Δίκτυο αλληλοβοήθειας Λέσβου

Στην αυλή της κατάληψης του Μπινείου, σ' αυτόν το ζωντανό χώρο κάθε Παρασκευή θα δεις την Κοινωνία: Ηλικιωμένες Μυτιληνιές που έρχονται να πάρουν φαγί αλλά και να μιλήσουν, οικογένειες που στερούνται τα βασικά, φιγούρες που για λίγες μέρες έγιναν "θέματα" στα τοπικά μέσα και τώρα ξεχασμένες λούμπεν θέλουν φαγητό για τα παιδιά τους, μετανάστες/μετανάστριες που συλλογικοποιούνται, όπως οι ηλικιωμένες, οι οικογένειες, οι φιγούρες, ο φτωχόσκοσμος! 

Και θα δεις, κυριότερα τον νεαρόσκοσμο που επιμένει κόντρα σε όλα τα ψέμματα του γηρασμένου κόσμου, αυτού του κόσμου που στήνει Καιάδες, αυτού του κόσμου που πάει να μας πείσει ότι τα νιάτα μεταφέρουν αρρώστιες και τα γηρατειά πρέπει να πεθάνουν.

Συνιστώνται οι Παρασκευές του Μπινείου ανεπιφύλακτα.

Λόγος ενάντια στον βόρβορο

Χωρίς πολλά: Σ' αυτό το νησί ζούμε επειδή το επιλέξαμε. Δρούμε επειδή έτσι πρέπει. Δουλεύουμε, γράφουμε, ανασύρουμε κι επιμένουμε επειδή σεβόμαστε. Κι όπως έλεγε κάποτε ένας ποιητής "προσκυνούμε τον τόπο που πατούμε".

Αυτό ακριβώς εξηγούν οι άνθρωποι του Λογοτεχνικού περιοδικού Βόρεια Βορειανατολικά, σε πείσμα των δύσκολων καιρών! Στο τεύχος 4ο,


Σε αυτό το τεύχος υπάρχει ένθετο για τους Λέσβιους ποιητές.Το Κλάξον ενημερώνει πως κάποιοι φοβικοί/ναζήδες/λαϊκιστές/μπουραντάδες/δωσίλογοι/ακροδεξιοί/χουντικοί/εγνωσμένης μαλάκυνσης μικρομεσαίοι φασίστες θα πάθουν αναφυλαξία κι ίσως εγκεφαλικό αν δουν ονόματα ποιητών παλαιών συγγενών τους.

Για τους άλλους, τους πραγματικούς ανθρώπους το τεύχος συνιστάται ανεπιφύλακτα. Το βρίσκουν  στα βιβλιοπωλεία.

Ακολουθεί η εισαγωγή του ενθέτου:

ΜΙΚΡΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΛΕΣΒΙΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

    Από τα τέλη του 19^ου αι. και μέχρι την έναρξη περίπου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Λέσβος έγινε το θέατρο μιας άνευ προηγουμένου πολιτισμικής-λογοτεχνικής άνθησης. Η παραγωγή ποίησης ήταν μια κυρίαρχη σταθερά αυτής της άνθησης. Διαβάζοντας παλιά ποιήματα λεσβίων ποιητών, στα πλαίσια της προετοιμασίας του παρόντος αφιερώματος, συνειδητοποιήσαμε πως μια μικρή ανθολογία «παρουσίασης» αυτών των ποιητών και αυτών των ποιημάτων ήταν διπλά αναγκαία: αναγκαία για τους ίδιους τους ποιητές, το έργο των οποίων κινδυνεύει αδίκως από τη λήθη, αναγκαία όμως και για τον σύγχρονο αναγνώστη που χωρίς αυτό το κομβικό κομμάτι της λεσβιακής λογοτεχνικής παραγωγής κινδυνεύει να μην κατανοήσει το πνευματικό κλίμα εντός του οποίου συντελέστηκε η λεγόμενη «Λεσβιακή Άνοιξη».

     Αυτή η περίοδος, από το 1880 μέχρι το 1940 χονδρικά, χωρίζεται σε δύο μεγάλες υποπεριόδους: α) την περίοδο κατά την οποία το νησί βρισκόταν ακόμη υπό οθωμανική κυριαρχία (1880-1912) και β) την περίοδο αμέσως μετά την οποία το νησί πέρασε σε ελληνική κυριαρχία και σημαδεύτηκε από τη Μικρασιατική Καταστροφή (1912-1940). Αυτή η δεύτερη περίοδος μπορεί να χωρισθεί επιπλέον σε δύο υποπεριόδους: α) την περίοδο 1912-1930 και β) την περίοδο 1930-1940. Αυτές οι περιοδολογήσεις είναι προφανώς σχηματικές, αλλά σε γενικές γραμμές διακρίνονται από κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Τόσο η πρώτη περίοδος (1880-1912) όσο και η δεύτερη (1912-1940) χαρακτηρίζονται από τον μάχιμο δημοτικισμό και την κρίση ταυτότητας που προκάλεσε στις συνειδήσεις η προετοιμασία του περάσματος σε ελληνική κυριαρχία (1880-1912) όσο και το ίδιο το πέρασμα σε ελληνική κυριαρχία, έτσι όπως σημαδεύτηκε από τη δραματική καταστροφή του 1922. Το πέρασμα από την οθωμανική στην ελληνική κυριαρχία προκάλεσε αρχικά τον αναμενόμενο εθνικό ενθουσιασμό, ο οποίος όμως καταλάγιασε σχετικά γρήγορα, μόλις άρχισαν να γίνονται αισθητές οι μεταβολές που επέφερε το πρακτικό πέρασμα στα ήθη και τα έθη του αθηνοκεντρικού Βασιλείου της Ελλάδος. Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν απλώς η οδυνηρή επισφράγιση μιας δραματικής ιστορικής αλλαγής: την αποκοπή της Λέσβου, όπως και των άλλων νησιών του Αιγαίου, από τη μικρασιατική ενδοχώρα.

    Όλα αυτά προκάλεσαν τεκτονικές συγκρούσεις στις συνειδήσεις των ελληνόφωνων κατοίκων της Λέσβου, οι οποίοι, μέσα στο πολύ σύντομο χρονικό διάστημα των πενήντα-εξήντα αυτών χρόνων, κλήθηκαν να διαπραγματευτούν κοσμογονικά διαφορετικές αλλαγές ταυτότητας και ιδεολογίας. Και είναι, κατά τη γνώμη μου, ακριβώς αυτή η διαρκής ανάγκη κατανόησης της ταυτότητας, μέσω της διαδικασίας συγκρότησης και ανασυγκρότησης της ταυτότητας, η οποία ευθύνεται για αυτήν την πρωτοφανή πολιτισμική άνθηση της Λέσβου την εποχή εκείνη. Σε αυτό το πλαίσιο κατανοείται ακόμα καλύτερα και ο μαχητικός δημοτικισμός πολλών λεσβίων λογίων και συγγραφέων της περιόδου, ο οποίος σε ποσοστό ήταν συντριπτικά μεγαλύτερος από τα περισσότερα μέρη της Παλαιάς Ελλάδας. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η Λεσβιακή Άνοιξη, φαινόμενο πρωτοπόρο και παραγωγικό των διαδικασιών στην ελληνική λογοτεχνία των αμέσως επόμενων χρόνων, δεν χρειαζόταν παρά μια θρυαλλίδα για να ξεσπάσει σε όλη της τη δύναμη και τη δυναμική. Και η θρυαλλίδα αυτή δεν ήταν άλλη από την έλευση των προσφύγων τον Σεπτέμβρη του 1922.

    Η έλευση των προσφύγων των μικρασιατικών παραλίων κλιμάκωσε αίφνης της διαδικασίες συγκρότησης ταυτότητας, καταστρέφοντας διαμιάς όλες της προηγούμενες βεβαιότητες: ποιοι ήταν οι οικείοι και ποιοι οι άλλοι; Τι να κάνουμε με τους πτωχευμένους ταλαίπωρους, πρώην συνέλληνες,  νυν εισβολείς; Γιατί να υποχρεωνόμαστε να αντιμετωπίζουμε καθημερινά τη δυστυχία τους, υπόμνηση της δικής μας καλοτυχίας; Ποιοι ήταν οι σύντροφοι που έφυγαν απ’ το νησί για να επανεγκατασταθούν στα μέρη των προγόνων τους και ποιοι ήταν αυτοί που επέστρεψαν ρακένδυτοι και κουρελήδες, κυνηγημένοι από τους Τσέτες και τον κεμαλικό στρατό; Πώς γίνανε εν μια νυκτί οι φίλοι απειλή; Το προσφυγικό ζήτημα ήταν τότε, όπως και τώρα, η λυδία λίθος επί της οποίας κρίθηκε και μετρήθηκε το μπόι του ανθρώπου.

    Οι «τουρκόσποροι» όμως, όπως και σήμερα οι πρόσφυγες, φέρνουν μαζί τους όλη την πνευματική και πολιτιστική σκευή τους. Και ήταν ακριβώς κάτι «τουρκόσποροι» σαν τον Βενέζη, τον Δούκα, τον Κόντογλου, τον Καμίτζο, που, με τη γονιμότατη «αναμέτρησή» τους με τους ντόπιους λογίους (Μυριβήλης, Πρωτοπάτσης, Λεφκίας, Πανσέληνος), μόχλεψαν τα λογοτεχνικά ύδατα, βοήθησαν τα μέγιστα ώστε η πνευματική παραγωγή του νησιού να γιγαντωθεί τόσο, να ξεπεράσει σε τέτοιο βαθμό τα τοπικά όρια, ώστε να μην χωράει πλέον στο νησί. Η πνευματική παραγωγή εκείνων των χρόνων είναι τόσο γόνιμη, τόσο πολυδιάστατη και τόσο προδρομική που όταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘20 αρχίζει σταδιακά να μεταλαμπαδεύεται (μέσω της μετοίκησης των ίδιων των πρωταγωνιστών της), στο αθηνοκεντρικό κράτος που αναρρώνει, προσωρινά κουλουριασμένο, από τις πληγές του γελοιωδώς μικρομέγαλου και συντριμμένου εθνικισμού του, γίνεται η μαγιά των νέων εκδηλώσεων και των νέων αναζητήσεων της λογοτεχνίας της εποχής – εκδηλώσεων και αναζητήσεων που θα οδηγήσουν σε μια εντελώς νέα εκδοχή στην ιστορία της εθνοκεντρικής ελληνικής λογοτεχνίας: αυτής της γενιάς του ‘30.      

    Σε αυτό το ανθολόγιο, παρόλο που φιλοξενούνται και ποιήματα προγενέστερα ή μεταγενέστερα, επικεντρωθήκαμε κυρίως στα κρίσιμα και μεταβατικά χρόνια 1910-1925, δηλαδή στα τελευταία χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας, στα πρώτα χρόνια της ελληνικής κυριαρχίας και στα χρόνια που ακολούθησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή· ακριβώς προκειμένου ν’ αναδειχθεί αυτός ο συγκροτησιακός αναβρασμός και ο πλουραλισμός των εκδηλώσεων των λεσβίων ποιητών. Η ορθογραφία των ποιημάτων δεν ενοποιήθηκε αλλά διατηρήθηκε η ορθογραφία των πρωτοτύπων.

    Αντί άλλου επιλόγου, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά, και από εδώ, το προσωπικό της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Μυτιλήνης για τη βοήθεια που μου παρείχε καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας του παρόντος ανθολογίου και ευρύτερα του μικρού αυτού αφιερώματος στη λογοτεχνία της Λέσβου.

Αριθμοί (ξανά-1)

Στην Ψωροκώσταινα που εκεί γύρω στο 90 γλένταγε σαν το αμερικανάκι των Βαλκανίων και τώρα γίνεται κολομβιανάκι με νταβραντισμένες εθνικιστικές ιαχές και κανένα ίχνος αυτοσυνειδησίας βλέπουμε τα παρακάτω τραγελαφικά όπως τα αλιεύσαμε από το info war. 

Χμμμ, για την απόφαση του ελληνικού κράτους να δηλώνει ορθά-κοφτά πως είναι αντίγραφο των λατινοαμερικάνικων καθεστώτων με υπουργούς που επί μέρες λένε "σκάστε έχουμε καπιταλισμό", με ολίγη από ουγγαρέζικο όρμπαν , κατιτίς από βρετανική θάτσερ (μπρρρρ), μπόλικη υστερία  και άλλα πολλά,  το φτωχό Κλάξον, στη Μυτιλήνη θα επανέλθει. Λέγοντας "παιδιά υπάρχει πρόβλημα, μήπως κάτι δεν έχουμε καταλάβει; Μήπως αυτή τη φορά να προλάβουμε;"

Τεστ ανά επιβεβαιωμένο κρούσμα: Η δημιουργική στατιστική του θανάτου

12/05/2020

To υπουργείο Υγείας ανάρτησε στο λογαριασμό του στο Twitter απόσπασμα από δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα βρίσκεται «στις πρώτες θέσεις των χωρών με το μεγαλύτερο αριθμό τεστ ανά επιβεβαιωμένο κρούσμα».

Δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε με αυτό το θέμα, οπότε ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Κατ’αρχάς η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου δεν μεταδίδουν τα ΜΜΕ όσα λέει το υπουργείο Υγείας στον πληθυσμό, αλλά το υπουργείο μεταδίδει στους πολίτες όσα λένε τα (φιλοκυβερνητικά) ΜΜΕ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα έχουμε ένα σταθμό που κατ’επανάληψη έχει αλλοιώσει γραφήματα και επίσημα στοιχεία για να προωθήσει τις πολιτικές του θέσεις.

Ας περάσουμε όμως στην ουσία του προβλήματος. Οι δημοσιογράφοι του σταθμού ισχυρίζονται ότι η στρατηγική της Ελλάδας να κάνει στοχευμένα τεστ ανίχνευσης του ιού «δικαιώνεται έναντι της στρατηγικής που ακολούθησαν άλλες χώρες». Ουσιαστικά δηλαδή πανηγυρίζουν γιατί η χώρα μας αγνοεί τις συστάσεις του ΠΟΥ, οι οποίες συνοψίζονται στη φράση test, test, test και αντίθετα κάνει επιλεκτικά τεστ.

Όπως εξηγούσαν οι καθηγητές του κορυφαίου αμερικανικού πανεπιστημίου Dartmouth College, Ντάνιελ Ρόκμουρ και Μάικλ Χίρον (οι οποίοι ειδικεύονται στην υπολογιστική μοντελοποίηση στατιστικών δεδομένων) η καλύτερη αντιμετώπιση θα ήταν να γίνονται τεστ σε τυχαίο δείγμα του πληθυσμού και όχι στοχευμένα. «Το να εξετάζουμε συμπτωματικούς ασθενείς αποτελεί τυπικό λάθος» αναφέρουν στο κείμενό τους εξηγώντας ότι έτσι λαμβάνουμε δείγμα από ένα τμήμα του πληθυσμού με πολύ μεγαλύτερο ποσοστό κρουσμάτων του κορονοϊού».

Προφανώς όταν δεν υπάρχουν επαρκή τεστ οι συμπτωματικοί (ή αυτοί που πηγαίνουν σε ένα νοσοκομείο πιστεύοντας ότι μπορεί να έχουν προσβληθεί), πρέπει να έχουν προτεραιότητα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα στοιχεία που εξάγουμε μας βοηθούν να καταλάβουμε το μέγεθος της πανδημίας στον πληθυσμό. Ακριβώς το αντίθετο. Για την ακρίβεια χάνουμε και την ικανότητα να προσδιορίσουμε το ποσοστό των ασυμπτωματικών ασθενών, το οποίο είναι κρίσιμο για να γνωρίζουμε πότε και πως πρέπει να εφαρμοστούν μέτρα απαγόρευσης μετακινήσεων, social distancing κτλ.

Είναι λοιπόν άλλο να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς με όσα μέσα έχεις στη διάθεσή σου και άλλο να παρουσιάζεις την αδυναμία σου σαν παγκόσμια πρωτιά.

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ@YpYgGR

Η Ελλάδα πρώτη στον αριθμό των τεστ ανά επιβεβαιωμένο κρούσμα.

στατιστικά δεδομένα από @ECDC_EU @skaigr

230

22:02 - 11 May 2020

Twitter Ads information and privacy

175 people are talking about this

Στη συνέχεια του ρεπορτάζ οι δημοσιογράφοι εισάγουν την έννοια των «τεστ ανά επιβεβαιωμένο κρούσμα». Είναι δύσκολο να καταλάβουμε σε τι αναφέρονται αφού κάθε δημοσιογράφος φαίνεται να δίνει διαφορετική ερμηνεία στον όρο. Κάποιοι υπέθεσαν ότι αναφέρεται στο μέγεθος που είναι γνωστό ως test-positivity rate. Όταν δηλαδή στις ΗΠΑ έλεγαν, στα μέσα Απριλίου, ότι είχαν test positivity rate 20% αυτό σήμαινε ότι «σχεδόν ένας στους πέντε ασθενείς που έκανε το τεστ του κορονοϊού είχε τον ιό». Αυτό ήταν ένα τρομακτικά μεγάλο ποσοστό καθώς στόχος είναι να έχεις όσο το δυνατόν χαμηλότερο test-positivity rate (την ίδια περίοδο ο Καναδάς, η Γερμανία και η Δανία είχαν από 6 έως 8% και η Νέα Ζηλανδία 2%).

Η Σία Κοσιώνη βέβαια, εξηγεί διαφορετικά τον όρο «τεστ ανά επιβεβαιωμένο κρούσμα» λέγοντας ότι «για κάθε ένα κρούσμα που εντοπιζόταν γίνονταν άλλα 33 τεστ στον περίγυρο του». Εξηγεί δηλαδή ότι γίνεται πολύ καλή ιχνηλάτηση των κρουσμάτων.

Εδώ έχουμε δυο άλλα προβλήματα. Κατ’αρχάς αναφερόμαστε και πάλι σε στοχευμένα τεστ, τα οποία αποτελούν λύση ανάγκης και όχι ενδεδειγμένη πρακτική. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η θέση της Ελλάδας σε αυτή την «ιχνηλάτηση» δεν είναι και η καλύτερη. Δείτε παραδείγματος χάριν το βίντεο που φτιάξαμε εμείς από την εφαρμογή του Our world in Data (που χρησιμοποιούν τα περισσότερα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ) για να δούμε την εξέλιξη σε αυτό που αποκαλούν test per confirmed cases – τεστ ανά επιβεβαιωμένο κρούσμα.

Βάζοντας διαφορετικές χώρες θα μπορούσαμε προφανώς να δείχνουμε την Ελλάδα στην τελευταία θέση. Το συμπέρασμα είναι ότι μπορείς να φτιάξεις την δική σου εικόνα επιλέγοντας τις χώρες που εσύ θέλεις να παρουσιάσεις.

Όπως και αν ερμηνεύσουμε όσα ειπώθηκαν στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ έχουμε πρόβλημα. Είτε έχουμε πολύ υψηλό test-positivity rate οπότε η κατάσταση είναι ανησυχητική είτε η ιχνηλάτηση που πραγματοποιούμε είναι κατώτερη αρκετών άλλων χωρών.

Σε κάθε περίπτωση η ουσία είναι ότι έχουμε από τα χαμηλότερα ποσοστά τεστ ανά 1.000 κατοίκους. Κάποια στιγμή μάλιστα θα πρέπει να ελέγξουμε και την αύξηση του συνολικού αριθμού των νεκρών στη χώρα από τις αρχές Ιανουαρίου, όπως έκαναν οι Financial Times και απέδειξαν ότι τα θύματα σε αρκετές χώρες ήταν έως και 60% περισσότερα από όσα παρουσίαζαν οι κυβερνήσεις.

Εμείς απλώς δίνουμε πολλά χρήματα στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία στη συνέχεια μπορούμε να επικαλούμαστε για να δείχνουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι.

Αρης Χατζηστεφάνου

Αριθμοί (ξανά-2)

Παραθέτουμε κάποια πράγματα που αλιεύσαμε από καθεστωτικές σελίδες χωρίς σχόλια:

Η Unicef ανακοίνωσε τον Απρίλιο ότι με την αναστολή των εμβολιασμών 117 εκατομμύρια παιδιά κινδυνεύουν πλέον να προβληθούν από ιλαρά.

«Τα υγειονομικά συστήματα δέχονται τόσες πιέσεις που σε κάποιες περιοχές έχουν ανασταλεί οι βασικές υπηρεσίες. Αφιερώνονται τα πάντα στη μάχη κατα της covid-19», δήλωσε ο Ρόμπιν Νάντι επικεφαλής της υπηρεσίας εμβολιασμού της Unicef. «Τα κράτη θέλουν να περιορίσουν τις επαφές των επαγγελματιών υγείας με πιθανούς ασθενείς».

Περισσότεροι από 140.000 άνθρωποι πέθαναν το 2018 από την ιλαρά, με τα περισσότερα θύματα να είναι κάτω των 5 ετών. Περισσότερα από 2.500 παιδιά πεθαίνουν επίσης κάθε ημέρα από πνευμονία, μια μκροβιακή μόλυνση που μπορεί να θεραπευθεί αποτελεσματικά με φθηνά φάρμακα. Περισσότεροι από 800.000 θάνατοι ετησίως θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί, σύμφωνα με έρευνες.

Από την ιλαρά έχουν χάσει τη ζωή τους 6.000 άνθρωποι, κυρίως παιδιά, από το 2019 όταν ξέσπασε η πιο πρόσφατη επιδημία. Η ελονοσία απειλεί μόνιμα τα βρέφη και κάθε χρόνο σκοτώνει περίπου 13.000 ανθρώπους.

Τον Απρίλιο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θα ανακοίνωνε το τέλος της επιδημίας Έμπολα στη χώρα, όμως εμφανίστηκαν νέα κρούσματα.


«Υπήρχαν ήδη σημαντικές νοσηρότητες», όπως και ο υποσιτισμός που «πλήττει πολύ τα παιδιά», επεσήμανε ο Άλεξ Μουτανγκάνι υπεύθυνος στη ΛΔ Κονγκό για την αντιμετώπιση τς επιδημίας του κορονοϊού της ΜΚΟ Save the Children. “Η covid-19 απλώς αύξησε τις απειλές», πρόσθεσε.

Η φυματίωση παραμένει η πιο φονική μολυσματική ασθένεια στον κόσμο, με περίπου 10 εκατομμύρια νέα κρούσματα ετησίως και 1,5 εκατομμύριο νεκρούς, αν και υπάρχει θεραπεία.

Όμως η χρηματοδότηση της έρευνας για τη φυματίωση περιορίζεται σημαντικά λόγω των ποσών που αφιερώνονται στην έρευνα για το AIDS και την covid-19. Το μοναδικό εμβόλιο που υπάρχει και το οποίο αναπτύχθηκε πριν 100 χρόνια έχει αποτέλεσμα μόνο στα μικρά παιδιά.

Σύμφωνα με την Λουκίκα Ντίτιου, διευθύντρια του Stop TB, η οριστικοποίηση της ανάπτυξης ενός αποτελεσματικού για όλους εμβολίου κατά της φυματίωσης θα μπορούσε να κοστίσει 500 εκατομμύρια δολάρια.

«Είμαστε έκπληκτοι που ήδη αναπτύσσονται 100 εμβόλια για αυτή την ασθένεια ηλικίας 120 ημερών», έναντι μόνο τριών για τη φυματίωση, υπογράμμισε.


«Η φυματίωση δεν πλήττει πολλούς από τους ‘ορατούς’ ανθρώπους. Είναι η ασθένεια των ανθρώπων που είναι ευάλωτοι, που είναι φτωχοί», εξήγησε.

Στα τέλη Απριλίου η Ένωση για τις Μη Μεταδιδόμενες Ασθένειες (NCD) κάλεσε τις χώρες να διασφαλίσουν ότι οι άνθρωποι που ζουν με αυτές λαμβάνουν τη θεραπεία τους παρά την πανδημία. Ακόμη περισσότερο επειδή οι άνθρωποι αυτοί είναι πιο ευάλωτοι να προσβληθούν από την covid-19.

Στις γυναίκες, πιο θανατηφόρος αποδεικνύεται ο διαβήτης, σύμφωνα με τη Βίκι Άτκινσον, στέλεχος της NCD για τη Νότια Αφρική. Αν και κανείς ζει με αυτό, χρειάζεται καθημερινά φαρμακευτική αγωγή.

Η Άτκινσον, που πάσχει και η ίδια από διαβήτη και ψωρίαση, δημιούργησε μια τηλεφωνική γραμμή παροχής πληροφοριών για να βοηθήσει τους ασθενείς να βρίσκουν τα φάρμακά τους στη διάρκεια του lockdown. Η τηλεφωνική γραμμή δέχθηκε χιλιάδες κλήσεις.

«Σε μία γυναίκα είπαν να κάνει ταξίδι δύο ωρών με ταξί για να βρει τα φάρμακά της (…) Έγκυος, με άσθμα και σε θεραπεία με ινσουλίνη, αρνήθηκε», εξήγησε η Άτκινσον.


Η covid-19 «δημιούργησε σοβαρά προβλήματα» στον ανεφοδιασμό φαρμάκων και παραϊατρικού εξοπλισμού, προειδοποίησε η NCD.

Αριθμοί (ξανά-3)

Έχουμε ταπεινά ξαναπεί πως ασχολούμαστε με τους αριθμούς όχι από κάποια μανία για τη στατιστική, ούτε φυσικά για να αποκαλύψουμε συνωμοσίες οι οποίες δίνουν και παίρνουν και πουλάνε καλά στηρίζοντας ουσιαστικά τα αφεντικά και τα κράτη τους. Το κάνουμε για να καταδείξουμε - το λέμε για πολλοστή φορά - πως μας κοροϊδεύουν χωρίς προσχήματα. Σε όσους άτυχους και όσες άτυχες έλαχε να αντιμετωπίσουν το παραμικρό πρόβλημα υγείας (φαντάσου κάτι βαρύ όπως γράφαμε εδώ) στη διάρκεια του κοροντουβρουτζά,  είδαν τί θα πει κρατική πολιτική-πραξικόπημα και εξευτελισμός σε ένα ήδη ανύπαρκτο σύστημα υγείας.

Ακόμα περισσότερο οι άτυχοι/ες κατάλαβαν ότι υπάρχουν γιατροί που έχουν καταρρακωθεί παλεύοντας για τον κόσμο και άλλοι  γιατροί που σαδιστικά ή από οκνηρία αντιμετωπίζουν τον κόσμο ως πλέμπα. Δηλαδή τι; Εμφατικά και σε πείσμα τεμπέληδων κειμενογράφων που δεν μπαίνουν στην άχαρη δουλειά της ανάγνωσης της καθημερινότητας, της αναγνώρισης δηλαδή των σαφών και εξαιρετικά ταξικών επιλογών που έχει πάρει κόσμος και κοσμάκης στα νοσοκομεία και τις δομές, ότι, απλά, και τόσο ταυτόχρονα δύσκολα δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν είναι όλες ίδιες. Στο νησί αυτό, το ξέρουμε καλά!

ΥΓ: ένα τραγούδι για τον Γ. το γιατρό με την ευχή να μη μας "παρεξηγήσει":