Βίντεο: η εξέλιξη της επιδημίας

 

Οι σωτήρες μας (και οι φίλοι της καραντίνας), λένε πως χάρη στα μέτρα αποφύγαμε τα χειρότερα. Και ότι τώρα υπάρχει ανάγκη για νέα μέτρα και καραντίνες. Η συζήτηση για την πιστή τήρησή τους και τους ανεύθυνους είναι ένα καθημερινο “βουητό”. Ποιά είναι όμως η σχέση ανάμεσα στα μέτρα και την εξέλιξη της πανδημίας; Μια προσέγγιση αυτής της σχέσης ήταν το αντικείμενο της έρευνας του Jean Francois Toussaint, που παρουσιάζεται στο παραπάνω βίντεο.

Ο Jean Francois Toussaint είναι γάλλος γιατρός, καθηγητής με έδρα στο Πανεπιστήμιο Paris – Descartes του Παρισιού και διευθυντής ενός δημόσιου οργανισμού, του IRMES (Ινστιτούτο Βιοϊατρικής Έρευνας και Επιδημιολογίας των Σπορ).

Το βίντεο είναι από τις 10 Οκτώβρη του 2020. Είναι μια ομιλία στα πλαίσια του συνεδρίου Futurapolis Santé, στο Μονπελιέ της Γαλλίας. Στους διοργανωτές και το Πανεπιστήμιο Ιατρικής του Μονπελιέ, καθώς και πολλοί και μεγάλοι χορηγοί (από τη Volvo, μέχρι φαρμακευτικές εταιρείες), με αποκλειστικότητα κάλυψης και αναμετάδοσης του συνεδρίου από το LePoint. Τα σημειώνουμε αυτά για να υπογραμμιστεί ότι πρόκειται για ένα καθαρά mainstream επιστημονικό event.

Αναφέρεται σε πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα σχετικά με το πώς μπορούμε να παρακολουθήσουμε και να αξιολογήσουμε την εξέλιξη της “πανδημίας” του COVID – 19 παγκοσμίως. Τον απασχολεί ιδιαίτερα να εξετάσει αν ισχύουν τα περί “δεύτερου κύματος” καθώς και αν τα σκληρά lockdown έπαιξαν κάποιον ρόλο στον περιορισμό των νεκρών.

Σημειώνουμε ενδεικτικά :

“Μιλάμε για “δεύτερο κύμα” στις ΗΠΑ, ενώ στην πραγματικότητα έχουμε μετακίνηση του ιού προς τις πολιτείες του νότου. Πρόκειται δλδ για γεωγραφική μετακίνηση.”

Από τη στιγμή που αλλάξαμε στρατηγική, που αρχίσαμε να κάνουμε τεστ στο γενικό πληθυσμό, να ψάχνουμε τον ιό παντού στον γενικό πληθυσμό και όχι μόνο σε αυτούς που έρχονταν άρρωστοι στα νοσοκομεία, η létalité (θνησιμότητα σε σχέση με τα θετικά δηλωμένα κρούσματα) του ιού δεν έχει σταματήσει να πέφτει. Έχει πέσει κατά 60% από τον Μάιο.”

Περιληπτικά το βίντεο παρουσιάζει τα εξής :

Κάνει μια μελέτη όπου προσπαθεί να βρει ποιοι παράγοντες έπαιξαν ρόλο στον αριθμό των νεκρών από COVID σε κάθε περιοχή του κόσμου. Την ονομάζει étude univariée, δηλαδή μια μελέτη που εξετάζει διαφορετικά είδη παραγόντων που έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη της επιδημίας και στο τέλος προσπαθεί να βρει τις σχέσεις που διέπουν αυτούς του παράγοντες. Στηρίζεται στα επίσημα στοιχεία που δίνει κάθε χώρα σχετικά με τα κρούσματα και τους νεκρούς της.

Χωρίζει σε πέντε βασικές κατηγορίες/κριτήρια :

Ηλικίας (προσδόκιμο ζωής σε κάθε χώρα, περιοχή κλπ.)

Μεταβολισμού (διατροφικές συνήθειες, περιοχές με κατοίκους με έντονη παχυσαρκία ή όχι κλπ.)

Οικονομίας (ανεπτυγμένες χώρες, χώρες τρίτου κόσμου κλπ.)

Περιβάλλοντος (θερμοκρασία, κλίμα κλπ.)

Πολιτικής (πολιτικές αποφάσεις, μέτρα, lockdown κλπ.).

Προσπαθεί να δει τις σχέσεις μεταξύ αυτών των διαφορετικών παραγόντων, για να καταλάβει πως εξελίχθηκε η επιδημία και που “στόχευσε” ο ιός.

Όσον αφορά την Ηλικία φαίνεται σε γενικές πάντα γραμμές ότι οι περιοχές/χώρες που έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής (και άρα περισσότερους ηλικιωμένους) έχουν μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας στον COVID (ανά 100.000 κατοίκους).

Όσον αφορά τον Μεταβολισμό, εξετάζει παράγοντες όπως η έλλειψη φυσικής άσκησης και η παχυσαρκία, που φαίνεται σε γενικές γραμμές να συνδέονται με μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας ανά 100.000 κατοίκους.

΄Οσον αφορά την Οικονομία εξετάζει παράγοντες όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα (μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας ανα 100.000). Επίσης: χώρες με μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας από μολυσματικές ασθένειες γενικά στον πληθυσμό τους , δηλαδή χώρες του τρίτου κόσμου, “χώρες που αναπτύσσονται” έχουν μικρότερα ποσοστά θνησιμότητας ανά 100.000.

Όσον αφορά το Περιβάλλον/Κλίμα υπάρχει σχέση μεταξύ ζέστης και υγρασίας και λιγότερων θανάτων ανά 100.000, όχι όμως τόσο καθοριστική όσο οι προηγούμενοι παράγοντες. Διαπλέκεται αρκετά και επηρεάζεται ως παράγοντας από τους υπόλοιπους.

Στο τέλος παρουσιάζει ένα γράφημα όπου δείχνει συγκεντρωτικά τις σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών παραγόντων. Εκεί εισάγει και τον πέμπτο παράγοντα, την Πολιτική που ακολούθησε η κάθε περιοχή απέναντι στην επιδημία.

Τα συμπεράσματα που καταλήγει, συνοψίζοντας τα προηγούμενα και βάζοντας σε σχέση όλους αυτούς τους παράγοντες όσον αφορά την θνησιμότητα του Covid είναι τα εξής :

Στη θνησιμότητα του Covid παίζει ρόλο το προσδόκιμο ζωής. Οι χώρες με μεγάλο προσδόκιμο ζωής έχουν μεγαλύτερη θνησιμότητα. Οι χώρες με μικρότερο προσδόκιμο, το οποίο χρόνο με το χρόνο αυξάνεται, οι “χώρες σε ανάπτυξη”, μικρότερη θνησιμότητα. Οι χώρες με μεγάλο ποσοστό μολυσματικών ασθενειών στον πληθυσμό τους, έχουν μικρότερη θνησιμότητα. Οι χώρες με παχυσαρκία, καρδιοαγγειακές ασθένειες, καρκίνους, και εκφυλιστικές νόσους (αλτσχαιμερ κλπ.) στον πληθυσμό τους, οι ανεπτυγμένες χώρες, μεγαλύτερη θνησιμότητα. Οι χώρες με μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα, μεγαλύτερη θνησιμότητα. Το κλίμα παίζει ένα ρόλο, αλλά πιο αδύναμο, λιγότερο ξεκάθαρο και σε μεγάλη εξάρτηση από τους υπόλοιπους παράγοντες.

Και τέλος, οι πολιτικές μέτρων πειθαρχίας που πήραν τα κράτη, τα lockdown και η αυστηρότητά τους, δεν παίζουν σχεδόν κανένα ρόλο στη θνησιμότητα, σχεδόν μηδενικό ρόλο. Ο Toussaint λέει ρητά ότι δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ θνησιμότητας και εφαρμογής ή όχι καραντίνας στον πληθυσμό. Συμβαίνει πιθανώς το αντίθετο, όπως λέει ο Toussaint. Φαίνεται ότι τα μέτρα ακολουθούν τον COVID. Όσο περισσότερους νεκρούς και πλέον όσο περισσότερα κρούσματα, τόσο περισσότερα και αυστηρότερα μέτρα. Τα μέτρα έρχονται δεύτερα.

Κλείνει δείχνοντας τον αριθμό των νεκρών σε νοσοκομεία στη Γαλλία, στην αρχή της επιδημίας και τώρα, καταρρίπτοντας με αδιαμφισβήτητο τρόπο, καθότι οι αριθμοί είναι μπροστά μας και αδιάψευστοι, ότι υπάρχει “δεύτερο κύμα” κλπ., καθότι οι νεκροί ημερησίως στα νοσοκομεία είναι πολύ λιγότεροι στη Γαλλία πλέον σε σχέση με την περίοδο της κορύφωσης της επιδημίας, και η θνησιμότητα σε σχέση με τα δηλωμένα κρούσματα πολύ μικρότερη.

Για να δεις το βίντεο, εδώ

Μια παρουσίαση

 Από διάφορες πόλεις της Ελλάδας κόσμος συντονίζεται, μελετάει, συζητάει και συνδιαμορφώνει δράσεις πάνω στα ζητήματα που ανοίγει η ιστορία με τον covid και την τρομοεκστρατεία γύρω από αυτόν. Παραθέτουμε πιο κάτω το κείμενο "παρουσίασης" του project Κόκκινα Μαντήλια καθώς και το πρώτο τεύχος του δελτίου αντιπληροφόρησης (το οποίο μοιράζεται πόρτα-πόρτα και στη Μυτιλήνη). Για περισσότερα: https://www.redscarves.net/

Λένε ότι το πρώτο θύμα κάθε πολέμου είναι πάντα η αλήθεια.

Τι διαφορετικό θα περίμενε κανείς από έναν “πόλεμο κατά ενός αόρατου εχθρού”;

Υπάρχει περίπτωση κράτος και κεφάλαιο να μην μας λένε την αλήθεια και να μην δουλεύουν για το καλό μας; Η ιστορία των τελευταίων τουλάχιστον δύο αιώνων μας δείχνει πως ναι! Τα κράτη φυσιολογικά προσπαθούν να επεκτείνουν συνεχώς τα όρια της επιβολής τους και οι επιχειρήσεις τις κερδοφορίες τους, σίγουρα όχι για το καλό των εργατών/τριών, όσων δηλαδή από τη δουλειά τους πλουτίζουν τα αφεντικά και από την υπακοή τους συντηρείται το κράτος.

Επειδή η κάθε σκέψη (πρέπει να) οδηγεί σε μια επόμενη, αντιλαμβανόμαστε ότι το σύστημα με το οποίο λειτουργεί ο κόσμος όλος (που, γιατί να το κρύψουμε, είναι ο καπιταλισμός) περνά μια κρίση, που για να την ξεπεράσει κάνει ό,τι έκανε και με τις προηγούμενες κρίσεις του: αναδιαρθρώνεται. Καθορίζει εκ νέου δηλαδή, με όρους υλικής δύναμης και προπαγάνδας, κάθε τι που αφορά εμάς, τις εργάτριες και τους εργάτες, που του παρέχουμε όσα έχει. Πώς δουλεύουμε και πώς (δεν) αμειβόμαστε, πώς (δεν) κοινωνικοποιούμαστε, πώς (δεν) κυκλοφορούμε, αλλά και πώς (δεν) σκεφτόμαστε. Φτιάχνει στα μέτρα του, πέρα από τα στενά όρια της εργασίας (την οποία επανακαθορίζει), και ένα νέο μοντέλο συμπεριφορών και τρόπου σκέψης, επιβάλλοντας ταυτόχρονα και μια όλο περισσότερο εντεινόμενη επιτήρηση σε κάθε τόπο και χρόνο.

Σε μια εποχή που η κρίση βαθαίνει και εντείνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ διαφορετικών κεφαλαίων και κρατών, κάθε ευκαιρία για πιο εύκολη και γρήγορη αναδιάρθρωση σίγουρα τους είναι ευπρόσδεκτη. Κάποιες επιχειρήσεις ευνοούνται και κάποιες άλλες θα σβήσουν ή θα τοποθετηθούν στους κλάδους αιχμής που αναδεικνύονται ως πιο επικερδείς. Τέτοια ευνοημένα κεφάλαια, όπως των φαρμακοβιομηχανιών και των εταιρειών πληροφορικής (αλλά όχι μόνο), φαίνεται να είναι αυτά που σε συνεργασία με κρατικούς φορείς, που φροντίζουν για τη διαρκή ανανέωση της επιτήρησης (αυτή τη φορά δήθεν για λόγους δημόσιας υγείας – από τα διαβατήρια υγείας μέχρι τον νόμο για τη λογοκρισία των «fake news» στο διαδίκτυο), διαμορφώνουν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα εξουσίας.

Ο νέος κορωνοϊός ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την επιτάχυνση και το βάθεμα της αναδιάρθρωσης. Ένας ιός από γνωστή οικογένεια, που ήταν γνωστό έγκαιρα ότι προκαλεί σοβαρή νόσο μόνο σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες (περίπου το 50% των θανάτων που αποδόθηκαν στην covid-19 συνέβησαν σε γηροκομεία), και άρα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με πολύ ηπιότερα μέσα – με προτεραιότητα την προστασία αυτών των ομάδων. Αυτοί όμως που έχουν την εξουσία προτίμησαν να τον εκμεταλλευτούν για τους δικούς τους σκοπούς και έτσι στήθηκε ένα ευφυέστατο πλαίσιο τρομοκρατίας, με καμπύλες και αριθμούς, θανατόμετρα και κρουσματόμετρα, που στόχευε στις υγιεινιστικές φοβίες και μέσα στο οποίο ταίριαξαν όλα τα γνωστά στρατο-αστυνομικά μέτρα πειθάρχησης που επιβλήθηκαν στον υγιή (δυνάμει ασθενή!) πληθυσμό, και καμία σχέση δεν είχαν με αντιμετώπιση κάποιας επιδημίας (από την απαγόρευση μαζώξεων και κυκλοφορίας ως τη μερική ποτοαπαγόρευση). Ξαφνικά, λοιπόν, μέσα σε ελάχιστους μήνες οι άνθρωποι παγκόσμια έπαψαν να πεθαίνουν από καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια, από σχεδόν κάθε άλλη αιτία (ακόμη και από άλλους ιούς) και οι θάνατοι άρχισαν να μπαίνουν σε μια «κοινή δεξαμενή» θανάτων από covid-19.

Για να σταματήσει αυτή η «κοινή δεξαμενή» θανάτων να γεμίζει πρέπει, μας λένε σε κάθε τόνο, να φτιαχτεί ένα νέο θαυματουργό φάρμακο-εμβόλιο, για το οποίο δουλεύουν ακούραστα οι φαρμακοβιομηχανίες, με χρηματοδότηση από δικά μας λεφτά. Πότε άλλωστε χάσαν ευκαιρία να δημιουργήσουν έκτακτες ανάγκες που έρχονται καλύψουν με καινούργια πανάκριβα φάρμακα που είναι από άχρηστα έως θανατηφόρα; Και πότε άφησαν τους «ειδικούς» έξω από τα συμφέροντά τους (σας θυμίζει τίποτα η Novartis;); Αυτό το πρωτότυπο θαυματουργό εμβόλιο που θα σταματήσει τη θανατοδεξαμενή θα κυκλοφορήσει χωρίς πολλές δοκιμές και χωρίς πολλές ευθύνες αυτών που θα το παράξουν και θα το (μοσχο)πουλήσουν (αφού είμαστε σε έκτακτη ανάγκη!). Αν τώρα αυτό το εμβόλιο είναι γενετικά τροποποιημένο (δηλαδή: από τεχνητό mRNA ως ολόκληρος μεταλλαγμένος ιός), αν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που θα εγκριθεί ανθρώπινο εμβόλιο κατασκευασμένο σε 6 μήνες παραβιάζοντας όλους τους κανόνες ασφαλείας, και αν τελικά αυτό προκαλέσει παρενέργειες και θανάτους, τι να κάνουμε (μας ξαναλένε), αυτά συμβαίνουν, αλλά θα είναι για το καλό του κόσμου όλου.

To 1/3 έως το 1/2 του παγκόσμιου πληθυσμού κλείστηκε σπίτι του (είτε είχε είτε δεν είχε “κολλήσει”…) με «αυτοκρατορική» διαταγή. Και όταν βγήκε από αυτό, ανακάλυψε ότι ή δεν είχε δουλειά ή έπρεπε να δουλεύει όλη μέρα στην εταιρεία ή/και στο σπίτι του για μικρότερο μισθό. Δεν το λες και μικρό κέρδος αυτό για τους εργοδότες… Ταυτόχρονα, έγινε κοινή συνείδηση σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, με την ευγενική και επ΄ αμοιβή συμβολή τεράστιων προπαγανδιστικών μηχανισμών (μ.μ.ε.), ότι πρέπει να υπακούν τυφλά στους αφέντες τους (κρατικούς μηχανισμούς και κεφάλαιο), διότι εάν δεν το έκαναν και εξέφραζαν οποιαδήποτε αμφιβολία θα έπεφταν σαν το χαλάζι πρόστιμα, ποινές φυλάκισης, αλλά και η μεγάλη ντροπή που αποτελεί ο στιγματισμός ως «ψεκασμένου», «χριστιανοταλιμπάν», «αρνητή της μάσκας», φοβικού στο 5G και εν τέλει όμοιου με τους πιστούς της «επίπεδης γης». Φτιάχτηκε έτσι το τόσο βολικό για τους δημαγωγούς δίπολο: πιστοί εναντίον άπιστων – όπου άπιστοι σημειώστε «συνωμοσιολόγοι». Ιδού η δεύτερη «κοινή δεξαμενή», εκεί που μεθοδευμένα ρίχνονται όσες/οι αμφισβητούν τη διαστρεβλωμένη πραγματικότητα: αυτή της συνωμοσιολογίας.

Και η οργανωμένη, κριτική ματιά και απόψεις από την πλευρά των εργατριών/ών; Αυτή που παρακολουθεί ψύχραιμα όσα γίνονται και έχει ή διαμορφώνει τα απαραίτητα αναλυτικά εργαλεία να κρίνει κάθε τι που γίνεται και από την οπτική του ποιόν συμφέρει και ποιόν χτυπά; Φαίνεται αυτή τη στιγμή να είναι αδύναμη να παραγάγει το έργο που της αντιστοιχεί. Είναι μειοψηφική και εύκολα πετιέται (από κυρίαρχους και μη) στην «κοινή δεξαμενή» της συνωμοσιολογίας. Υπάρχει όμως. Η εργατική κριτική απέναντι στην κολοσιαίων διαστάσεων, ταυτόχρονη, σχεδόν παγκόσμια, αναδιάρθρωση πρέπει να συγκροτηθεί και να παράξει τον δικό της λόγο και τη δική της πράξη.

Ανασηκώσαμε λοιπόν τα κόκκινα μαντήλια σαν δήλωση και κάλεσμα σε συλλογική κριτική, αντιπληροφόρηση και πράξη από την εργατική πλευρά της ιστορίας και απέναντι στα όσα μας συμβαίνουν. Τα κόκκινα µαντήλια στο πρόσωπο, είτε για να το κρύψουν απ’ την αναγνώριση της αστυνοµίας είτε για να το προστατέψουν πρόχειρα από δακρυγόνα και ασφυξιογόνα, είναι µέρος της εργατικής/πληβειακής ανταγωνιστικής ιστορίας εδώ και δεκαετίες!

Η υιοθέτηση των κόκκινων µαντηλιών σαν µέρους του καθηµερινού µας ντυσίµατος σ’ αυτήν την συγκυρία έχει, εξ αρχής αυτήν τη σηµασία: σ’ ένα κόσµο γεµάτο φόβο, κρατική κατατολή, «µάσκες» και «αντισηπτικά», τοποθετούµε εαυτούς στη δική µας ανταγωνιστική ιστορία. Υπάρχει βέβαια και η πρακτική πλευρά: στον βαθµό που δεν είναι δυνατό να αποφεύγουµε το καθεστωτικό σύµβολο της υπακοής/πειθαρχίας, τη μάσκα – σύμβολο με πολιτική σηµασία για τη δική τους µεριά – η αντιστροφή µέσα απ’ τη χρήση του δικού µας συµβόλου (του κόκκινου µαντηλιού) µάς απαλλάσσει απ’ τα πρόστιµα, ενώ ταυτόχρονα φωνάζει ότι «δεν τρώµε» ούτε τον ψυχολογικό πόλεµο ούτε την πειθάρχηση.

Προσπαθούμε να κατανοούμε τι και γιατί γίνεται και πώς θα το αντιπαλέψουμε, γιατί μόνο για το καλό μας δεν είναι. Ερευνούμε, σκεφτόμαστε, συζητάμε συλλογικά και πράττουμε.

Για να διαβάσεις το έντυπο, εδώ

Μια υπενθύμιση

 Το 2015 κι ενώ έχει προηγηθεί η δολοφονία Φύσσα, ενώ έχουν βγει στη φόρα τα ανδραγαθήματα των ναζιστών της χρυσής αυγή (αυτά που όλοι ήξεραν και κάμποσοι  "δεν έβλεπαν), χιλιάδες ψηφοφόροι έμπασαν στη βουλή το βοθροκόμμα. Πριν λίγες μέρες η ηγετική ομάδα (πλην του υπαρχηγού) μπήκε στη φυλακή κι όλοι ξαφνικά έγιναν αντιφασίστες. Ναι ε; 

Οι θρασύδειλοι τραμπούκοι ψηφοφόροι είναι ακόμα εδώ και το δείχνουν με κάθε ευκαιρία. εμείς υπενθυμίζουμε το αυτοκόλλητο που κυκλοφόρησε στη Μυτιλήνη, τότε, το 2015.