Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για το lockdown

Παρακάτω μια συνέντευξη του Γιώργου Νικολαϊδη (ψυχίατρος, διευθυντής ψυχικής υγείας του ινστιτούτου ψυχικής υγείας του παιδιού), όπως αλιεύτηκε από την ιστοσελίδα της εφημερίδας "πριν" (ευχαριστούμε τον Μ). Εντοπίζουμε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κριτική που ο Νικολαϊδης κάνει στους "εξ αριστερών" υπέρμαχους των περιορισμών.

Στις εικόνες: κάποια από τα αυτοκόλλητα που κυκλοφορούν πανελλαδικά από τα Κόκκινα Μαντήλια. 

- Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως τα πάει καλά στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Ποια είναι η γνώμη σου;

- Αυτό να το συζητήσουμε ξανά σε λίγους μήνες: η κυβέρνηση δανείστηκε χρόνο με το lockdown την άνοιξη, χρόνο που δεν αξιοποίησε στην αποσυμφόρηση των δομών μαζικής συγκέντρωσης πληθυσμού (φυλακές, ιδρύματα, camps), στη λήψη μέτρων προστασίας στους χώρους φιλοξενίας ηλικιωμένων και χρονίως πασχόντων, και στην ενίσχυση των υποδομών πρωτοβάθμιας περίθαλψης και επιδημιολογικής επιτήρησης. Η πολιτική του lockdown της άνοιξης εμφανώς απέτυχε, καθώς εντός τριμήνου μας έφερε ξανά στο ίδιο σημείο που ήμασταν.

 - Δεν είναι η Ελλάδα σε καλύτερη θέση σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

- Φυσικά, αλλά αυτό πιθανότατα θα αλλάξει τους επόμενους μήνες. Άλλωστε η βασικότερη παράμετρος που φαίνεται να καθορίζει την έκθεση μιας χώρας στην επιδημία είναι ο βαθμός διεθνοποίησης: με την παραγωγική βάση της χώρας αποδιαρθρωμένη πέραν του τουρισμού και της ναυτιλίας, και με τόσο μειωμένη κίνηση στους δυο αυτούς κλάδους, δεν είναι παράξενο που η Ελλάδα έχει ακόμα σχετικά λιγότερους θανάτους από την πανδημία. Ωστόσο τέτοιες διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις χώρες θα τείνουν να εξισωθούν.

 - Όταν στριμώχνονται οι κυβερνητικοί λένε πως την ίδια πολιτική εφαρμόζουν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, παντού. Δεν είναι έτσι;

- Καλό είναι να θυμόμαστε πως η Ισπανία και η Ιταλία, που έλαβαν ανάλογα μέτρα, είναι σήμερα στην πρώτη δεκάδα παγκοσμίως των χωρών στην θνησιμότητα από τον κορονοϊό – άρα μάλλον δεν μπορούν να αποτελέσουν πρότυπο προς μίμηση. Τις μέρες αυτές δε η Γαλλία ξεπέρασε σε θνησιμότητα τη Σουηδία, που τόσο είχε επικριθεί την άνοιξη.

- Η κυβέρνηση εκβιάζει τον κόσμο, λέγοντας πως θα πάμε σε lockdown, επειδή δεν πειθαρχούν στα μέτρα. Ποια είναι η γνώμη σου;

- Η πολιτική του lockdown αποδείχτηκε μια τραγική αποτυχία από άποψη δημόσιας υγείας: απέτυχε να διασφαλίσει εκείνο στο οποίο αποσκοπούσε ήτοι τον έλεγχο της επιδημίας. Είναι μια αποτυχημένη πολιτική αγνώστου πατρός, καθώς κανένας ακόμα δεν το παραδέχεται και σε κανέναν δεν καταλογίζεται. Παρά τις φρούδες ελπίδες περί εμβολίου κ.λπ., είναι πλέον προφανές σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του λαού ότι αυτές οι πολιτικές ούτε είχαν ούτε έχουν κανένα νόημα. Οι πολιτικές του lockdown είναι η χειρότερη μορφή άρνησης της επιδημίας: το εμπόριο ελπίδας ότι είναι δυνατόν τάχα να αποφύγουν οι κοινωνίες το επιδημικό κύμα. Αντιθέτως θα έπρεπε οι κοινωνίες, αποδεχόμενες ότι η επιδημία θα εξελιχθεί, να επενδύσουν στην ενίσχυση της ανθεκτικότητάς τους, στην προστασία των ευάλωτων και στην αλληλεγγύη στους πληττόμενους. Όλα τα υπόλοιπα εκπορεύονται από άλλες οικονομικές ή πολιτικές σκοπιμότητες.

- «Ναι, αλλά αυτό λένε οι ειδικοί» είναι η μόνιμη επωδός κυβέρνησης και ΜΜΕ…

- Ποιοι ακριβώς; Οι πληρωμένοι πλασιέ των πολυεθνικών που ανταμείφθηκαν από τους εργοδότες τους με μια προβεβλημένη θέση σε κάποιο πανεπιστήμιο; Οι καλοταϊσμένοι με προγράμματα κρατικοδίαιτοι «επιδημιολόγοι» που δεν βρίσκει κανείς μισή πραγματικά επιστημονική δουλειά στο βιογραφικό τους; Οι επαγγελματίες δημοσιοσχεσίτες του peer review; Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η παλινδρόμηση σε συντηρητικές οπτικές στον δημόσιο λόγο της Αριστεράς στις μέρες μας: για παράδειγμα, διαβάζει κανείς σε ιστότοπους που ευαγγελίζονται τον κομμουνισμό άρθρα που προτρέπουν σε πανεθνικά προσκλητήρια με τη συμμετοχή της Εκκλησίας και των μεγάλων ιδιωτικών ομίλων υγείας! Η πιο οξυδερκής, ριζοσπαστική και ταξική τοποθέτηση στην εγχώρια συζήτηση δημοσιεύεται αυτόν τον καιρό σε ιστοσελίδες όπως η avantgarde2009 ή η serajevomag, ενώ αρκετές οργανώσεις της Αριστεράς μοιάζουν να έχουν προσχωρήσει στην ηγεμονία της αστικής ιδεολογίας…

- Η πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα προκαλούν ανεργία, φτώχεια, στρες. Ποιες είναι οι ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις και τι προβλήματα υγείας μπορούν να προκαλέσουν;

- Οι επιπτώσεις και σε νοσηρότητα και σε θνησιμότητα των μέτρων του lockdown θα είναι πολύ μεγαλύτερες από ό,τι της επιδημίας αυτής καθαυτής. Η πτώση του ΑΕΠ παγκοσμίως (και εγχωρίως) και η ταυτόχρονη αποσάθρωση κάθε πλαισίου προστασίας της εργασίας θα προκαλέσουν εκατομμύρια θανάτους κυρίως από καρδιαγγειακά, κακοήθεις νεοπλασίες και μεταβολικό σύνδρομο την επόμενη δεκαπενταετία. Επίσης, η παραμέληση ιατρικών προβλημάτων στον καιρό της πανδημίας έχει ήδη προκαλέσει σημαντικό αριθμό θανάτων.

-  Έχουν καταγραφεί αυξημένες τάσεις αυτών των ψυχοκοινωνικών πιέσεων στον πληθυσμό;

- Φυσικά, έχουμε ήδη σε όλη την Ευρώπη αύξηση των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας, καταθλιπτικών και αγχωδών διαταραχών και των κοινωνικών προβλημάτων που σχετίζονται με ακραία φτώχια. Σε κάποιες χώρες έχουν ληφθεί μέτρα. Στην Ελλάδα έχουν γίνει περισσότερο επικοινωνιακού χαρακτήρα παρεμβάσεις.

- Πως συνδέονται οι επιπτώσεις της πανδημίας με την κοινωνικο-οικονομική θέση των εργαζομένων;

- Οι επιπτώσεις και της πανδημίας και των μέτρων αντιμετώπισής της –που είναι οι περισσότερες– έχουν ξεκάθαρα ταξικό πρόσημο. Δείτε για παράδειγμα τις ΗΠΑ, στις οποίες υπήρχαν πριν την επιδημία 70 εκατομμύρια ανασφάλιστοι ή μισοασφαλισμένοι: είναι διαφορετικού επιπέδου η ευαλωτότητα κάποιου που πάσχει π.χ. από διαβήτη, αλλά λαμβάνει φροντίδα και συστηματικά αγωγή κ.λπ., από κάποιον που γενικά ο διαβήτης του είναι αρρύθμιστος. Σήμερα έχουμε ήδη στοιχεία για το γεγονός ότι οι θάνατοι είναι πολύ περισσότεροι στα φτωχότερα στρώματα. Κι ακόμα: η θνησιμότητα από τον ιό αφορά βασικά ηλικιωμένους και χρονίως πάσχοντες. Κάνει λοιπόν εντύπωση που κανένα υποκείμενο της Αριστεράς δεν προβάλει τον αυτονόητο πολιτικό στόχο της μείωσης των ορίων συνταξιοδότησης, της αποκατάστασης του επιπέδου των συντάξεων γήρατος και αναπηρίας σε αξιοπρεπή επίπεδα, έτσι ώστε οι άνθρωποι σε αυτές τις ηλικίες να μπορούν να ζουν στην κοινότητα και όχι σε γηροκομεία, χωρίς να αναγκάζονται να εκτίθενται στην καθημερινή έξοδο για το βιοπορισμό τους. Γιατί;

Ουδέν κακόν αμιγές καλού mr covid

 Μέρα τη μέρα, σιγά-σιγά, νιώθει κόσμος στο πετσί του τί σημαίνουν οι απαγορεύσεις και μάλιστα, οι απαγορεύσεις οι βασισμένες σε ψέματα. Φαρδιά, πλατιά, θρασύτατα, στομφώδη ψέματα. Για να έχουμε κατάργηση οχτάωρου, δεκάωρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, μηδεμία πρόνοια υγείας.

Αυτά τα ψέματα που κάθε μέρα μας σκάνε στα μούτρα. Αυτά τα ψέματα κι οι γελοιότητες των υπουργών με τις οποίες γελάμε-αναρωτιόμαστε.

 Όμως:

Η θρασύτητά τους είναι ευθέως ανάλογη της δικής μας κριτικής ένδειας. Είναι ευθέως ανάλογη της ψευδούς καλοπέρασης τεσσάρων-τουλάχιστον-δεκαετιών. Της άρνησης των διεκδικήσεων. Της άρνησης αυτής που ντύθηκε με πάμπολλα θεωρητικά στολίδια Αυτής της δεδομένης ψευδούς άρνησης που κάνει σήμερα και τώρα την αριστερά, την αναρχία, την αντιεξουσία να διεκδικεί περισσότερες απαγορεύσεις από όσες οι άνθρωποι του μόχθου, του μόχθου, του μόχθου, αντέχουν.  Και μας τα επιστρέφουν στα μούτρα ελέω αλλαγής παραδείγματος, ελέω 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ελέω πλήρους ισοπέδωσης.

Οι αντουανέτες και οι λουδοβίκοι μας χλευάζουν και μας γαμούν κάθε μέρα επειδή ξεχάσαμε τα βασικά. Αλίμονο  στον κόσμο που ξέχασε τα βασικά κι επαναπαύθηκε. Περισσότερα αλίμονο όμως σε όσους από εμάς δεν ψάχνουμε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, σε δύσκολες συνθήκες, συγκεκριμένες γειτονιές συμμάχων μας. Αλίμονο αν δεν καταλαβαίνουμε ποιοί είναι "άτυπος στρατός προέδρων ΠΑΕ" και ποιοί "δεν αντέχουν" την κλεισούρα.

Οι γειτονιές είναι το στοίχημα της κοινωνικής απελεύθερωσης.

Βόρεια Βορειοανατολικά: τεύχος 5.

 Το λογοτεχνικό περιοδικό της πόλης μας συνεχίζει το ταξίδι του στις δύσκολες μέρες μας. Το θέμα του 5ου τεύχους είναι "ο τόπος κι ο εκτοπισμός". Ακολουθεί το εισαγωγικό σημείωμα:

«Τον άντρα και τις μάχες του υμνώ, τον πρόσφυγα […]»

Βιργιλίου, Αινειάδα

«Όταν αγαπάς πρέπει να φεύγεις» έγραφε ο Blaise Cendrars στα Φύλλα πορείας. Και πράγματι το ταξίδι, κάθε ταξίδι (πλην, βέβαια, του τουρισμού), είναι και μία ρήξη. Ρήξη που ανατρέπει όλα τα δεδομένα της μέχρι τότε ύπαρξης. Ελάχιστα ενδιαφέρει αν το ταξίδι είναι ακούσιο ή εκούσιο, αν πρόκειται για φυγή, για εξορία, για προσκύνημα, για περιπλάνηση. Το ταξίδι έρχεται να μεταβάλλει τις συνθήκες του ατομικού βίου και, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και να τον ξεθεμελιώσει εντελώς. Πίσω από κάθε ταξίδι υποκρύπτεται η ίδια εκείνη βία που ο ταξιδευτής, ως ξένος, υποχρεούται να βιώσει: τη βία του εκτοπισμού.

Είτε πρόκειται για συνειδητά βίαιο από την Εξουσία εκτοπισμό είτε για πολιτική εξορία είτε για οικονομική μετανάστευση ή προσφυγιά, πίσω από όλους αυτούς τους ξεριζωμούς και «την ανάγκη για ρίζες» που υποδηλώνουν, ελλοχεύει η βία που υφίσταται ο ταξιδευτής ως ξένος και παρίας, ως ανθρώπινο ον περιστοιχισμένο από άλλους, η μετατόπισή του στα περιθώρια της εκάστοτε «χώρας υποδοχής». Διότι οι ξένοι δεν έχουνε πατρίδα κι οι παρίες είναι πάντοτε ξένοι παντού.

Για όλους αυτούς τους λόγους, όλοι σχεδόν οι πολιτισμοί, από την αρχαιότητα μέχρι τις απαρχές της «διττής επανάστασης» (που παρείχε υπό τη μορφή του ταξιδιού μύησης στους νεαρούς γόνους της αδηφάγας ευρωπαϊκής αστικής τάξης την ευκαιρία μιας πρωταρχικής συσσώρευσης «εμπειριών» μέσω της καταλήστευσης των τοπικών παραδόσεων και πολιτισμών), προσέλαβαν το ταξίδι ως έναν «μικρό θάνατο» και τον θάνατο ως ταξίδι. Οι ίδιες οι ρίζες της λογοτεχνίας εδράζουν στον πρωταρχικό εκτοπισμό που δηλοί το ταξίδι: ο εκτοπισμός του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο, ο Γκιλγκαμές, ο Ορφέας, ο Οδυσσέας, ο Διόνυσος, ο Ώρος και ο Όσιρις, ο Αινείας, ο Τωβίτ, ο Δάντης (ως λογοτεχνικός ήρωας και ως πραγματικός εξόριστος), ο Περιπλανώμενος Ιουδαίος και ο Μέλμοθ, το πεπρωμένο όσων περιπλανούνται ατέρμονα, η ανεστιότητα, είναι μία κατάσταση της ψυχής που προσιδιάζει στον θάνατο. Αργά ή γρήγορα, όσοι και όσες βιώνουν τις συνέπειες του εκτοπισμού, της περιπλάνησης, καλούνται να βιώσουν την κατάβαση στον κόσμο των νεκρών, μια νέκυια στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής.

Υπάρχει, βέβαια, πάντα το περίφημο εκείνο ομηρικό «πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω», αλλά ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση ακούμε καθαρά στ’ αυτιά μας την απειλητική ηχώ: αυτός ο εμβληματικός ομηρικός στίχος είναι κυριολεκτικά πολιορκημένος –ποιητικά, σημασιολογικά, οντολογικά– από τους στίχους «ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη» και «πολλὰ δ’ ὅ γ’ ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὃν κατὰ θυμόν» («που περισσά πλανήθηκε […]» και «πολλά στα πέλαα βρήκε πάθια» μεταφράζει έξοχα ο Αργύρης Εφταλιώτης), για να μας θυμίζει ότι η αναχώρηση, ο ξεριζωμός απ’ τον γενέθλιο τόπο δεν είναι ανα- ψυχή, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά κακοδαιμονία, δρόμος στρωμένος πάθη.

 Κι αν ο εκτοπισμός, ως όρος, είναι δικαίως φορτισμένος, η μετατόπιση, η εγκατάλειψη του οικείου τόπου, με δυο λόγια το ταξίδι, είναι εξαθλίωση· η εξαθλίωση, ο εκμηδενισμός που συνεπιφέρει η καταστροφή του μέχρι τότε εαυτού και η δημιουργία ενός άλλου, μιας καινούργιας ταυτότητας από τα θραύσματα της παλιάς και τα ξεφτίδια του ανοίκειου και μηδέποτε οικειοποιήσιμου καινούργιου τόπου. Να ταξιδεύεις σημαίνει ν’ ανοίγεσαι στην Τύχη, να παραβιάζεις τα σύνορα της κοινωνίας –της «δικής σου» κοινωνίας πρώτα-πρώτα και της άλλης στην οποία διεισδύεις αλαφιασμένος–, να παραβιάζεις τα σύνορα του τόπου και του χρόνου.

 Ο γενέθλιος τόπος σε δένει με τους χυμούς του, σε σαρκώνει, αλλά δεν σου δίνει ταυτότητα. Μεγαλώνοντας σ’ έναν τόπο γίνεσαι κομμάτι του και μαθαίνεις ν’ αναπνέεις στον αέρα του. Ο τόπος όμως δεν σου ανήκει. Κανένας τόπος δεν ανήκει σε κανέναν. Εσύ ανήκεις στον τόπο. Στον τόπο που γεννήθηκες, στον τόπο που σ’ έριξε η Τύχη, στον τόπο που επέλεξες να ζεις. Και κάθε άνθρωπος χωνεύεται μέσα στον τόπο από την αφομοιωτική δύναμη του τόπου. Έτσι, ο τόπος και η α-τοπία, το αίσθημα του ανήκειν, το να ανήκεις σ’ έναν τόπο, και η κάθε μορφή εξορίας του ξένου, του παρία, δημιουργούν τις προϋποθέσεις εκείνης της διττής συνθήκης που είναι απαραίτητη για να δημιουργήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του: παραβάλλοντας και χτίζοντας, πατώντας και πετώντας.

Μυτιλήνη,

Νοέμβρης 2020

 

Αναδημοσίευση

 Κάποια πράγματα που διαβάζουμε μας αρέσουν πολύ. παρά πολύ. Ειδικά όταν "χτυπάνε νεύρο". Εδώ, κάτι από την ασταμάτητη μηχανή:

Αν δεν σου αρέσει αγόρασε δικό σου jet…

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Η αυστραλέζικη αεροπορική έκανε την ηχηρή αρχή· έρχονται με γρήγορα βήματα κι άλλοι: μια ιδιωτική εταιρεία επιβάλει σαν όρο στους πελάτες της να υποδουλωθούν σε μια ακόμη ιδιωτική εταιρεία – για λόγους «δημόσιας υγείας» φυσικά! Αλλιώς ας κάτσουν σπίτι τους…

Όλοι οι φίλοι της καραντίνας θα βλέπουν πια (αν τους έχουν απομείνει μάτια για να δουν) να ξετυλίγεται μπροστά τους, βήμα βήμα, το κτήνος που τάισαν· αλλά θα είναι πια αργά. Πολύ αργά. Ενόσω οι ντόπιοι caradinieri θα ασχολούνται με το αν υπάρχουν αρκετές εντατικές ή χρειάζονται περισσότερες, η ατσάλινη θηλειά του βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα σφίγγει στο λαιμό τους (και τον δικό μας…)· αλλά θα είναι πια αργά.

Η Quantas ανακοίνωσε ότι θα δέχεται μόνο σανεμβολιασμένους πελάτες / επιβάτες. Προσέξτε ότι είναι τέτοια η βιασύνη, τέτοια τα συμφέροντα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ώστε κλιμακώνει τους εκβιασμούς ξεδιπλώνοντας την στρατηγική του ΠΡΙΝ καν υπάρξουν σανεμβόλια· μόνο με τις φήμες, τις ανακοινώσεις και τις PR των big pharma!!! Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, καπιταλιστική και μη, που η «υγεία» αποδεικνύεται τόσο γρήγορα αυτό που επιμένουμε τόσους μήνες: πολιτική κατηγορία του κεφάλαιου και της εξουσίας – αυτό και μόνον αυτό!

Τέτοιο είναι το κτήνος που τάισαν, με τα χεράκια τους πάνω στα πληκτρολόγιά τους και με την εθελοδουλία τους, κάθε είδους caradinieri: με την βία, με μια άγρια, επιθετική, ισοπεδωτική καθεστωτική βία, τελειώνει μια ολόκληρη εποχή (των καπιταλιστικών κοινωνιών). Και με κλωτσιές, με μπουνιές, με απαγορεύσεις και τιμωρίες, με φόβους και με απειλές, τα κοπάδια των αιχμάλωτων, με μπροστοτράγους τους caradinieri, οδηγούνται σε μια καινούργια καπιταλιστική εποχή, που για καιρό θα είναι, απλά, ανυπόφορη, καταστροφική.

Να, ενδεικτικά, τι είναι αυτό που τα αφεντικά και οι κάθε είδους λακέδες τους, επώνυμοι κι ανώνυμοι, προσπαθούν να εξαφανίσουν:

– Κώδικας της Νυρεμβέργης (20 Αυγούστου 1947):

Στη διάρκεια των δικών της Νυρεμβέργης εναντίον των ναζί, μία απ’ αυτές ονομάστηκε «η δίκη των γιατρών». Αφορούσε ναζί γιατρούς και την μεταχείριση που επεφύλαξαν σε αιχμάλωτους μετατρέποντάς τους σε πειραματόζωα… Η δίκη κατέληξε στις 20 Αυγούστου του 1947 στην καταδίκη 23 τέτοιων ναζί γιατρών· αλλά και στη διαμόρφωση του «Κώδικα της Νυρεμβέργης» που θεωρείται το πιο σημαντικό ντοκουμέντο σε σχέση με την ηθική των κλινικών / ιατρικών ερευνών. Το βασικότερο στοιχείο του «κώδικα» είναι η ελευθερία (και η ελεύθερη βούληση) των ατόμων απέναντι στην ιατρική, όταν κάνει «πειράματα» (αυτά αφορά κυρίως ο κώδικας) – κατά προέκταση ωστόσο και όταν εφαρμόζει θεραπείες.

– Καταστατικό παγκόσμιου οργανισμού υγείας (1947):

Ενόσω εκείνο το μεταπολεμικό καταστατικό κατοχυρώνει την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας σαν θεμελειώδες ανθρώπινο δικαίωμα και, κατά συνέπεια, την παροχή όλων των διαθέσιμων υπηρεσιών υγείας προς τους υπηκόους τους σαν βασική υποχρέωση των κρατών, αναγνωρίζει επίσης τον απόλυτο έλεγχο στο σώμα του / της για τον καθένα / καθεμιά, σαν εξίσου θεμελειώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό σημαίνει (σήμαινε…) ότι δεν μπορεί να επιβληθεί καμμία θεραπεία, για οποιονδήποτε λόγο, με οποιαδήποτε μορφή βίας… (Και επειδή οι covidκτυπημένοι περισσεύουν στις μέρες μας και είναι πάντα ικανοί να φωνάζουν «καλύτερα υγεία παρά ελευθερία», θυμηθείτε, απλά, τις «ψυχιατρικές» θεραπείες, τις επιβεβλημένες στειρώσεις, καθώς και την ψυχο-παθολογικοποίηση των πολιτικών αμφισβητιών με τα «στρατόπεδα επανένταξης»…)

– Παγκόσμια διακήρυξη για την βιοηθική και τα ανθρώπινα δικαίωματα (19 Οκτώβρη 2005):

Άρθρο 6/1: Κάθε προληπτική, διαγνωστική και θεραπευτική πράξη μπορεί να γίνει μόνο με την έγκαιρη, ελεύθερη και πληροφορημένη συναίνεση του εμπλεκόμενου προσώπου, βασισμένη στην επαρκή πληροφόρηση. Αυτή η συναίνεση επιτρέπεται, όπου χρειαστεί, να εκδηλωθεί και να αναιρεθεί απ’ το εμπλεκόμενο πρόσωπο οποιαδήποτε στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο επιλέξει, χωρίς να βρεθεί σε μειονεκτική θέση ή να υποστεί οποιαδήποτε ζημιά εξαιτίας της επιλογής του.

Είναι πιθανό όλα αυτά είτε να αγνοούνται είτε να έχουν ξεχαστεί. Είτε η άγνοια είτε λήθη, κάτω από ένα βαρύ πέπλο φόβου, εξασφαλίζουν την προέλαση σχεδίων και μεθοδεύσεων που επί χρόνια προετοιμάζονταν για να ανοίξουν τη λεωφόρο τους. Όποιοι νομίζουν ότι «θα ξεμπερδέψουμε με τον φονιά ιό» κάνοντας μερικές «τακτικές παραχωρήσεις» στα αφεντικά είναι, επιεικώς βαθιά νυχτωμένοι! Τώρα αρχίζουν πολλά!

Η «διεθνής ένωση αερομεταφορέων» (IATA) και ο «διεθνής οργανισμός πολιτικής αεροπορίας του οηε» (ICAO) που καθορίζουν τις προδιαγραφές για τις αεροπορικές μετακινήσεις, υποστηρίζουν την «πρωτοπορεία» της Quantas· και φυσικά θα συστηματοποιήσουν το μοντέλο της «ταυτότητας υγείας» που θα συμπληρώνει το εισιτήριο και τα υπόλοιπα ταξιδιωτικά έγγραφα. Απλά θα πρέπει να συνεννοηθούν με την αγγλική «επαε» που έχει δηλώσει ήδη την απόφασή της να επιβάλει την «ψηφιακή ταυτότητα υγείας» (με την μορφή ενός ατομικού κωδικού QR) σαν προϋπόθεση για την είσοδο στα γήπεδα· μόλις βγουν στη γύρα τα σωτήρια εμβόλια. Δίπλα τους είναι η «διεθνής ολυμπιακή επιτροπή» που ετοιμάζεται για το «πως» των ολυμπιακών του Τόκιο, οι οποίοι έχουν μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2021…

Λίγο πριν ή λίγο μετά (οι χρονικές διαφορές θα είναι ασήμαντες από ιστορική άποψη) τις ίδιες απαιτήσεις θα έχουν τα πλοία και τα λιμάνια, τα τραίνα και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, τα υπεραστικά λεωφορεία και οι σταθμοί τους, τα μεγάλα συναυλιακά events και τα μικρότερα, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα εμπορικά κέντρα, τα μπακάλικα· και εκατομμύρια εργοδότες διαφόρων ειδών και μεγεθών. Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: μια τεράστια διαρκής 24/7 ροή προσωπικών δεδομένων (υγείας, αλλά και μετακινήσεων, γούστων, ηθών, εθίμων, αγορών) αλλά και μια τεράστια ροή προβλημάτων υγείας που θα δημιουργούνται, απλά, από τις παρενέργειες της καθε φορά προηγούμενης «θεραπείας», θα κατασκευάσει και θα κρατάει διαρκώς ενημερωμένη την αλγοριθμική φυλακή, το ψηφιακό υπερπανοπτικό, την κοινωνική παράλυση… Για κάθε χρήση που μπορείτε (ή δεν μπορείτε) να φανταστείτε…

Έγινε η ασταμάτητη μηχανή «Κασσάνδρα»; Αν αυτό βοηθάει τον οποιονδήποτε να είναι αισιόδοξος (ηλίθια αισιόδοξος θα λέγαμε) για το μέλλον, ας μας θεωρήσει «Κασσάνδρες»… Δεν πειράζει… Οι υπόλοιποι όμως, αντί να φοβηθούν (όπως επιδιώκει με κάθε τρόπο το σύστημα και οι λακέδες του) οφείλουν στους εαυτούς τους να θυμώσουν! Να θυμώσουν πολύ και αδιαπραγμάτευτα! Να θυμώσουν όχι μόνο για όσα θα γίνουν (οι περισσότεροι θα προσπαθήσουν να τα απωθήσουν…) αλλά και όσα έχουν γίνει ήδη: για το πόσο βρώμικα και πισώπλατα μαχαιρώνεται και ξαναμαχαιρώνεται αυτό που, για το καλύτερο ή για το χειρότερο, λέγεται «καθημερινή ζωή».

 

Λεφτάκια

 

Το διακύβευμα

Ψευδές το δίλημμα περί ψεκασμένων και μη.

Ψευδές εδώ και τουλάχιστον τέσσερεις δεκαετίες το δίλημμα 

ρεφορμιστές ή επαναστάτες.

Πάνω-κάτω , πάνω-κάτω κατιτίς, πάνω-κάτω και νά μαστε καλά.

Ζούμε αυτό που λέγαμε και γράφαμε επίμονα κάποια χρόνια πριν

"η αλήθεια ως στιγμή του ψεύδους". Μάγκες, τελειώνουν τα ψέματα. 

Οι "από πάνω" ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Μελετάνε χρόνια.

Εμείς θα αυτοπειθαρχήσουμε για την γαμημένη την άμυνα του συλλογικού 

ή θα πάψουμε να αγγιζόμαστε σαν Άνθρωποι; Να αγγιζόμαστε λέμε. 

Να κάνουμε τα αυτονόητα λέμε.

Να ανασύρουμε τους προγόνους λέμε!

Η αλήθεια φοράει μπαλώματα λέμε!

Μπαλώματα!

Μπαλώματα σε παιδικά ρούχα.

Κάποτε στις γειτονιές μας, 

των εργατριών τις γειτονιές.

Οι γειτονιές είναι οι ίδιες Πάντα.

Είναι Γειτονιές.

Ο Yaser κατοικεί στη Λαγκάδα και

μαθαίνει την ιστορία αυτή της συνοικίας

των προσφύγων.

Η Zahra μαθαίνει ελληνικά 

και χαίρεται με τα κοινά που βρίσκει στη γλώσσα.

Ο Majid θεωρεί

επίτευγμα να φτιάχνει μάσκες ενάντια στον covid

και να μοιράζει φαγητό σε φτωχούς έλληνες

συνανθρώπους.

Κι αυτός ο ρημάδης ο ιός

να επιμένει ότι δεν βρήκε

πεδίο δόξης λαμπρό

στον Καρα τεπέ;

Τσ,τσ,τσ.

Αγενέστατος!

Τι λες και σύ 

κυρα-Μαρία

Γαλατούσα;

 

Για τις καλημέρες που ανταλλάξαμε ως άγνωστοι...

Κι ας ξενίσει, το κλάξον θα αναπαράξει επακριβώς από stonisi.gr

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην εργατική συνοικία της Λαγκάδας. Έζησα τη γειτονιά της «συνοικίας το όνειρο», με ντόπιους και πρόσφυγες, καφενέδες, μανάβικα, χασαπιά, φούρνους κι άλλα μικρομάγαζα, οικογένειες και παιδιά. Πολλά παιδιά που παίζαμε στις αλάνες και στους δρόμους μπάλα και «πόλεμο», ανοίγαμε τα κεφάλια μας και σπάζαμε τα γόνατα μας για να ξαναβρεθούμε συνωστισμένοι γύρω από τρανζιστοράκια να ακούμε τα ματς πανηγυρίζοντας πότε για το Δεληκάρη, πότε για το Δομάζο και πότε για τον Παπαίωάνου.

Μαθητές καλοί ή κακοί, με παπούτσια ή ξυπόλητοι που τα περνούσαν δεμένα κορδόνι με κορδόνι στο λαιμό τους μη τύχει και χαλάσουν, χαβαλετζήδες ή «φυτά» από το διάβασμα και πάντα φίλοι. «Φίλοι – φίλοι» καταπώς τους εννοεί ο Καζαντζίδης, με σπίτι ο ένας του αλλουνού, δεκάδες πραγματικοί σωματοφύλακες που θαρρείς κι είχαμε ορκιστεί πως «ένας για όλους κι όλοι για έναν».

Εκεί στη Λαγκάδα με τα νυχτολούλουδα στα λιθόστρωτα σοκάκια και τις αυλές με τα γεράνια στους ντενεκέδες από το βούτυρο, τις αυλές που μοσχοβολούσαν τσίκνα από σαρδέλες στο μαγκάλι και κάπου κάπου – σπάνια – από καμιά μπριζόλα. Εκεί μάθαμε πως ο διπλανός μας είμαστε εμείς. Όχι σαν στοιχείο μιας κοσμοθεωρίας ή μιας θρησκείας αλλά σαν στοιχείο για να λες, χωρίς να ντρέπεσαι, πως είσαι άνθρωπος.

Τον «Μιχαλάκη» της ιστορίας μου σήμερα, δεν τον θυμάμαι στα παιδικά ή στα εφηβικά μου χρόνια. Τον συνάντησα πολύ αργότερα επισκεπτόμενος τη μακαρίτισσα τη μάνα μου στο πατρικό σπίτι, σαν έναν καλό άνθρωπο της άδειας πια από κατοίκους γειτονιάς, της ερημοποιημένης Λαγκάδας. Κοντός και αδύνατος και κυρτός, μια χαψιά άνθρωπος, πάντα με δυο τρεις σκύλους στο κατόπι του να τακτοποιεί τα σκουπίδια στους κάδους των σκουπιδιών, εκεί που έστεκε η αυλή του καφενέ του Κέκου στον Πλάτανο κι άλλοτε στο Δημοτικό κήπο.

Με ένα σακί με αποφάγια ή ένας Θεός ξέρει τι άλλο στην πλάτη, να ανηφορίζει την οδό Ζωοδόχου Πηγής ίσαμε το σπίτι του ένα χαμόσπιτο μετά το πάλαι ποτέ τοπόσημο της Λαγκάδας, το περίπτερο του μακαρίτη μπάρμπα Χαράλαμπου.
Προχθές ο «Μιχαλάκης», «του Μχαλέλ’», μαθεύτηκε πως άφησε τα εγκόσμια. Μόνος στην κάμαρη του, με τους σκύλους του που αλυχτούσαν μοιρολογίστρες θαρρείς γύρω απ’ το κουφάρι του... Πέθανε λέει μάλλον ανήμερα των Ταξιαρχών, το κατάλαβαν περαστικοί από τη μυρωδιά, γιατί γείτονες δεν έχει πια στη Λαγκάδα, κατοίκους δεν έχει πια στη «συνοιία το όνειρο».

Ο «Μιχαλάκης» που αγαπούσε τα ζώα του αλλά κι όλα τα ζώα, που ζούσε από τα σκουπίδια ημών των υπολοίπων, του Μχαλέλ’ της Λαγκάδας πέθανε μόνος ανάμεσα σε σπίτια μοναχά.

Ανηφορίζοντας για τον παράδεισο μάλλον θα έβγαλε τη γλώσσα του σε υπηρεσίες πρόνοιας, φιλάνθρωπους, επαγγελματίες αλληλέγγυους, αντίχριστους χριστιανούς και λοιπούς σύγχρονους που άμα τους είχαμε στη γειτονιά πιτσιρικάδες, σίγουρα «δεν θα τους παίζαμε».

Καλό δρόμο κύριε Μιχάλη. Ξεκουράσου.... Στη Λαγκάδα των παιδικών μας χρόνων εκεί στον Παράδεισο χωράς κι εσύ σίγουρα.

(κείμενο του Στρατή Παλάσκα)

Σημειώσεις για την τηλε-εκπαίδευση (κείμενο της Ελισάβετ Λ. από την αθήνα)

Η ώρα είναι 14.10 το μεσημέρι, η ώρα που ξεκινάει “το μάθημα” για τα παιδιά του δημοτικού, όλοι οι μικροί μαθητές και οι μαθήτριες είναι καλωδιωμένοι/αντανακλόμενοι μπροστά στις οθόνες και τις κάμερες τους, αλλά η κυρία Σούλα στη θέση του host, είναι άφαντη. Που και που ακούγεται η αγχωμένη φωνή της διακεκομμένα, κατι σαν “παι-δια-μα-κου-τε?” , σε μια πράσινη οθόνη.

Η κυρία Σούλα θέλει άλλον ένα χρόνο για σύνταξη, κουρασμένη έτσι κι αλλιώς από τόσα χρόνια δουλειάς, με ένα εγκεφαλικό επεισόδιο την προηγούμενη δεκαετία που την κράτησε μόνο μια σχολική χρονιά εκτός εργασίας. Παλεύει με τον σίγουρα θεόπαλιο υπολογιστή της-όλοι το ξέρουν, η γυναίκα οδηγεί ένα παλιό καντέτ!- πειράζοντας τα καλώδια, σίγουρη πως κάπου “δεν κάνει καλή επαφή” σαν την πρίζα της τοστιέρας.

Η απελπισμένη της φωνή ακούγεται ρομποτοποιημένη ανάμεσα από τις κραυγές των μικρών πειραματόζωων, που ανοίγουν όλα μαζί τις κάμερες και τα μικρόφωνά τους, χαιρετιούνται μεταξύ τους και αλαλάζουν:

-Κυρία, δε σας ακούω….

-Γεια σου Αναστάση, ωραίο δωμάτιο, γεια σου Μαρία, γεια…

-Κυρία, εγώ σας ακούω αλλά λίγο…

-Κυρία δε σας βλέπουμε…

επί 10 φορές το καθένα, επί 17(από τα 22 της τάξης) παιδάκια που είναι συνδεμένα.

Κάποια στιγμή το πρόσωπο της κυρίας Σούλας εμφανίζεται στην οθόνη,

αλλά πάλι η μετάδοση κολλάει.

Έχει μείνει σε μια στραπατσαρισμένη γκριμάτσα, με τα χείλη σουφρωμένα και τα μάτια σφιχτά κλειστά στις έξω άκρες.

Είναι σαν να έχει φάει μια ξεγυρισμένη μπουνιά στα μούτρα από τον τύπο στην πόρτα του 21ου αιώνα, που διασφαλίζει το “ΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ ΠΙΣΩ!”

Λίγο παραπέρα, στο chatroom, που ανοίγει από ένα μικρό φουσκάκι δεξιά στην οθόνη και που η κυρία Σούλα σίγουρα αγνοεί, οι ύαινες e-μαμάδες συνεχίζουν το έργο ξεσκίζοντας τα απομεινάρια της, ποστάροντας κάτω από τα ονόματα των παιδιών τους:

-Δεν είστε σοβαρή/Γιατί λέτε μάθημα αφού δεν έχετε ένα σωστό υπολογιστή?/Γιατί δεν ζητάτε  να σας δώσει ο διευθυντής του σχολείου υπολογιστή/Δεν είναι σωστά αυτά τα καραγκιοζιλίκια

Το λάθος στον τίτλο μου φωνάζει για την παραπλάνηση που μπορεί να προκαλεί το ακραίο παράδειγμα της 60άρας δασκάλας.

Την ίδια μπουνιά στα μούτρα τρώω και εγώ, όταν στέλνω βιογραφικά για δουλειά, σε λάθος φορμάτ ή με ορθογραφικά λάθη, από τον αρχαίο υπολογιστή μου που δεν σηκώνει διορθωτές και τελείως σύγχρονα εργαλεία.

Τον ίδιο τύπο στην πόρτα έχει να αντιμετωπίσει και η νεότερη δασκάλα, εκείνη που είχε μάθει να κοιτάει τα παιδιά στα μάτια και να ακούει προσεκτικά τί τη ρωτάνε, εκείνη που προτιμούσε να κάνει το μάθημά της στην αυλή και εκείνη που ως τώρα συνδύαζε τη διδασκαλία με το θεραπευτικά τρυφερό της άγγιγμα.