτα τα πιο υποβαθμισμένα κομμάτια της κοινωνίας, αυτά που από ό,τι αποδεικνύεται η έννοια του πολίτη δεν τα χωράει.
Κέντρα κράτησης και Μόρια
Ενώ λοιπόν τόσα ακούμε στις ειδήσεις για τους ανεύθυνους πολίτες που περιπατούν σε παραλίες και συνωστίζονται σε ουρές, καμιά αναφορά δε γίνεται στον καταναγκαστικό συνωστισμό, από τον ύπνο μέχρι την τουαλέτα, στον οποίο υπόκεινται τόσοι και τόσες εγκλωβισμένοι και κρατούμενες στις τυπικές και άτυπες φυλακές της ελληνικής επικράτειας.
Περιθωριοποιημένοι και σε μια παντελή εξαίρεση των δικαιωμάτων τους, χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε camp και κλειστά κέντρα σε όλη την Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή, περισσότεροι από 37.000 άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι μόνο στα νησιά του βοτειοανατολικού Αιγαίου, ενώ στη Μόρια προσπαθούν να επιβιώσουν ( πληθυσμός μόριας). Ως αποτέλεσμα της δημιουργίας απανωτών συνόρων οι μετανάστριες βρίσκονται στοιβαγμένες σε μια άτυπη παραγκούπολη που επεκτείνεται και γύρω από το ΚΥΤ. Η πλειοψηφία αυτών μένουν σε υπερπλήρεις σκηνές για μήνες και δεν έχουν καν πρόσβαση σε νερό για να κάνουν ντους ή να πλύνουν τα χέρια τους, ενώ οι τουαλέτες είναι ελάχιστες με αποτέλεσμα μία μόνο να χρησιμοποιείται από δεκάδες άτομα.
Στο ίδιο πνεύμα εγκατάλειψης και αποτροπής, η κυβέρνηση λίγους μήνες πριν αποστέρησε τη δυνατότητα σε αυτούς του ανθρώπους να έχουν ΑΜΚΑ, ενώ η διαδικασία αντικατάστασης του με το ΠΑΑΥΠΑ (προσωρινός αριθμός ασφάλισης αλλοδαπού) ξεκίνησε μόλις τις προηγούμενες μέρες με προοπτική ολοκλήρωσης της διαδικασίας μεχρι τον ΙΟΥΝΙΟ??. Αυτό έχει ουσιαστικά ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό τους από το δημόσιο σύστημα Υγείας και την ανάθεση κάλυψης των ιατρικών αναγκών τους στις ΜΚΟ, οι οποίες βέβαια λειτουργούν με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα και χρονοδιαγράμματα.
